Menu
Menu

Religie...

Pasen...

...Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week. Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus uit de dood is opgestaan, op de derde dag na zijn kruisiging. Het christelijke Pasen verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren. De periode van het paasfeest tot Hemelvaartsdag duurt veertig dagen. Het christelijke Pasen heeft zijn oorsprong in het joodse Pesach. De paashaas is sinds 1825 in Nederland bekend...meer informatie

09-04-2023

Kroedwusj...

...Op 15 augustus viert de Kerk het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming.

Maria Tenhemelopneming is het belangrijkste Mariafeest van het jaar. In Limburg is het een goed gebruik om op dit feest boeketten van veldkruiden te zegenen: de 'kroedwusj' of 'kruudwis'. De kruidenboeketten worden met Maria Tenhemelopneming gezegend , omdat het een heel oud gebruik is om Maria aan te duiden met namen die ontleend zijn aan de plantenwereld en om in haar een bloem te zien...meer informatie

15-08-2022

Aswoensdag...

...We tekenen ons voorhoofd met een kruisje van as,

dat staat voor boetedoening en vergankelijkheid...meer informatie

02-03-2022

Maria Lichtmis en Blasiuszegen...

Maria-Lichtmis en het feest van de heilige Blasius zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet alleen omdat ze op twee achtereenvolgende dagen gevierd worden (2 en 3 februari), maar vooral omdat gewijde kaarsen op beide dagen een belangrijke rol spelen...meer informatie

03-02-2022

Expositie over 200 jaar zusters Goddelijke Voorzienigheid...

We hebben er allemaal wel eens mee te maken gehad, het voormalige Sittardse Ziekenhuis de Goddelijke Voorzienigheid destijds gelegen nabij het station van Sittard. Cultuurcentrum De Domijnen in Sittard wijdt dit najaar een expositie aan het 200-jarig bestaan van de congregatie van de zusters van de Goddelijke Voorzienigheid, de stichters van het voormalige ziekenhuis. De expositie genaamd ‘Een leven voor de zorg’ is te zien tot en met begin januari 2022...meer informatie

11-09-2021

Kroedwusj...

...Op 15 augustus viert de Kerk het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming.

Maria Tenhemelopneming is het belangrijkste Mariafeest van het jaar. In Limburg is het een goed gebruik om op dit feest boeketten van veldkruiden te zegenen: de 'kroedwusj' of 'kruudwis'. De kruidenboeketten worden met Maria Tenhemelopneming gezegend , omdat het een heel oud gebruik is om Maria aan te duiden met namen die ontleend zijn aan de plantenwereld en om in haar een bloem te zien...meer informatie

14-08-2021

Sint-Rosa 350 jaar heilig...

Dit jaar is het precies 350 jaar geleden dat Sint-Rosa – de stadspatrones van Sittard – heilig werd verklaard. Dat gebeurde in 1671 door paus Clemens X. Zij was de eerste Latijns-Amerikaanse vrouw die tot de eer der altaren werd verheven.

Opmerkelijk is dat ze twee jaar daarvoor in Sittard al tot patrones werd uitgeroepen. Dat was dus vóór haar officiële heiligverklaring...meer informatie

25-07-2021

Wat is toch pesjonkele?...

Parochianen van zekere leeftijd hebben het in hun jeugd waarschijnlijk nog meegemaakt: pesjonkele. In-en uitbidden werd het ook wel genoemd. Een bijzondere traditie in de Kerk, die in onbruik is geraakt. De meeste mensen die het hebben meegemaakt herinneren het zich als een traditie rond Allerzielen, maar feitelijk hoort het thuis op 2 augustus...meer informatie

11-07-2021

Landmijnen....

De verliezers van de oorlog ruimen ze niet op. De winnende partij heeft geen kaarten waar de locaties op staan. Nog ieder jaar stappen duizenden mensen op landmijnen waaronder vele kinderen. De gevolgen zijn rampzalig...meer informatie

06-06-2021

Meimaand Mariamaand...

...Heel het jaar door is het druk in de kerken en kapellen bij de beelden van Maria. Mensen steken een kaarsje aan het leren hun kinderen ook een lichtje bij Maria aan te maken. En zo staat in deze maand bij het Mariabeeld thuis vaak een vaasje madeliefjes of boterbloemen, door kinderhandjes geplukt...meer informatie

09-05-2021

100 Jaar geleden overleed architect Pierre Cuypers...

...Wist U dat de troon waarop Koning Willem-Alexander elk jaar de troonrede voorleest een ontwerp van deze beroemde Limburgse architect. Landelijk is hij natuurlijk bekend als ontwerper van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam. Maar in Limburg kennen we hem toch vooral als de architect van tientallen kerken, kapellen, kloosters en grafmonumenten. Op 3 maart is het precies 100 jaar geleden dat Pierre Cuypers in Roermond overleed, de stad waar hij 96 jaar daarvóór werd geboren...meer informatie

18-04-2021

Paaszaterdag (Sabbatum Sanctum in het Latijn) of Stille Zaterdag...

...Het is de dag voor Pasen en de laatste dag van de vastentijd en lijdensweek die voorbereidt op het christelijke paasfeest. De naam Stille Zaterdag verwijst naar het feit dat op die dag de klokken niet luiden tot aan de paaswake...meer informatie

03-04-2021

Wat is er goed aan de Goede Week?

...De week vóór Pasen wordt de Goede Week genoemd. Op zichzelf misschien een vreemde naam, want in die week wordt het lijden en sterven van Christus herdacht. Wat is daar goed aan? Dat komt, omdat de naam eigenlijk niets te maken heeft met de betekenis die wij tegenwoordig aan het woord ‘goed’ geven...meer informatie

31-03-2021

Half Vasten...

...Laetare (Latijn voor Verheugt U) of halfvasten is de vierde zondag in de Veertigdagentijd, een periode van bezinning in het christendom als voorbereiding op het Paasfeest...meer informatie

14-03-2021

Wegkruisen...

...Langs de wegen staan ze de kruisen en kapelletjes. Maar ook in ons eigen dorp zijn ze te vinden. Omdat we eraan gewend zijn letten we niet zo op. Totdat we bedenken dat die kruisen er nooit zo maar staan. Er zit altijd een verhaal achter...meer informatie

07-03-2021

Waarom Maria-Lichtmis eigenlijk geen Mariafeest is...

...Maria-Lichtmis heet het feest dat de Kerk op 2 februari viert. De naam is een beetje verwarrend, want het is eigenlijk geen Mariafeest...

02-02-2021

De achtergronden van de advent (4)...vierzondagen...

...Waarschijnlijk hebben gelovigen al vanaf het begin van het christendom een voorbereidingstijd op Kerstmis in acht genomen.

Vanaf de vijfde eeuw is in de Oosterse Kerk duidelijk sprake van een periode van enkele weken...

20-12-2020

De achtergronden van de advent (3)...paars...

...Van oudsher is de Advent niet alleen een tijd om vooruit te kijken naar het Kerstfeest,

maar ook een periode van boete...

13-12-2020

De achtergronden van de advent (2)...de adventskrans...

...Het meest zichtbare teken van de Advent is de adventskrans, waarop elke week een kaarsje extra wordt aangestoken. De krans is eigenlijk een kroon, als teken van eer, overwinning en kroning...

06-12-2020

De achtergronden van de advent (1)...de naam...

De naam Advent komt van het Latijnse werkwoord advenire, dat 'naderen' betekent.

Ook het woord adventus is hiervan afgeleid. Dat betekent 'komst'...

29-11-2020

Soldaat Martinus...

...Op de vooravond van zijn feest laaien in Limburg de Sint Maartensvuren hoog op in de donkere Novemberlucht. Maar ook in andere streken van ons land zijn honderden kinderen – katholiek en niet-katholiek - met hun brandende lampionnen op weg naar de huizen waar zij Sint Maarten-liedjes zingen...meer informatie

08-11-2020

Broodje van Sint-Hubertus...

...Op 3 november wordt in een aantal regio’s in Zuid-Nederland en België het feest van Sint-Hubertus gevierd. Hij leefde in de achtste eeuw en was de laatste bisschop van Maastricht. Na de moord op zijn voorganger Lambertus verplaatste hij de zetel naar Luik. Hubertus groeide uit tot de Apostel van de Ardennen en werd na zijn dood uitgeroepen tot patroonheilige van de jacht...meer informatie

03-11-2020

Allerheiligen en Allerzielen...

...Waar zijn de mensen die vóór ons op aarde waren? Er zijn mensen die deze vraag ijskoud beantwoorden: ‘Die bestaan niet meer, behalve hun as of graf is er niets meer; en er komt nooit meer iets van ze.
Alles is definitief voorbij’. Voor de meeste andere mensen, gelovigen en ‘ongelovigen’ is dat veel te kort door de bocht...
meer informatie

01-11-2020

10 oktober: Sterre der Zee...

...Precies 15 jaar geleden kreeg de kerk in Limburg er een nieuw feest bij: de gedachtenis van Onze-Lieve-Vrouw Sterre der Zee. De devotie voor het beroemde beeld in Maastricht bestaat al honderden jaren, maar had op de kalender geen eigen feestdag...meer informatie

04-10-2020

50 Jaar kerkleraressen...

...Dit jaar is het precies 50 jaar geleden dat de eerste vrouwen werden uitgeroepen tot Kerklerares. Tot ver in de 20e eeuw werd de titel alleen aan mannen verleend.

Paus Paulus VI maakte daar 50 jaar geleden een einde aan door ook vrouwen deze titel te verlenen...meer informatie

06-09-2020

Lambertus bisschop van Maastricht...

...1350 Jaar geleden werd Lambertus bisschop van Maastricht

Naar men zegt was hij een echte Sjeng: geboren in het jaar 638 in Maastricht.

Op z’n 32e werd hij benoemd tot bisschop van zijn geboortestad. Dit jaar is dat precies 1350 jaar geleden.

De latere Sint Lambertus kon toen nog niet weten dat hij de laatste echte bisschop van Maastricht zou zijn...meer informatie

02-09-2020

de Kartuizers

...De strengste vorm van het Godgewijde Leven is de kloosterorde van de Kartuizers. Iedere monnik heeft een klein huisje, waar hij de hele dag alleen is met God. Elke nacht staat hij op voor het nachtgebed. ’s Morgens weer vroeg op voor het ochtendgebed. Nooit meer dan vier uur ononderbroken slaap. Zijn medebroeders ziet hij alleen in de kloosterkerk...meer informatie

09-08-2020

De Limburgse Martelaren van Gorcum...

...De moord op de martelaren van Gorcum wordt elk jaar op 9 juli in Brielle (Den Briel) herdacht met een nationale bedevaart.

Op die datum werden daar in 1572 maar liefst negentien katholieke geestelijken vermoord.

Twee van deze martelaren kwamen uit Limburg...meer informatie

06-06-2020

14 februari: één of twee Valentijnen?...

...Geen enkele feestdag van een heilige is waarschijnlijk zó met zijn naam verbonden als Valentijnsdag. Het is een dag waarop veel mensen hun geliefde met een cadeautje verrassen. Wat zij zich waarschijnlijk niet realiseren is dat deze dag vernoemd is naar een christelijke martelaar uit de derde eeuw. Nog minder mensen weten dat er zelfs twee martelaren met deze naam bekend zijn, die allebei op 14 februari worden herdacht...meer informatie

09-02-2020

Driekoningen...

...In het bisdom Roermond is 5 januari altijd een bijzondere dag, omdat er dan maar liefst twee Limburgse heiligen hun feestdag hebben: Sint Gerlach uit Houthem en de heilige Karel Houben uit Munstergeleen...meer informatie

05-01-2019

Waarom Carnaval en Sint Maarten bij elkaar horen...

Dat de feestdag van Sint Maarten en het begin van het carnavalsseizoen beiden op 11 november vallen (11e van de 11e) lijkt toeval. Op het eerste gezicht lijken beide feesten ook niets met elkaar te maken te hebben. Maar dat is niet juist. Ze hebben eigenlijk alles met elkaar en met het evangelie te maken...meer informatie

03-11-2019

de Rozenkrans...

Vroeger werd de rozenkrans veel gezamenlijk in de gezinnen gebeden. Tegenwoordig wordt hij veel gebeden tijdens bedevaarten, in kleine groepen in de parochie of bij mensen thuis, of gewoon individueel. Veel katholieken dragen de rozenkrans altijd bij zich en worden er mee begraven.
Elk jaar op 7 oktober viert de Rooms Katholieke Kerk de gedachtenis van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans
...meer informatie

06-10-2019

Praktijk in de Vasten...

Traditioneel wordt in de vastentijd, de veertig dagen voor Pasen, de nadruk gelegd op drie aandachtsgebieden...meer informatie

17-03-2019

Grootvader...

...Opa had een zwaar ongeluk gehad. Hij kwam terecht onder een instortend gebouw. Hij lag onder het puin en kon zich niet verroeren; benen afgekneld, bovenlichaam zwaar gewond. Op intensive care schatte men zijn kansen om er bovenop te komen heel laag in. Zijn vrouw kreeg zijn bril, zijn gebit en zijn schoenen mee naar huis. Zij begreep wat de medische staf haar wilde zeggen. Opa ook. Maar hij geloofde in zijn genezing en kwam er wel bovenop. Alleen de benen wilden niet: ’Daar moet U mee leren leven...meer informatie

13-01-2019

Peter Claver...

...Een Spanjaard in een zwarte toog klom langs de ladders af in het ruim van het slavenschip waar de slaven erbarmelijke omstandigheden zaten vastgekluisterd. Hij was anders dan de anderen. Hij had geen zweep. Hij schreeuwde niet...meer informatie

15-12-2018

Advent, de Heer komt...

...De eerste kerstbomen zijn er al. Het zal niet lang meer duren en er zullen weer afbeeldingen verschijnen van Jezus, Maria en Jozef in de stal bij de os, de ezel en de schapen. Het is goed dat we ieder jaar met Kerstmis en Driekoningen vieren...meer informatie

02-12-2018

Werkers en geldverschaffers...

...Beide ‘partijen’ spannen zich in voor het algemeen belang van de samenleving. Winst maken is niet het enige motief voor de inspanningen. Werkers moeten met plezier werken, ze moeten voldoening van het werk dat ze doen...meer informatie

17-11-2018

Thailand en het Westen...

...Ik ben nog steeds verbaasd over de culturele verschillen. Ik denk aan de jongens die de grot waarin ze zaten geruime tijd niet konden verlaten. Ben ik van mening dat 12 westerse tieners in soortgelijke omstandigheden zich zouden hebben gedragen met dezelfde discipline, dezelfde solidariteit en dezelfde goede manieren?....meer informatie

30-09-2018

Corneliusoctaaf...

...Cornelius is de patroon tegen zenuwziekten, onrust, vallende ziekte, overspannenheid, depressies, stress en dergelijke. Soms gaan mensen alleen, soms in groepsverband. Iedereen kan zo’n groep vormen met de leden van zijn gezin, de buren uit de straat enz...meer informatie

16-09-2018

Solidariteit in India...

...Kasaragod is een achtergebleven gebied met veel cashewplantages. In het verleden werd met een helikopter landbouwgif (endosulfaan) gestrooid. De overheid heeft dit inmiddels verboden, maar geeft geen daadwerkelijke hulp bij schade ten gevolge van het gebruik pesticiden. Door de verspreiding van het landbouwgif is een groot aantal kinderen misvormd of ziek geboren...meer informatie

09-09-2018

Parochiefeest Amstenrade Bingelrade Jabeek...

...Drie steeds nauwer samenwerkende parochies die een zestigjarig priesterfeest vieren. Veel muziek, veel vlaggen, veel mensen. In de kerk, in Oud Dorp. Veel gebeden, veel handen die worden geschud, veel mooie wensen die worden uitgesproken, veel brieven en kaarten die worden geschreven...meer informatie

22-07-2018

Elvira en Leontine...

...De freules Elvira en Leontine waren ijverige ziekenbezoekers. Zoals de mensen van de Zonnebloem tegenwoordig. De levensomstandigheden waren in hun tijd wel heel anders als nu. Voor wie een ongelukkige val maakte en daarbij zijn heup ernstig beschadigde of zelfs brak, kon weinig gedaan worden; zo iemand was voor zijn leven hulpbehoevend...meer informatie

24-06-2018

Werken is geen straf...

...Waar komt dat idee dat werken een straf is vandaan?
Werk is geen vloek die op de mensheid rust, maar een bron van een bron van vreugde. Geestdodend werk, hongerloontjes zonder steun bij ziekte en in de vakantietijd horen daar niet bij. Wel de vreugde die een vakman ondervindt als hij bijdraagt aan de algemene welvaart, waarin ook kinderen en gebrekkigen delen. De vakman die na een welbestede werkdag fluitend naar huis gaat...meer informatie

09-06-2018

Werkers en geldverschaffers...

...Beide ‘partijen’ spannen zich in voor het algemeen belang van de samenleving. Winst maken is niet het enige motief voor de inspanningen. Werkers moeten met plezier werken, ze moeten voldoening van het werk dat ze doen...meer informatie

25-05-2018

Feest in drie parochies, Amstenrade, Bingelrade en Jabeek...

...Drie parochies die bezig zijn naar elkaar toe te groeien in een samenwerkingsverband. De aanleiding voor feest is de pastoor die dit jaar zijn zestigjarig priesterfeest viert. Zestig jaar als priester getuigen van de vreugde van het evangelie. ‘Hoe houdt een mens het vol?’ vragen buitenstaanders zich wel eens af...meer informatie

27-04-2018

Burn-out

...We ‘moeten’ van alles. Wachten tot het nieuwbulletin ’s avonds ‘mag’ niet. We ‘moeten’ op ieder nieuwtje, op ieder belletje en piepje ogenblikkelijk reageren. De nieuwste films en festivals, breaking news, het houdt niet op. Het kan niet wachten. Aldoor stress...meer informatie

24-02-2018

Begraven...

...De doden rusten in de gewijde aarde rondom de kerk in een graf of, op de begraafplaats, zo gewenst, ook wel in een asurn. Bovendien is er een uitstrooiweide met vermelding van de namen van de gelovigen wier as daar is uitgestrooid in een eenvoudige plechtigheid...meer informatie

10-12-2017

Sint Willibrord, Benedictijn, Bisschop van Utrecht...

Geboren in het noorden van Engeland. Jong bij de paters Benedictijnen naar school gegaan en al jong zelf Benedictijn geworden. Rond zijn twintigste jaar naar Ierland gezonden om zijn studies voort te zetten...meer informatie

23-11-2017

Advent...

We spreken over de donkere dagen voor Kerstmis. Erg donker zijn ze van nature wel, maar in de praktijk allerminst.

terren en lichten op alle pleinen en in alle straten waar mensen drommen. Pas als je door de achterdeur de tuin instapt,

is het echt donker. In de kerk zijn die weken een tocht vanuit het donker naar het licht van Kerstmis...meer informatie

12-11-2017

Haast U langzaam...

Wat laten wij ons toch opjagen. Het is nog geen Allerheiligen en etalages en advertenties brengen ons op het idee dat wij op moeten schieten, wil er ten minste van ons kerstfeest nog wat terecht komen. Te vaak laten wij ons het hoofd op hol (letterlijk!) brengen. Geen wonder dat zoveel mensen overspannen zijn.

Het oude gezegde luidt: 'festina lente'...dwz haast U langzaam. Een wijze raad.

28-10-2017

Missionarissen...

Vele wegen - vreemde verten – andere culturen – Onbekenden – Vreemden? – of toch mensen zoals wij? – het vreemde kan ons de ogen openen – kan ons wakker maken voor nog onbekende mogelijkheden – een vreemde kan vriend worden.

08-10-2017

De weg kwijt?...

Veel Amerikanen stemden voor Trump net omdat hij een succesvol zakenman is. Deze mensen beschouwen solidariteit niet als een echte Amerikaanse deugd... meer informatie

27-08-2017

Kleine kinderen...

Kleine kinderen geloven niet alleen in fabeltjes en Sinterklaas. Nee, kleine kinderen voelen aan dat ze zelf niet oppermachtig zijn, dat er ook andere krachten spelen: hoop, verdriet, liefde … Staan we er genoeg bij stil dat kinderen willen geloven? Dat ze in hun geloof houvast vinden? Het biedt steun, menselijkheid, verbondenheid. Kinderen voelen dat aan, ze hebben niet de zelfverzekerdheid om te denken dat ze het allemaal alleen aankunnen. Het blijft wel een vraag waarom zoveel volwassenen in ons seculiere tijdperk geen behoefte meer denken te hebben aan geloof. Zelf doen? Zijn het allemaal uitzonderlijk sterke karakters?

30-07-2017

Missionarissen...

Vele wegen - vreemde verten – andere culturen – Onbekenden – Vreemden? – of toch mensen zoals wij? – het vreemde kan ons de ogen openen – kan ons wakker maken voor nog onbekende mogelijkheden – een vreemde kan vriend worden.

25-06-2017

De vijftigste dag...

...Pinksteren komt van het Griekse woord voor ‘vijftigste dag’: pentecoste, dat via het nieuwhoogduitse ‘Pfingsten’ in het Nederlands Pinksteren is geworden, in het Vlaams nog Sinksen genoemd. Over welke vijftigste dag gaat het dan?... meer informatie

28-05-2017

Kruisbeeld...

...Het kruisbeeld is een zegeteken. Dat zegenteken wordt met kostbare stenen en ornamenten versierd. Waarom worden de kruisbeelden in de lijdenstijd achter paarse doeken verborgen?...meer informatie

28-04-2017

Kritisch denken, ook met Pasen...

...Het geloof heeft het kritische denken nodig, en het rationalisme heeft de spirituele en morele impulsen van het geloof nodig...meer informatie

16-04-2017

Praktijk in de Vasten...

...Traditioneel wordt in de vastentijd, de veertig dagen voor Pasen, de nadruk gelegd op drie aandachtsgebieden...meer informatie

31-03-2017

Voorbij Vastenavond...

...Een hele tijd is vasten in onbruik geraakt bij veel mensen. Maar vasten heeft een come back gemaakt...meer informatie

17-03-2017

Blik vooruit...

...Een steen die eeuwen door rivier was meegevoerd, die al zijn scherpe kanten verloren had en glad en rond geworden was, was op de kant terecht gekomen. Iemand vond hem en sloeg hem in tweeën. Eeuwenlang door water omspoeld, maar van binnen droog...meer informatie

19-02-2017

De betekenis van goud, wierook en mirre?

Tijdens het kerstverhaal komen de 3 koningen met goud, wierook en mirre.
Wat is de betenis hiervan..meer informatie

08-01-2017

Dallits...

...Omdat ouders nauwelijks van hun schamele lonen kunnen rondkomen, moeten zelfs de allerkleinste kinderen werken. Dallitkinderen zie je vaker op het land werken dan in een klaslokaal. Kinderarbeid is gewoonste zaak van de wereld, ofschoon de Indiase regering maatregelen heeft genomen om kinderarbeid tegen te gaan...meer informatie

25-12-2016

Uit de Adventsbrief van onze bisschop Frans Wiertz...

Groeiend individualisme verlamt onze saamhorigheid. Binding aan elkaar is vluchtig geworden, trouw blijkt een moeilijke opgave. Jongeren zoeken langs allerlei wegen naar houvast. Bejaarden maken zich zorgen over hun oude dag. Het bestaan is voor jong en oud onoverzichtelijk geworden. Onzekerheid bevangt ons...meer informatie

18-12-2016

De waarschuwing van de adventskrans...

Vier kaarsen. De eerste week steken we één kaars aan; een beetje licht in de duisternis. Want waar zijn we mee bezig? Met ons langzaam los te maken uit de duisternis (geloofsduisternis?) waarin we leven...meer informatie

11-12-2016

Advent...

...Wij verwachten de komst van de beloofde Verlosser, de Redder van de wereld. Onze verwachting is veel concreter dan die van de mensen die vòòr Christus uitzagen naar de verlosser. Wij verwachten iemand die wij hebben leren kennen: Jezus van Nazareth. Wanneer komt Hij terug 'zodat wij zouden zijn waar Hij is'. Wanneer zal dat zijn? Het heeft geen zin om ons daar druk over te maken. Niemand weet het...meer informatie

27-11-2016

Crematie...

Vele doden worden gecremeerd. Dat is hygiënisch en praktisch, zegt men. En het mag natuurlijk. Maar is het diep menselijk? Afscheid nemen door het vuur is een technische ingreep...meer informatie

29 -10-2016

Sint Caecilia...

...Caecilia stamde uit een Romeinse patriciërsfamilie. Zij raakte in de ban van Jezus Christus, die zijn volgelingen liet zorgen voor de armen, zieken en zwakken, die door de Romeinse staat werden veracht. Na een gedegen catechisatie werd ze gedoopt. Zij wist haar man tot het christendom te brengen en samen stelden zij hun ruime huis open voor de eredienst...meer informatie

15-10-2016

Vrede...

...Er is veel onrecht in de wereld. Dat veroorzaakt onvrede en suggereert meteen een middel om iets te doen aan de onvrede... Geen onrecht doen, niet nemen wat je niet toebehoort...meer informatie

17-09-2016

Alzheimer Café Amstenrade...

...De maandelijkse bijeenkomsten zijn bestemd voor mensen met dementie, hun naasten en belangstellenden. Onder leiding van een deskundige gespreksleider kunnen bezoekers in alle openheid met elkaar praten over een leven met dementie...meer informatie

07-09-2016

Luisterend oor...

...Vrienden, kinderen, familie, buren zijn niet altijd in staat of bereid om te luisteren als je een luisterend oor nodig hebt b.v. omdat je alleen bent en je dan (soms) erg eenzaam voelt. Het kan ook zijn dat je rondloopt met zorgen, verdriet, een geheim dat je (nog) niet wilt delen met iemand uit je omgeving. Erover praten kan je wat lucht geven...meer informatie

05-06-2016

Pinksteren...

...Op die eerste Pinksterdag spraken de apostelen zo helder en meeslepend dat drieduizend mensen gedoopt werden. De Heilige Geest kwam niet enkel in de apostelen. Hij daalde ook neer over de hele christengemeenschap...meer informatie

15-05-2016

Hoe lang duurt het Hoogfeest van Pasen?...

...Niet alleen eerste en tweede paasdag. Het grootste feest van het jaar, Pasen, duurt zeven weken. En nog een dag, want Pinksteren vormt het sluitstuk van de paastijd. Op de veertigste dag, altijd een Donderdag, vieren het feest van de Hemelvaart van onze Heer Jezus Christus. Vanaf Hemelvaart is het nog een noveen – een periode van negen dagen – tot het Pinksterfeest...meer informatie

03-04-2016

De vogel in de doornstruik...

...Het is een mooi beeld dat vooral ouderen zal aanspreken die immers de last van het kruis zwaarder voelen worden...meer informatie

27-03-2016

Sint Joep...

...Hoewel er duizend jaar liggen tussen de tijd Koning David en die van Sint Jozef, wordt hij door de evangelist vermeld als 'Jozef, zoon van David'...meer informatie

 

19-03-2015

Na halfvasten...

...Halfvasten kreeg dit jaar een bijzonder accent. De carnavalsoptochten die ingehaald moesten worden. En op deze speciale manier zijn we in de tweede helft van de veertigdaagse vasten terecht gekomen. Even omkijken naar de afgesloten eerste helft. Wat blijkt ook dit jaar weer? Vasten is moeilijker geworden...meer informatie

05-03-2015

Dankbaar...

...Ons kerkbestuur wil op deze plaats alle parochianen danken die al jaren deelnemen met een vaste, (half)jaarlijkse kerkbijdrage aan de parochie...meer informatie

28-02-2016

Over vasten zei Jezus...

...Als je gaat vasten uit eerbied voor God, laat het dan niet aan ieder weten. Schijnheilige mensen doen dat wel...meer informatie

14-02-2016

Jaar van het Godgewijde Leven (4)...

...De zusters van twee Italiaanse ziekenhuizen, één in de hoofdstad Amman en een in de stad Karak, werken met hun staf en vrijwilligers dag en nacht om zoveel zieke Syrische zieken te helpen als ze maar aankunnen. Wie geen geld heeft wordt toch geholpen...meer informatie

31-01-2016

Het achtdaagse feest...

...Kerstmis is niet voorbij op de avond van de tweede kerstdag. Kerstmis duurt acht dagen. Op nieuwjaarsdag besluiten we het octaaf van Kerstmis. En ook dan is het nog niet voorbij, want dan komt Driekoningen nog, of zoals het officieel heet, het feest van de Verschijning des Heren...meer informatie

24-12-2015

Halverwege de Advent...

De spanning van het verlangen naar Kerstmis uithouden zonder het feest al te vieren. We zijn er nog niet, we kijken nog uit naar het heil dat ons beloofd is, waarvan we een voorproef krijgen als we op 25 December de herinnering aan de geboorte van Jezus met een vreugdevol feest glans geven...meer informatie

13-12-2015

Tarcisius...

Tarcisius leefde omstreeks het jaar 250. Het was de tijd waarin christenen vervolgd werden. Het was levensgevaarlijk om openlijk het geloof te belijden. Met name rond het jaar 250 vond er een opleving plaats van christenvervolging. Als een christen gevangen genomen werd, dan eindigde zijn of haar leven in de gevangenis of in een terechtstelling...meer informatie

29-11-2015

Ik kan niet stoppen...

..Tijdens een van de lessen door een ervaringskundige vertelde een jongen: “Ik kan niet stoppen met gamen. Als ik moe ben en in slaap val, dan word ik een paar uur later weer wakker en moet ik gewoon weer gamen.”

Dat is de gevaarlijke situatie waarin veel jongeren terecht komen...meer informatie

21-11-2015

Ontmoetingsavond Twitteren met God...

...Twitteren doe je om contact te krijgen. Kun je zo ook contact krijgen met God? De Nederlandse priester Michel Remery heeft er een boek over geschreven, dat in andere talen is vertaald...meer informatie

17-10-2015

Wereldmissiemaand 2015...

...En, ja sommige vooruitziende mensen hadden het al voorspeld:

‘Er zal een tijd komen dat priesters uit de missie naar ons land zullen komen om ons te helpen.’ En ze zijn gekomen...meer informatie

04-10-2015

Brood...

...In het dorp waar ik geboren ben, stond er ook bij ons op de boerderij een bakhuisje. Het was maar een klein gebouw, met daarin een grote trog. Er was een grote oven die gestookt kon worden met hout. Ook waren er planken aan de muur, waarop de broden neergelegd werden wanneer ze uit de oven kwamen...meer informatie

19-09-2015

Charbel Makhluf 1828 – 1898...

Een weinig bekende heilige. Hij werd hoog in de bergen van Libanon geboren als zoon van een ezeldrijver. Als jongen was zijn taak het hoeden van de kleine kudde van het vrome gezin. Hij trok met de dieren naar de bergweiden en vond daar in de eenzaamheid grote smaak in het gebed..meer informatie

06-09-2015

Zichzelf...

De mensen trekken erop uit om de hoge bergen te bewonderen, de machtige golven van de zee, de brede stromen van de rivieren, de gang van de oceaan en de baan van de sterren. Maar zij besteden geen aandacht aan zichzelf.’

Deze regels zijn geschreven door Sint Augustinus, bisschop van Hippo in Noord Afrika. Hij stierf op 28 Augustus van het jaar 430, 75 jaar oud.

23-08-2015

O.L.Vrouw ten Hemel opgenomen...

...Als voorbereiding voor het feest worden op verschillende plaatsen kroetwusj wandelingen georganiseerd. Op de wandeling komt men op plaatsen waar de kruiden die in de kruidenbos thuishoren, zo overvloedig groeien dat het verantwoord is ze te plukken...meer informatie

11-08-2015

Heilig Doopsel en dàn...

...Vele ouders worden in onze dagen zozeer geconfronteerd met een relativering van geloof en godsdienst, en ontmoeten ook in hun familie of op het werk zoveel vraagtekens, als ze de doop aankondigen van hun kind, dat nu nauwelijks iemand automatisch laat dopen...meer informatie

26-07-2015

Een sterke vrouw...

Birgitta kwam in 1303 in een adelijke familie in Finstad bij het Uppsala in Zweden ter wereld. Toen ze vijftien was, trouwde ze op voorstel van haar vader – haar moeder was al gestorven – met de achttienjarige edelman Ulf Gudmarsson. Vader had het goed gezien. Het Zweedse paar had een gelukkig huwelijk van 28 jaar...meer informatie

13-07-2015

Jaar van het Godgewijde Leven (3)

...Pater Bernard Kinvi zocht naar overlevenden. Het respect voor deze man van de kerk die in een lang wit gewaad met een rood kruis erop door de straten liep, was groot. Maar de priester was zich ervan bewust dat hij elk moment door de christelijke militie kon worden gedood...meer informatie

01-07-2015

Passiespelen Tegelen 2015 - Lente in Galilea

...Elke nieuwe editie van de Tegelse Passiespelen is anders, dus ook deze 20e editie. Wie vermoedt dat het publiek een herhaling gaat zien van de vorige Passiespelen zal verrast worden...meer informatie

13-05-2015

Jaar van het Godgewijde Leven (2)

...Een kerk die zelf geen priesterroepingen meer voortbrengt, zoals Nederland, is een dode kerk. Het probleem van de priesterroepingen is het probleem van de vitaliteit van geloof en kerk...meer informatie

01-05-2015

Ditzelfde evangelie, nu verwoord door de dichter Gerard Wijdeveld

...Ze zitten bijeen in de kamer. Er wordt gezwegen, gepraat.

De tweede nacht is dit al, die zo met wachten vergaat.

Is alles voorbij? Gaat die mond die zich sloot nu nooit meer open?

Dat kan niet zijn! Maar wat, wat valt er dan anders te hopen?

De een zegt peinzend, proberend, dit – de ander dat

en wou dat hij gezwegen had...meer informatie

02-04-2015

Jaar van het Godgewijde Leven (1)

De jaren vijftig waren niet saai, maar stilletjes revolutionair. De pre/industriële, ‘middeleeuwse’ wereld die ik nog net had mogen meemaken verdween. Ik kreeg schoenen aan, mijn moeder reed een Solex, mijn vader een Dafje, mijn zussen keken tv.

Zoiets als ‘moderne welvaart’ begon en is nooit meer opgehouden. Ik mocht ‘doorleren’ en als student de wijde wereld verkennen...meer informatie

18-03-2015

Vastentijd

Door zelf vrijer te worden van overbodige dingen, word je ook vrijer om meer voor anderen te kunnen betekenen...meer informatie

08-03-2015

de Kartuizers

...De strengste vorm van het Godgewijde Leven is de kloosterorde van de Kartuizers. Iedere monnik heeft een klein huisje, waar hij de hele dag alleen is met God. Elke nacht staat hij op voor het nachtgebed. ’s Morgens weer vroeg op voor het ochtendgebed. Nooit meer dan vier uur ononderbroken slaap. Zijn medebroeders ziet hij alleen in de kloosterkerk...meer informatie

19-02-2015

Actie Kerk in Balans

...We hebben de kerk nodig. We bloeien op van een gemeenschap die helpt, viert, bidt, meedenkt en rouwt. Maar om levendig te blijven, is geld nodig. Door betrokken te zijn in woord en daad bouwen we aan onze gemeenschap. De kerk geeft aan ons, dus wij geven aan de kerk.

Zo houden we de kerk in balans...meer informatie

11-02-2015

Gezondheidszorg

...De Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) heeft bekend gemaakt dat problemen rond psychische gezondheid wereldwijd snel toenemen in ernst en omvang. Depressies en middelenmisbruik vormen de grootste groepen...meer informatie

24-01-2015

Stilte van Kerstmis

...’t Laatste geluid op straat,

waarnaar ik luisterde

viel stil...meer informatie

21-12-2014

Advent

...Zo stil, zo stil – nu kan het sneeuwen

op d’aarde, die, tot slaap bereid,

vergat de heugenis van eeuwen

en niets verwekt in dezen tijd...meer informatie

13-12-2014

Grotten

...Amstenrade heeft nooit een eigen Lourdesgrot gehad. De drukke processies van Amstenrade gingen naar Oud Merkelbeek waar bij het Clemenskerkje een grot was gebouwd die een steen had, die uit de grot van Lourdes zelf was losgewrikt.

Het Clemenskerkje is juist gerestaureerd en ook de Lourdesgrot daar is onder handen genomen. De steen uit Lourdes is nog steeds duidelijk te zien...meer informatie

06-12-2014

Stateloosheid

...Een ingewikkeld probleem dat zo maar niet een, twee, drie op te lossen is. 

Stateloosheid veroorzaakt weer andere problemen b.v. wantrouwen naar instanties en burgers.

Stateloosheid staat bovendien het aanpakken van die problemen in de weg...meer informatie

22-11-2014

Vrouwelijke diakens...meer informatie

12-11-2014

Laatste zorg...meer informatie

17-10-2014

In de Zorg...meer informatie

09-10-2014

Dierbare migranten en vluchtelingen...meer informatie

20-09-2014

De vijf grote profeten van de Islam...meer informatie

04-09-2014

Contributie betalen...meer informatie

09-07-2014

Vredeskapel...meer informatie

14-06-2014

Maria in Mei...meer informatie

01-05-2014

Bij het graf van Jezus...meer informatie

20-04-2014

Ons Vastenoffer...meer informatie

08-04-2014

Veertigdagentijd...meer informatie

01-04-2014

Carnaval, een oud katholiek gebruik...meer informatie

10-02-2014

Kleine kinderen in de kerk...meer informatie

27-01-2014

Jonathan Swift ...meer informatie

12-01-2014

Waar gaat het in het nieuwe jaar heen...meer informatie

29-12-2013

...deze Advent...meer informatie

16-12-2013

Mgr Fr Wiertz, bisschop van Roemond schrijft...meer informatie

02-12-2013

TV Uitzending van de Eucharistieviering...meer informatie

15-11-2013

Vrouw en kerk...meer informatie

01-11-2013

Ziekenzorg...meer informatie

15-10-2013

Oktober Wereldmissiemaand...meer informatie

03-10-2013

Geloven...meer informatie

17-09-2013

Contact...meer informatie

06-09-2013

Orthodoxe Christenen...meer informatie

03-08-2013

Open deuren...meer informatie

16-07-2013

Wegkruisen...meer informatie

11-07-2013

1 op 165...meer informatie

27-06-2013

Meimaand Mariamaand...meer informatie

08-05-2013

De Nederlandse Missionaris...meer informatie

24-04-2013

Syrie...meer informatie

11-04-2013

De deur van het Geloof...meer informatie

04-03-2013

Evenwichtiger consumptief gedrag...meer informatie

16-02-2013

Vrede...vanwaar toch die onverschilligheid?...meer informatie

25-01-2013

geluk wensen...meer informatie

26-12-2012

de vrijheid van Godsdienst...meer informatie

16-12-2012

Advent...meer informatie

02-12-2012

39 jaar gelukkig getrouwd...meer informatie

01-11-2012

Wereldmissiemaand...meer informatie

25-10-2012

Ons gedachtebeeld van God...meer informatie

05-10-2012

Pelgrimskerk en Mariapark...meer informatie

12-09-2012

Vaticaan '(Wiki)Leaks' - "VatiLeaks"...meer informatie

23-08-2012

De kudde kent geen helden...meer informatie

1-08-2012

“Eentje dan!”...meer informatie

18-07-2012

Die dag begon mijn leven als vluchteling...meer informatie

04-07-2012

Het Tweede Vaticaans Concilie...meer informatie

24-07-2012

Kerk zijn in deze tijd...meer informatie

19-06-2012

Hevige wind en vurige tongen...meer informatie

31-05-2012

Pinksteren...meer informatie

25-05-2012

Lam...meer informatie

08-04-2012

Aan de vooravond van Palmzondag...meer informatie

31-03-2012

Lijden...meer informatie

25-03-2012

Dit is mijn Zoon, de welbeminde; luister naar Hem...meer informatie

18-03-2012

Woestijn en bezinning...meer informatie

11-03-2012

Tussen Aswoensdag en Pasen...Vast iets...meer informatie

04-03-2012

Vastentijd...meer informatie

27-02-2012

Blauwdruk 2020 voor het bisdom Roermond...meer informatie

14-02-2012

Gelovigen in de knel...meer informatie

02-02-2012

Het Kerstkind openbaarde Gods verhaal...meer informatie

12-01-2012

Adventsboodschap...meer informatie

15-12-2011

De Hemeltelefoon...meer informatie

10-10-2011

In liefde nabij blijven...meer informatie

8-09-2011

Souvenirs, Middeleeuws Heldendom en Parabel...meer informatie

3-07-2011

Wat betekent 'Verrijzenis' ?...meer informatie

22-04-2011

Het gaat om de binnenkant in de Goede Week...meer informatie

7-04-2011

As en Priority...meer informatie

8-03-2011

Joods Commentaar...meer informatie

11-01- 2011

De heilige zwerftocht...meer informatie

27-12-2010

Biechten...meer informatie

10-12-2010

Allerheiligen...meer informatie

20-10-2010

Allerlei...meer informatie

23-09-2010

Bartje zoekt het geluk...meer informatie

14-09-2010

Wat is Taizé ?...meer informatie

14-09-2010

“Wat hebben ze ons vroeger niet allemaal wijsgemaakt!”...meer informatie

29-07-2010

Sociaal Welzijn en een bijzonder toneelspel...meer informatie

17-06-2010

Pinksteren 2010...meer informatie

16-05-2010

Het wordt me teveel. Scheiden doe je niet alleen...meer informatie

29-04-2010

Zeven regels over elk van de zeven sacramenten...meer informatie

6-04-2010

Mosterd na de maaltijd...meer informatie

16-03-2010

Van as-woensdag tot pasen...meer informatie

17-02-2010

Diverse activiteiten...meer informatie

1-02-2010

Wie was de heilige Lambertus...meer informatie

20-01-2010

Internetsite "kerkgebouwen in Limburg" - Bingelrade...meer informatie

begin pagina

 

 

 

 

Pasen...

Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week. Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus uit de dood is opgestaan, op de derde dag na zijn kruisiging. Het christelijke Pasen verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren. De periode van het paasfeest tot Hemelvaartsdag duurt veertig dagen.

Het christelijke Pasen heeft zijn oorsprong in het joodse Pesach. Tijdens het Eerste Concilie van Nicea (325) zijn de data van beide feesten officieel ontkoppeld.

In ouder (godsdienst)historisch onderzoek en in pseudowetenschappelijke lectuur wordt vaak een pre-christelijke oorsprong van diverse gebruiken rond Pasen verondersteld. De gangbare wetenschappelijke theorie is dat men over de voorchristelijke periode in Noordwest-Europa nauwelijks iets weet, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd. Mogelijk heeft de viering van Pasen in de loop van de tijd elementen van oude lentefeesten (zie feesten en rituelen tijdens de lente) in zich opgenomen, maar dat blijft speculatief. Het eten van paaseieren is van middeleeuwse oorsprong. Een ander gebruik zijn de paasvuren. De ontstaansperiode hiervan is onbekend. De palmpasenstok is een Nederlands fenomeen dat na de reformatie bij katholieken ingang vond. De paashaas is volgens hedendaagse inzichten helemaal niet zo oud: hij is voor zover bekend pas in 1682 voor het eerst in Duitsland beschreven, in Georg Franck von Franckenau's boek De ovis paschalibus ('Over paaseieren'). De paashaas heeft van oorsprong een pedagogisch karakter. Via een vertaald Duits boek is de paashaas voor het eerst in ieder geval in 1825 in Nederland bekend.

begin pagina

 

 

 

 

Maria Lichtmis en Blasiuszegen...

Maria-Lichtmis en het feest van de heilige Blasius zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet alleen omdat ze op twee achtereenvolgende dagen gevierd worden (2 en 3 februari), maar vooral omdat gewijde kaarsen op beide dagen een belangrijke rol spelen.

Met Maria-Lichtmis vieren we de ‘Opdracht van de Heer’ in de tempel. Op de 40e dag na zijn geboorte brengen Jozef en Maria de kleine Jezus voor de eerste keer naar de tempel in Jeruzalem. Vroeger was dit het einde van de Kersttijd. In de 10e eeuw ontstond de traditie om op deze feestdag de kaarsen te wijden die in de liturgie gebruikt worden en die gelovigen eventueel mee naar huis kunnen nemen voor bijzondere gelegenheden. Later werd aan het wijden van de kaarsen ook een kaarsenprocessie door kerk toegevoegd. Vandaar ook de naam ‘Lichtmis’.

Een dag later eert de Kerk de heilige bisschop Blasius. Omdat hij een jongen redde van een verstikkingsdood, wordt hij speciaal aangeroepen tegen keelziektes. Tot op de dag van vandaag is het in veel parochies gebruik om op of rond 3 februari de Blasiuszegen te geven. Dit gebeurt doorgaans met twee kaarsen, die met Maria-Lichtmis gezegend zijn.

 

begin pagina

 

 

 

 

Expositie over 200 jaar zusters Goddelijke Voorzienigheid......

Cultuurcentrum De Domijnen in Sittard wijdt dit najaar een expositie aan het 200-jarig bestaan van de congregatie van de zusters van de Goddelijke Voorzienigheid. De congregatie werd in 1822 in Créhen in Frankrijk opgericht. De ‘Franse zusters’ vestigden zich in 1903 in Limburg. Sindsdien zijn ze actief in het onderwijs, ouderenzorg en ziekenzorg en in de wijkverpleging. Op zondag 26 september is er een eucharistieviering in de Petruskerk in Sittard, waarin de zusters het jubileum vieren. ’s Middags wordt het boek ‘Geroepen en gezonden. Geschiedenis van de Dochters van de Goddelijke Voorzienigheid van Créhen in Nederland (1903-heden)’ gepresenteerd. Tegelijkertijd wordt dan in De Domijnen de tentoonstelling ‘Een leven voor de zorg’ geopend, die gewijd is aan leven en werk van de zusters. Met objecten, foto’s, beeld- en geluidsfragmenten wordt ingegaan op de komst van de zusters naar Nederland, de stichting van de diverse kloosters en het werk van de zusters. De tentoonstelling is te zien tot en met begin januari 2022.

 

begin pagina

 

 

 

 

Sint-Rosa 350 jaar heilig...

Dit jaar is het precies 350 jaar geleden dat Sint-Rosa – de stadspatrones van Sittard – heilig werd verklaard. Dat gebeurde in 1671 door paus Clemens X. Zij was de eerste Latijns-Amerikaanse vrouw die tot de eer der altaren werd verheven.

Opmerkelijk is dat ze twee jaar daarvoor in Sittard al tot patrones werd uitgeroepen. Dat was dus vóór haar officiële heiligverklaring.

Dat heeft alles te maken met de rol die Rosa speelde bij het beëindigen van – toen ook – een epidemie.

Rosa van Lima (1586-1617) was een jonge vrouw uit Peru die haar hele leven aan God wijdde. Ze werd lid van de derde orde van de dominicanessen en leidde een leven als kluizenaar. Ze had veel aandacht voor zieken, ouderen en zwakken.

Via de paters dominicanen was haar verering ook in Sittard terechtgekomen. In 1668 werd Rosa met succes aangeroepen om de stad te beschermen tegen dysenterie. In datzelfde jaar werd ze zalig verklaard en drie jaar later volgde al haar heiligverklaring.

Elk jaar op de laatste zondag van augustus trekt de Rosaprocessie door Sittard.

begin pagina

 

 

 

 

Wat is toch pesjonkele?...

Parochianen van zekere leeftijd hebben het in hun jeugd waarschijnlijk nog meegemaakt: pesjonkele. In-en uitbidden werd het ook wel genoemd. Een bijzondere traditie in de Kerk, die in onbruik is geraakt. De meeste mensen die het hebben meegemaakt herinneren het zich als een traditie rond Allerzielen, maar feitelijk hoort het thuis op 2 augustus.

‘Pesjonkele’ is een verbastering van het Latijnse woord Portiuncula, dat een verkleinwoord is en in dit geval naar een Mariakapelletje in Assisi verwijst. De kapel werd begin 13e eeuw door de jonge Sint-Franciscus opgeknapt. Op 2 augustus 1208 werd de kapel opnieuw ingewijd. Franciscus zou bij die gelegenheid van de paus een volle aflaat hebben verkregen voor iedereen die het kapelletje bezocht. Deze Portiuncula-aflaat kon bij ieder bezoek worden verdiend.

Later ging die traditie over op alle franciscaanse kerken en vanaf 1952 kon de aflaat ook op andere dagen en in alle parochiekerken worden verdiend. Zo ontstond het gebruik om met name op Allerzielen te ‘pesjonkele’, om zo aflaten voor overleden gelovigen te verdienen. Het bijzondere van de aflaat was dat je die kon verdienen telkens wanneer je de kerk bezocht en bepaalde gebeden uitsprak. Zelfs meerdere keren op één dag. Zo is het pesjonkele in de herinnering van velen verbonden met het achter elkaar door de kerk in- en uitgaan.

Bij de hervorming van de liturgie in 1966 heeft paus Paulus VI hier een einde aan gemaakt. De Portiuncula-aflaat kan nog steeds worden verdiend, maar slechts één keer, alleen in kerken van de franciscanen en alleen op 2 augustus. De Portiunculakapel in Assisi staat er overigens nog steeds, al is er in de 16e eeuw een grote basiliek omheen gebouwd. Daar kun je op 2 augustus nog ouderwets pesjonkele.

begin pagina

 

 

 

 

Landmijnen...

De verliezers van de oorlog ruimen ze niet op.  De winnende partij heeft geen kaarten waar de locaties op staan. 
Nog ieder jaar stappen duizenden mensen op landmijnen.  De gevolgen zijn rampzalig.  Wie op een mijn stapt overleeft het meestal niet of is de rest van zijn leven blind, doof of verminkt.  Steeds vaker zijn burgers het slachtoffer. Naar schatting zijn 40% van hen kinderen jonger dan 18 jaar.
Gelukkig zien steeds meer landen in dat er een eind moet komen aan het gebruik van landmijnen.  Zij zijn lid van het Landmijnenverdrag.  Alle landen van de Nieuwe Wereld zijn lid, met uitzondering van de Verenigde Staten.  Alle landen van West Europa doen mee en bijna alle staten van Afrika.  Maar er is nog veel te doen. Iedere week vallen er nog steeds tientallen slachtoffers.  Ieder slachtoffer is er één te veel.  Misschien kunt U ook iets doen.
www.ikvpaxchristi.nl

begin pagina

 

 

 

 

Meimaand Mariamaand...

Heel het jaar door is het druk in de kerken en kapellen bij de beelden van Maria. Mensen steken een kaarsje aan het leren hun kinderen ook een lichtje bij Maria aan te maken. Een oud Marialied zingt: ‘Gekomen is u lieve Mei, Maria, en op het veld de bloemensprei, Maria, bloemen die wij plukken gaan nu zij rijk te bloeien staan, aan U, de Vrouwe van de Mei, Maria.’ En zo staat in deze maand bij het Mariabeeld thuis vaak een vaasje madeliefjes of boterbloemen, door kinderhandjes geplukt.
Mensen roepen de moeder van God aan opdat zij voor ons heil zou bidden; dat alles wat in Christus aan ons beloofd is ook ons deel zal worden; dat wij de beloften van Christus waardig worden. Maria is in alles verweven met het leven van Jezus. Zij is aan het eind van haar aards bestaan gekroond tot koningin van hemel en aarde. Zij kan overal en altijd voor ieder van ons ten beste spreken. Door te bidden bij en met Maria laten we ons dragen door het gebed van heel de kerk.
Wees gegroet, Maria!

 

begin pagina

 

 

 

 

100 Jaar geleden overleed architect Pierre Cuypers...

Landelijk is hij natuurlijk bekend als ontwerper van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam. Maar in Limburg kennen we hem toch vooral als de architect van tientallen kerken, kapellen, kloosters en grafmonumenten.

Op 3 maart is het precies 100 jaar geleden dat Pierre Cuypers in Roermond overleed, de stad waar hij 96 jaar daarvóór werd geboren. In zijn lange leven wist Cuypers zijn naam voorgoed te vestigen als de architect van de neogotiek. Hij was de kerkenbouwer van de 19e eeuw: de periode van de katholieke emancipatie in Nederland. Overal in het land werden parochies opgericht en nieuwe kerken gebouwd.

In totaal ontwierp Cuypers meer dan honderd kerken. In Limburg was hij bij tientallen bouwprojecten van parochies betrokken: als ontwerper van de nieuwe kerk of als verantwoordelijk architect voor de restauratie. Heel bekend is zijn betrokkenheid bij de restauratie van Abdij Rolduc in Kerkrade, de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht en de Munsterkerk in z’n eigen Roermond. Maar ook voor tientallen andere parochies, kloosters en wereldlijke opdrachtgevers zette hij zich in. Zo is de troon waarop Koning Willem-Alexander elk jaar de troonrede voorleest een ontwerp van deze beroemde Limburgse architect. Er is een tijd geweest, waarin Pierre Cuypers en zijn kunst minder in de belangstelling stonden, maar de laatste jaren is er juist weer meer interesse in de neogotiek. Zijn voormalig woonhuis/ atelier in Roermond heet tegenwoordig het Cuypershuis en is al vele jaren een museum over zijn leven en werk. www.cuypershuisroermond.nl...meer informatie

begin pagina

 

 

 

 

Pasen...

Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week. Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus uit de dood is opgestaan, op de derde dag na zijn kruisiging. Het christelijke Pasen verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren. De periode van het paasfeest tot Hemelvaartsdag duurt veertig dagen.

Het christelijke Pasen heeft zijn oorsprong in het joodse Pesach. Tijdens het Eerste Concilie van Nicea (325) zijn de data van beide feesten officieel ontkoppeld.

In ouder (godsdienst)historisch onderzoek en in pseudowetenschappelijke lectuur wordt vaak een pre-christelijke oorsprong van diverse gebruiken rond Pasen verondersteld. De gangbare wetenschappelijke theorie is dat men over de voorchristelijke periode in Noordwest-Europa nauwelijks iets weet, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd. Mogelijk heeft de viering van Pasen in de loop van de tijd elementen van oude lentefeesten (zie feesten en rituelen tijdens de lente) in zich opgenomen, maar dat blijft speculatief. Het eten van paaseieren is van middeleeuwse oorsprong. Een ander gebruik zijn de paasvuren. De ontstaansperiode hiervan is onbekend. De palmpasenstok is een Nederlands fenomeen dat na de reformatie bij katholieken ingang vond. De paashaas is volgens hedendaagse inzichten helemaal niet zo oud: hij is voor zover bekend pas in 1682 voor het eerst in Duitsland beschreven, in Georg Franck von Franckenau's boek De ovis paschalibus ('Over paaseieren'). De paashaas heeft van oorsprong een pedagogisch karakter. Via een vertaald Duits boek is de paashaas voor het eerst in ieder geval in 1825 in Nederland bekend.

begin pagina

 

 

 

 

Paaszaterdag (Sabbatum Sanctum in het Latijn) of Stille Zaterdag...

Het is de dag voor Pasen en de laatste dag van de vastentijd en lijdensweek die voorbereidt op het christelijke paasfeest. De naam Stille Zaterdag verwijst naar het feit dat op die dag de klokken niet luiden tot aan de paaswake.

In de Katholieke Kerk wordt op Stille Zaterdag net als op Goede Vrijdag de Eucharistie in het geheel niet gevierd. In tegenstelling tot Goede Vrijdag wordt op Paaszaterdag zelfs de Heilige Communie niet uitgereikt. Er worden wel enige geconsacreerde hosties voorradig gehouden, voor het geval stervenden willen communiceren. Het altaar is ontdaan van het altaardwaal. Het tabernakel staat open als teken dat Jezus gestorven is en tijdelijk niet meer onder de mensen is. De kerken zijn sober ingericht, zonder versieringen. Ook de klokken luiden niet op die dag, tot 's avonds de Paaswake wordt gevierd.

begin pagina


 

 

 

 

Half Vasten...

Laetare (Latijn voor Verheugt U) of halfvasten is de vierde zondag in de Veertigdagentijd, een periode van bezinning in het christendom als voorbereiding op het Paasfeest. Op deze zondag wordt gevierd dat de vastentijd halfweg is en dat het Paasfeest in aantocht is. Vanaf de negende eeuw had deze zondag een feestelijk karakter. Op deze dag schenkt de paus ook de Gouden Roos wat ook de naam Rozenzondag verklaart. In het Verenigd Koninkrijk wordt het ook als Moederdag gevierd.

begin pagina

 

 

 

 

Quarantaine...

Sinds de uitbraak van corona is het woord quarantaine weer helemaal terug in ons spraakgebruik. Wie ziekteverschijnselen heeft of vermoedt, wordt geadviseerd om zich een aantal dagen terug te trekken. In die tijd kun je niemand besmetten en zelf genezen.

Het woord quarantaine is geleid van het Italiaanse ‘quaranta giorni’, wat veertig dagen betekent.

In de 14e eeuw moesten in Venetië schepen uit landen waar de pest heerste in veertig dagen buiten de haven van blijven liggen, om de ziekte niet aan land te brengen. Mensen die afgelopen jaar noodgedwongen in quarantaine moesten, zeiden achteraf dat ze in die tijd tot rust waren gekomen en oog voor andere aspecten van het leven hadden gekregen.

In de kerk kennen we al heel lang het gebruik om je veertig dagen ‘in quarantaine’ te gaan. Jezus zelf trok zich veertig dagen terug in de woestijn, voordat hij aan zijn openbare leven begon.

De tijd na Aswoensdag is voor gelovigen méér dan het aftellen van veertig dagen tot Pasen. Het is een tijd om geestelijk in quarantaine te gaan, om even uit de hectiek van het dagelijks leven te stappen en te genezen van de drukte van alledag.

begin pagina

 

 

 

 

Waarom Maria-Lichtmis eigenlijk geen Mariafeest is...

Maria-Lichtmis heet het feest dat de Kerk op 2 februari viert. De naam is een beetje verwarrend, want het is eigenlijk geen Mariafeest. Het pasgeboren kerstkind is de echte hoofdpersoon. Maria-Lichtmis wordt gevierd op de 40e dag na Kerstmis. Volgens de joodse traditie was dat het moment om een eerstgeboren zoon voor God te brengen in de tempel.

De officiële naam van het feest luidt ook ‘Opdracht van de Heer’.

 

Waarom dan die verwarring met Maria? Dat heeft te maken met een andere traditie op dezelfde dag. Volgens dezelfde joodse wet was het gebruik dat een vrouw 40 dagen na de bevalling van een zoon naar tempel ging voor een reinigingsritueel. Het woord reiniging klinkt in moderne oren misschien wat vreemd, maar betekende dat een vrouw na een bevalling een rustperiode van 40 dagen werd gegund. Eigenlijk heel modern dus. Maria-Lichtmis is de afsluiting van dat ‘zwangerschapsverlof’ van Maria.

 

Daarom was deze dag in het verleden ook de officiële afsluiting van de kersttijd. Dat verklaart tevens waar de naam Lichtmis vandaan komt. Als Jozef en Maria op de 40e dag met hun pasgeboren zoon naar de tempel gaan, ontmoeten ze daar de oude Simeon, die in het kind de Messias herkent en hem “een Licht” noemt “dat voor de heidenen straalt” (Lucas 2, 32). Daaruit ontstond in de eerste eeuwen de traditie om op deze dag een lichtprocessie te houden. In de Middeleeuwen kwam daar het gebruik bij om met Maria-Lichtmis ook kaarsen te zegenen, die dan weer een dag later gebruikt kunnen worden voor de Blasiuszegen van 3 februari.

begin pagina

 

 

 

 

De achtergronden van Kerstmis...Vierzondagen...

Waarschijnlijk hebben gelovigen al vanaf het begin van het christendom een voorbereidingstijd op Kerstmis in acht genomen.

Vanaf de vijfde eeuw is in de Oosterse Kerk duidelijk sprake van een periode van enkele weken. Toen was nog sprake van acht weken: van 11 november tot 6 januari. Via Spanje en Frankrijk komt de traditie in de zesde eeuw naar Rome en de rest van Europa. De duur van de advent verschilde per land en per eeuw. Er was sprake van vier, vijf en soms zelfs zes adventszondagen.

Tegenwoordig begint de advent op de vierde zondag vóór 25 december. Dat betekent dat het begin van de advent per jaar verschilt.

begin pagina

 

 

 

 

De achtergronden van Kerstmis...paars...

Van oudsher is de Advent niet alleen een tijd om vooruit te kijken naar het Kerstfeest, maar ook een periode van boete. Daarom is de liturgische kleur van de liturgische gewaden in deze periode paars, net als in de 40-dagentijd voor Pasen. Halverwege de advent schijnt het licht van Kerstmis al een beetje door en mag de kleur roze zijn, net als met halfvasten

begin pagina

 

 

 

 

De achtergronden van Kerstmis...de adventskrans

De krans is eigenlijk een kroon, als teken van eer, overwinning en kroning. In het Romeinse rijk kregen overwinnaars al een kroon op hun hoofd. De adventskrans verwijstal een beetje naar de koninklijke intocht van Jezus in Jeruzalem op Palmzondag. De adventskrans is een eerbetoon aan Christus. De krans staat symbool voor de aardbol: de wereld die uitziet naar de verlosser.

 

begin pagina

 

 

 

 

De achtergronden van Kerstmis...de naam

De naam Advent komt van het Latijnse werkwoord advenire, dat ‘naderen’ betekent.

Ook het woord adventus is hiervan afgeleid. Dat betekent ‘komst’. Het werd aanvankelijk gebruikt voor de troonsbestijging van een Romeinse keizer of de allereerste keer dat de keizer of een andere vorst een tempel betrad.

Gelovige mensen kijken in de Advent uit naar de komst van Christus, de vredevorst.

 

begin pagina

 

 

 

 

Soldaat Martinus...

Op de vooravond van zijn feest laaien in Limburg de Sint Maartensvuren hoog op in de donkere Novemberlucht. Maar ook in andere streken van ons land zijn honderden kinderen – katholiek en niet-katholiek - met hun brandende lampionnen op weg naar de huizen waar zij Sint Maarten-liedjes zingen.
Het is te danken aan de invloed van de Franken, die altijd trots zijn geweest op de soldaat Martinus, die tijdens zijn diensttijd (25 jaar!) doopleerling in de katholieke kerk. Na zijn leven als militair wilde hij een rustig leven leiden, maar binnen de kortste keren werd hij door de mensen gekozen tot bisschop van Tours.
Over zijn militaire mantel, die hij deelde met een bedelaar en over zijn droom ’s nachts, wordt aan de vuren verteld. Utrecht heeft Sint Maarten als stadspatroon. Het wapen van de stad bestaat uit een rood en een wit veld. De kleuren verwijzen volgens de gangbare mening naar de doorgesneden rode mantel en het witte onderkleed van Martinus.

 

begin pagina

 

 

 

 

Broodje van Sint-Hubertus...

Op 3 november wordt in een aantal regio’s in Zuid-Nederland en België het feest van Sint-Hubertus gevierd. Hij leefde in de achtste eeuw en was de laatste bisschop van Maastricht. Na de moord op zijn voorganger Lambertus verplaatste hij de zetel naar Luik. Hubertus groeide uit tot de Apostel van de Ardennen en werd na zijn dood uitgeroepen tot patroonheilige van de jacht...

Een van de gebruiken die al eeuwenlang rond het feest van Sint-Hubertus bestaan, is het uitdelen van gezegend Hubertusbrood. Het brood wordt in de kerk gezegend en kan door mens en dier gegeten worden als afweer tegen ziektes. Van oudsher wordt het Hubertusbrood gegeten ter bescherming tegen hondsdolheid.
Op een aantal plaatsen is deze traditie heel levendig en wordt er op of rond 3 november Hubertusbrood gezegend. Hiervoor kan gewoon brood of broodjes worden gebruikt. Soms wordt het speciaal in de vorm van een kruis gebakken. De zegening van brood als belangrijkste voedsel voor de mens werd met name in de Middeleeuwen gezien als voortreffelijk middel om bescherming van lichamelijke en geestelijke gezondheid af te smeken.

begin pagina

 

 

 

 

10 oktober, Sterre der Zee...

Precies 15 jaar geleden kreeg de kerk in Limburg er een nieuw feest bij: de gedachtenis van Onze-Lieve-Vrouw Sterre der Zee. De devotie voor het beroemde beeld in Maastricht bestaat al honderden jaren, maar had op de kalender geen eigen feestdag.

Toen er in 2005 in Nederland een nieuwe Mariamissaal verscheen, mocht ieder bisdom een regionale Mariadevotie aandragen voor een eigen feestdag. Het bisdom Roermond koos voor Onze-Lieve-Vrouw Sterre der Zee, of zoals ze in Maastricht zeggen; ‘Slevrouw’.
De datum van 10 oktober als feestdag is niet toevallig gekozen. Het is de dag waarop het beeld van de Sterre-der-Zee in 1837 werd overgebracht naar de Onze-Lieve-Vrouwekerk, nu basiliek.

Sinds 1804 had het beeld in de Nicolaaskerk gestaan, een parochiekerk die naast de Onze-Lieve-Vrouwekerk stond en nu is afgebroken. Voor die tijd had ‘Slevrouw’ een tijdje rondgezworven langs verschillende kerken en kapellen in Maastricht, nadat ze in de 80-jarige oorlog van haar oorspronkelijke plek – de Minderbroederskerk (nu Rijksarchief) – was verdreven.

 

begin pagina

 

 

 

 

50 Jaar kerkleraressen...

Dit jaar is het precies 50 jaar geleden dat de eerste vrouwen werden uitgeroepen tot Kerklerares. Het was paus Paulus VI die in 1970 deze titel verleende aan Catharina van Siena en aan Theresia van Ávila, die op 15 oktober haar feestdag heeft.

De titel Kerkleraar of Kerklerares is een eretitel die de paus kan verlenen aan schrijvers en schrijfsters die uitmunten door hun heiligheid in levenswijze, hun trouw aan de kerk en hun grote geleerdheid. De titel is ontstaan uit de verering van de vier westerse kerkvaders: Ambrosius, Hiëronymus, Augustinus en Gregorius de Grote. Zij kregen in 1295 van paus Bonifatius VIII als eersten de titel Kerkleraar.

Tot ver in de 20e eeuw werd de titel alleen aan mannen verleend. Paus Paulus VI maakte daar 50 jaar geleden een einde aan door ook vrouwen deze titel te verlenen. De pausen na hem namen dat over en benoemden ook Hildegad van Bingen en Theresia van Lisieux tot Kerklerares.

 

begin pagina

 

 

 

 

Lambertus bisschop van Maastricht...

1350 Jaar geleden werd Lambertus bisschop van Maastricht

Naar men zegt was hij een echte Sjeng: geboren in het jaar 638 in Maastricht. Op z’n 32e werd hij benoemd tot bisschop van zijn geboortestad. Dit jaar is dat precies 1350 jaar geleden.

De latere Sint Lambertus kon toen nog niet weten dat hij de laatste echte bisschop van Maastricht zou zijn.

Eigenlijk was hij twee keer bisschop van zijn geboortestad. Toen politieke tegenstanders van zijn familie aan de macht kwamen, werd Lambertus afgezet en in 674 naar de abdij van Stavelot in de Ardennen verbannen. Zeven jaar later (in 681) mocht hij terug komen en pakte hij zijn ambt weer op. Hij bleef bisschop van Maastricht, totdat hij in de nacht van 16 op 17 september 705 in Luik werd vermoord.

Hij werd eerst ‘thuis’ in Maastricht begraven en later werden zijn resten overgebracht naar Luik. Zijn opvolger – Sint Hubertus (die van de schutterijen) – liet de bisschopszetel van Maastricht naar Luik verplaatsen, waar nu nog altijd een bisschop zetelt als verre opvolger van Lambertus. Boven het nieuwe graf van Lambertus liet hij de Lambertuskathedraal bouwen.

Deze werd in 1794 bij de Franse Revolutie verwoest. De resten zijn nog altijd te zien op de Place Saint-Lambert in Luik.

In zijn geboortestad Maastricht zijn ze Lambertus niet vergeten. Hij werd al direct na zij dood als martelaar vereerd. In de wijk Sint-Pieter is een kapel ter ere van hem gebouwd. Later kwam er ook een Lambertuskerk in het centrum. Er is een Lambertusbroederschap en tijdens processies en de Heiligdomsvaart trekt het borstbeeld met zijn relieken mee in de stoet.

Op 17 september is zijn feestdag.

 

begin pagina

 

 

 

 

Kroedwusj...

Op 15 augustus viert de Kerk het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming.

Hiermee wordt herdacht dat Maria na haar dood met ziel en lichaam door God in de hemel is opgenomen. Maria Tenhemelopneming is het belangrijkste Mariafeest van het jaar.

In Limburg is het een goed gebruik om op dit feest boeketten van veldkruiden te zegenen: de 'kroedwusj' of 'kruudwis'.

Waarom worden de kruidenboeketten nu net op dit feest gezegend? Dit gebeurt met Maria Tenhemelopneming, omdat het een heel oud gebruik is om Maria aan te duiden met namen die ontleend zijn aan de plantenwereld en om in haar een bloem te zien, die de Jezus voortbracht. Denk maar aan de namen als ‘Bloem van de Carmel of ‘Mystieke Roos’.

Augustus is ook de maand waarin veel van deze kruiden bloeien.

Het boeket van de ‘Kroedwusj’ hoort samengesteld te zijn uit zeven verschillende kruiden, bloemen en korenaren: twee graansoorten (tarwe en rogge), twee kruiden met geneeskrachtige werking (duizendblad en boerenwormkruid) en twee kruiden die het onweer kunnen weren (alsem of bijvoet en koninginnekruid, ook wel donder- of leverkruid genoemd). In sommige plaatsen bestaat het gebruik om wilgenroosjes en huislook in het boeket op te nemen. Het zevende kruid is het walnotenblad. Dit is samengesteld uit zeven blaadjes. Beweerd wordt dat de bliksem nooit in een notenboom inslaat. De traditie wil dat deze zeven kruiden achterbleven in het graf van Maria.

Dat het om zeven kruiden gaat, heeft ook een betekenis. Zeven is in de kerkgeschiedenis het getal van de volheid. Het gezegende kruidenboeket beschermt volgens de traditie tegen allerlei soorten onheil, zoals blikseminslag.

De boeketten werden vroeger samengebonden met een lint van zeven el lang (een el is ongeveer 68 centimeter) en opgehangen boven huis- en staldeuren. Bij onheil werden er een paar takjes van in de het haardvuur geworpen.

 

begin pagina

 

 

 

 

De Limburgse Martelaren van Gorcum...

De moord op de martelaren van Gorcum wordt elk jaar op 9 juli in Brielle (Den Briel) herdacht met een nationale bedevaart.

Op die datum werden daar in 1572 maar liefst negentien katholieke geestelijken vermoord. Twee van deze martelaren kwamen uit Limburg.

 

De franciscanen Hieronymus en Antonius kwamen allebei uit Weert. Antonius werd vermoedelijk in 1522 in de buurtschap Kampershoek op de grens van Weert en Nederweert geboren. Hij trad in bij het franciscanen in 's-Hertogenbosch. Na zijn noviciaat kwam hij terecht in het klooster in Gorcum, waar zijn streekgenoot Hieronymus, in 1522 geboren in de Langstraat in Weert, actief was als pastoor.

 

Ten tijde van de Reformatie werden Antonius en Hieronymus door de calvinisten gearresteerd, vanwege hun katholiek geloof. Samen met zeventien anderen eindigden zij op 9 juli 1572 in Brielle aan de galg. Na hun dood werden ze bekend als de Martelaren van Gorcum. In 1675 zijn ze alle negentien zaligverklaard, in 1867 gevolgd door de heiligverklaring. In Weert en omgeving zijn verschillende kerken en kapellen naar de twee lokale martelaren vernoemd.

 

Veel minder bekend is dat een goede veertien dagen na de moord op de Martelaren van Gorcum in Roermond twaalf monniken en de secretaris van de toenmalige bisschop eveneens werden vermoord. Deze moord speelde zich af in het kartuizer klooster, waarin nu de kantoren van het bisdom zijn ondergebracht. Deze ‘Martelaren van Roermond’ zijn nooit officieel zalig- of heilig verklaard.

Wel worden hun relieken in de Caroluskapel in Roermond bewaard.

 

begin pagina

 

 

 

 

Wat is er goed aan de Goede Week?...

De week vóór Pasen wordt de Goede Week genoemd. Op zichzelf misschien een vreemde naam, want in die week wordt het lijden en sterven van Christus herdacht. Wat is daar goed aan? Dat komt, omdat de naam eigenlijk niets te maken heeft met de betekenis die wij tegenwoordig aan het woord ‘goed’ geven. In de liturgische boeken wordt de Goede Week ook omschreven als “Heilige Week’. Goed is een woord dat vaak als alternatief voor ‘heilig’ wordt gebruikt. De Goede Week is dus vooral de Heilige Week en Goede Vrijdag de Heilige Vrijdag. De Goede Week heeft trouwens nog meer benamingen. In de eerste eeuwen werd ook wel van de Paasweek gesproken, later werd ook wel de ‘Grote Week’ gebruikt. Daarmee word bedoeld dat voor gelovige christenen de Goede Week de belangrijkste week van het jaar is. De Duitsers gebruiken overigens een term die precies het tegenovergestelde van ‘goed’ uitdrukt. Zij hebben het over Karwoche en Karfreitag. Dit komt van het oud-Duitse woord ‘kara’, dat ‘klacht’ of ‘treurnis’ betekent en die zin veel meer het lijden omschrijft. In zekere zin mag de Goede Week toch als een échte goeie week worden beschouwd, want door zijn lijden, sterven én zijn Verrijzenis met Pasen heeft Christus ons allemaal verlost en uitzicht op eeuwig leven gegeven. Dat is nog eens goed nieuws!

 

begin pagina

 

 

 

 

Aswoensdag...

We tekenen ons voorhoofd met een kruisje van as.

Dat staat voor boetedoening en vergankelijkheid.

Veertig dagen tijd om tot inkeer te komen en Christus' weg te volgen.

As is ook een reinigingsmiddel, een symbool van een grote schoonmaak en een nieuw begin.

Het kruis verwijst niet alleen naar de dood, maar ook naar het nieuwe leven daarna.

We kijken vooruit naar Goede Vrijdag én naar Pasen.

 

begin pagina

 

 

 

 

14 februari: één of twee Valentijnen?...

Geen enkele feestdag van een heilige is waarschijnlijk zó met zijn naam verbonden als Valentijnsdag. Het is een dag waarop veel mensen hun geliefde met een cadeautje verrassen.

Wat zij zich waarschijnlijk niet realiseren is dat deze dag vernoemd is naar een christelijke martelaar uit de derde eeuw. Nog minder mensen weten dat er zelfs twee martelaren met deze naam bekend zijn, die allebei op 14 februari worden herdacht.

Valentinus van Rome stond bekend als een wijze, deugdzame en vrome priester. Hij genas de blinde dochter van de stadhouder van Rome, die zich prompt met zijn hele familie tot het christendom bekeerde. Keizer Claudius II zou Valentinus daarop hebben laten vermoorden op 14 februari 269.

Op dezelfde dag overleed in Rome ook een bisschop Valentinus, die bij Terni werd begraven en daarom vaak Valentinus van Terni wordt genoemd. Hij stond met name bekend vanwege het inzegenen van gelukkige huwelijken.

Het is niet uitgesloten dat het in beide verhalen om dezelfde Valentijn gaat. Het gebruik om op Valentijnsdag je geliefde te verrassen, heeft overigens niets met beide heren te maken. Het is vermoedelijk een afgeleide van een voorchristelijk vruchtbaarheidsritueel.

 

begin pagina

 

 

 

 

Driekoningen...

In het bisdom Roermond is 5 januari altijd een bijzondere dag, omdat er dan maar liefst twee Limburgse heiligen hun feestdag hebben: Sint Gerlach uit Houthem en de heilige Karel Houben uit Munstergeleen. Dit jaar moeten beiden echter een stapje terug doen, omdat hun feestdag op een zondag valt. Toevallig ook nog het hoogfeest van Driekoningen (Openbaring des Heren). Hoe dierbaar de heiligen uit het zuiden ons ook zijn, deze keer moeten ze de wijzen uit het oosten voor laten gaan. Al zullen de feesten in Houthem en Munstergeleen toch wel niet helemaal ongemerkt voorbijgaan.

 

begin pagina

 

 

 

 

De achtergronden van de advent...

Adventskrans...

Het meest zichtbare teken van de Advent is de adventskrans, waarop elke week een kaarsje extra wordt aangestoken. De krans is eigenlijk een kroon, als teken van eer, overwinning en kroning. In het Romeinse rijk kregen overwinnaars al een kroon op hun hoofd. De adventskrans verwijs al een beetje naar de koninklijke intocht van Jezus in Jeruzalem op Palmzondag. De adventskrans is een eerbetoon aan Christus. De krans staat symbool voor de aardbol: de wereld die uitziet naar de verlosser.

 

Paars...

Van oudsher is de Advent niet alleen een tijd om vooruit te kijken naar het Kerstfeest, maar ook een periode van boete. Daarom is de liturgische kleur van de liturgische gewaden in deze periode paars, net als in de 40-dagentijd voor Pasen. Halverwege de advent schijnt het licht van Kerstmis al een beetje door en mag de kleur roze zijn, net als met halfvasten.

 

Vier zondagen...

Waarschijnlijk hebben gelovigen al vanaf het begin van het christendom een voorbereidingstijd op Kerstmis in acht genomen. Vanaf de vijfde eeuw is in de Oosterse Kerk duidelijk sprake van een periode van enkele weken. Toen was nog sprake van acht weken: van 11 november tot 6 januari. Via Spanje en Frankrijk komt de traditie in de zesde eeuw naar Rome en de rest van Europa. De duur van de advent verschilde per land en per eeuw. Er was sprake van vier, vijf en soms zelfs zes adventszondagen. Tegenwoordig begint de advent op de vierde zondag vóór 25 december. Dat betekent dat het begin van de advent per jaar verschilt.

 

De naam...

De naam Advent komt van het Latijnse werkwoord advenire, dat 'naderen' betekent. Ook het woord adventus is hiervan afgeleid. Dat betekent 'komst'. Het werd aanvankelijk gebruikt voor de troonsbestijging van een Romeinse keizer of de allereerste keer dat de keizer of een andere vorst een tempel betrad. Gelovige mensen kijken in de Advent uit naar de komst van Christus, de vredevorst...

 

begin pagina

 

 

 

 

Waarom Carnaval en Sint Maarten bij elkaar horen...

Dat de feestdag van Sint Maarten en het begin van het carnavalsseizoen beiden op 11 november vallen (11e van de 11e) lijkt toeval. Op het eerste gezicht lijken beide feesten ook niets met elkaar te maken te hebben. Maar dat is niet juist. Ze hebben eigenlijk alles met elkaar en met het evangelie te maken.

Op 11 november viert de Kerk het feest van de heilige Martinus van Tours. Hij werd vooral bekend, omdat hij nog vóór zijn bekering de helft van zijn mantel aan een bedelaar gaf. Daarmee groeide hij uit tot symbool van barmhartigheid en christelijke naastenliefde. Waar nu kinderen op de feestdag van Sint Maarten langs de deur gaan om snoep op te halen, waren dit in vroeger eeuwen de armen en bedelaars die bij de rijken iets extra's gingen halen. In heel Europa werd het feest van de 'apostel van Frankrijk' als een belangrijke feestdag gevierd. Dat had ook een tweede reden: na 11 november begon de voorbereidingstijd op Kerstmis. Net als met Pasen ging dit lang geleden gepaard met een vastenperiode: de Sint‐Maartensvasten. En net als bij de vasten voor Pasen waren de laatste dagen voorafgaand hieraan een gelegenheid om nog even feest te vieren. Een soort vastenavond dus, maar dan in november

Dat de feestdag van Sint Maarten en het begin van het carnavalsseizoen beiden op 11 november vallen (11e van de 11e) lijkt toeval. Op het eerste gezicht lijken beide feesten ook niets met elkaar te maken te hebben. Maar dat is niet juist. Ze hebben eigenlijk alles met elkaar en met het evangelie te maken.

Op 11 november viert de Kerk het feest van de heilige Martinus van Tours. Hij werd vooral bekend, omdat hij nog vóór zijn bekering de helft van zijn mantel aan een bedelaar gaf. Daarmee groeide hij uit tot symbool van barmhartigheid en christelijke naastenliefde. Waar nu kinderen op de feestdag van Sint Maarten langs de deur gaan om snoep op te halen, waren dit in vroeger eeuwen de armen en bedelaars die bij de rijken iets extra's gingen halen. In heel Europa werd het feest van de 'apostel van Frankrijk' als een belangrijke feestdag gevierd. Dat had ook een tweede reden: na 11 november begon de voorbereidingstijd op Kerstmis. Net als met Pasen ging dit lang geleden gepaard met een vastenperiode: de Sint‐Maartensvasten. En net als bij de vasten voor Pasen waren de laatste dagen voorafgaand hieraan een gelegenheid om nog even feest te vieren. Een soort vastenavond dus, maar dan in november.

 

begin pagina

 

 

 

 

de Rozenkrans...

Elk jaar op 7 oktober viert de Rooms-Katholieke Kerk de gedachtenis van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans. Daaromheen is de hele maand oktober uitgegroeid tot Rozenkransmaand. Vroeger werd de rozenkrans veel gezamenlijk in de gezinnen gebeden. Tegenwoordig wordt hij veel gebeden tijdens bedevaarten, in kleine groepen in de parochie of bij mensen thuis, of gewoon individueel. Veel katholieken dragen de rozenkrans altijd bij zich en worden er mee begraven.

Het bidden van de rozenkrans is ooit ontstaan in kloosters, waar elke week alle 150 psalmen werden gebeden en in sommige kloosters gebeurt dit nog altijd. Voor lekenbroeders of –zusters verving men de psalmen door het bidden van 150 maal het Onze Vader. In de Middeleeuwen werd dit steeds vaker het Weesgegroet. Geleidelijk aan verbond men dit gebed met de overweging van momenten uit het leven van Jezus. Dit zijn de zogeheten 'geheimen' van de Rozenkrans.

Vijf blijde geheimen hebben te maken met de geboorte van Jezus, vijf droevige geheimen gaan over het lijden en sterven van Jezus, vijf glorievolle staan stil bij de verrijzenis van Hem en de vijf geheimen van het Licht hebben te maken met het openbaar leven van Jezus. Deze twintig geheimen omvatten het hele leven van Jezus. Daarom wordt de rozenkrans ook wel een 'samenvatting van heel het Evangelie' genoemd.

De kracht van het rozenkransgebed ligt in de eenvoud en de herhaling. Door steeds weer het Onze Vader met de tien Weesgegroeten te bidden, ontstaat een cadans en een soort concentratie. Hierin kunnen de 'geheimen' uit het leven van Jezus overdacht en verdiept worden. Ook kunnen er aan de tientjes van de rozenkrans intenties verbonden worden, die op voorspraak van Maria aan God worden voorgelegd.

bron: bisdom Roermond

 

begin pagina

 

 

 

 

Praktijk in de Vasten...

Traditioneel wordt in de vastentijd, de veertig dagen voor Pasen, de nadruk gelegd op drie aandachtsgebieden:

1. een tijd van meer bidden; om te beginnen door iedere gelovige zelf; men zou er voor kunnen kiezen een gebed elke dag te bidden; maar vervolgens door het samen bidden b.v. met het hele gezin, of door ’s zondags naar de kerk te gaan voor de H. Mis.

2. een tijd om iets soberder aan te doen met eten, drinken, roken, TV kijken e.d.; als je tegen het einde van de maaltijd nog wel een boterhammetje zou lusten, dat laatste sneetje niet te nemen; een kleine zelfoverwinning; klein, maat niet onbelangrijk. Er zijn vele varianten te bedenken zoals: minder ‘uit’ eten, een frietje gaan halen ...

3. een tijd om ‘meer aalmoezen’ te geven. Het klinkt ouderwets, maar het betekent gewoon dat je nog weldadiger bent dan anders. Je geeft wat minder uit aan eten en drinken, aan film en uitgaan; wat je uitspaart gaat niet in je spaarpot, maar naar een goed doel. Dat is wat we individueel doen. Maar ook als gemeenschap zijn we weldadiger; dat doen we in de jaarlijkse vastenactie.

 

begin pagina

 

 

 

 

Grootvader....

Mijn opa is al lang dood, maar zijn kijk op het leven, in moeilijke èn in mooie dagen, zal ik nooit vergeten. Zijn vertrouwen en zijn humor, zijn talent om aan donkere dagen toch nog wat opgewektst te ontfutselen, blijven mij bij. En zijn een voorbeeld voor me. Met mijn opa, die niet veel onderwijs gegund was geweest, heb ik maar heel zelden gesproken over kerk en geloof. Maar door zijn manier van leven, zijn wijze om mensen en gebeurtenissen te bezien heb ik ervaren wat geloven kan betekenen.

Geloven heeft te maken met een bijzondere opvatting van het leven, een bijzondere kijk op zichzelf, op andere mensen en op God.

Opa had een zwaar ongeluk gehad. Hij kwam terecht onder een instortend gebouw. Hij lag onder het puin en kon zich niet verroeren; benen afgekneld, bovenlichaam zwaar gewond. Op intensive care schatte men zijn kansen om er bovenop te komen heel laag in. Zijn vrouw kreeg zijn bril, zijn gebit en zijn schoenen mee naar huis. Zij begreep wat de medische staf haar wilde zeggen. Opa ook. Maar hij geloofde in zijn genezing en kwam er wel bovenop. Alleen de benen wilden niet: ’Daar moet U mee leren leven.

’ Maar thuis ontwikkelde hij zijn eigen therapie. Met veel pijn en moeite kreeg hij het voor elkaar: elke dag een paar centimeter verder. Opa was een volhouder; en hij geloofde dat dat hij weer op de been zou komen.

Heel goed, want hoe verder het geloof in God verwijderd is van het geloof in het leven van elke dag, des te onbeduidender en zwak is het; het heeft nauwelijks grond om in te wortelen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Peter Claver....

Een Spanjaard in een zwarte toog klom langs de ladders af in het ruim van het slavenschip waar de slaven erbarmelijke omstandigheden zaten vastgekluisterd. Hij was anders dan de anderen. Hij had geen zweep. Hij schreeuwde niet. Hij kwam om voor de slaven te doen wat hij kon. Peter Claver beschouwde hen als mensen en niet als handelswaar. Hij sprak met hen. Zijn woorden konden ze niet verstaan, maar zijn rustige ogen, zijn gebaren en zijn vriendelijke gezicht des te beter. Peter was in 1580 geboren. Hij studeerde op het Jezuïetencollege van Barcelona. Daarna op het seminarie van de Jezuïeten-seminarie op Palma in Majorca. Daar vond hij zijn roeping om als Jezuïet te gaan werken bij het ontschepen van de slaven voor ze bij opbod werden verkocht op de slavenmarkt.

 

begin pagina

 

 

 

 

Advent, de Heer komt....

In de stal bij de os, de ezel en de schapen. Het is goed dat we ieder jaar met Kerstmis en Driekoningen vieren dat God bij ons op aarde heeft geleefd; geen lang lui leventje, maar een kort bestaan vol moeilijkheden, tegenwerking en eindigend in geseling en kruisdood. Maar ‘Advent, de Heer komt’ graaft nog dieper. De Heer komt ook op het einde van de tijden, dan niet in een dierenstal, maar als zegepralend vorst met grote macht en majesteit, vergezeld van zijn engelen. Dan zullen wij mensen, dan zullen alle volkeren worden gebracht voor zijn troon. Dan zal Hij het oordeel over ons leven uitspreken. Sint Paulus schrijft erover: laten wij dus onvermoeibaar het goede blijven doen; op die laatste dag zullen wij de oogst binnenhalen, want wat een mens gezaaid heeft, dat zal hij oogsten; dus zolang wij tijd hebben, blijven wij het goede doen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Werkers en geldverschaffers....

De katholieke sociale leer leert dat een geslaagde samenwerking tussen werkers en geldverschaffers noodzakelijk is voor economische welvaart. De belangen van de geldverschaffers hebben niet automatisch voorrang op de belangen van de werkers. Beide ‘partijen’ spannen zich in voor het algemeen belang van de samenleving. Winst maken is niet het enige motief voor de inspanningen. Werkers moeten met plezier werken, ze moeten voldoening van het werk dat ze doen. Wrijfpunten tussen werkers en kapitaalverschaffers zullen niet uitgesloten kunnen worden, maar omdat beide groeperingen zich inzetten voor het algemeen belang zal een uiterst middel als staking slechts zeer zelden gehanteerd worden. Het algemeen belang vereist dat werk voldoening geeft, niet geestdodend en afstompend is; dat de waardigheid van de werker gewaarborgd wordt.

 

begin pagina

 

 

 

 

Allerheiligen en Allerzielen...

Waar zijn de mensen die vóór ons op aarde waren? Er zijn mensen die deze vraag ijskoud beantwoorden: ‘Die bestaan niet meer, behalve hun as of graf is er niets meer; en er komt nooit meer iets van ze. Alles is definitief voorbij’. Voor de meeste andere mensen, gelovigen en ‘ongelovigen’ is dat veel te kort door de bocht. ‘Er moet toch iets zijn.’ Maar dan. Hoe moet je iets zeggen? De hemel? Ja, wat wil je daarmee uitdrukken? Iets positiefs, daar is men het wel over eens. Voor de rest moet je je behelpen met beelden: bij God, in rust, in het eeuwige licht, bij de engelenkoren. Dat laatste beeld, de koren, probeert uit te drukken dat je niet in je eentje gelukkig kunt zijn, op aarde niet en later ook niet; je moet altijd in een mensengemeenschap zijn om geluk te ervaren. Ook al ben je bij God in de hemel. Maar oh wat is het moeilijk om je iets voor te stellen buiten tijd en ruimte. Gebed: Heer, geef de overleden gelovigen de eeuwige rust. Een het eeuwige licht verlichte hen. Dat zij rusten in vrede.

 

begin pagina

 

 

 

 

Thailand en het Westen...

Ik ben nog steeds verbaasd over de culturele verschillen. Ik denk aan de jongens die de grot waarin ze zaten geruime tijd niet konden verlaten. Ben ik van mening dat 12 westerse tieners in soortgelijke omstandigheden zich zouden hebben gedragen met dezelfde discipline, dezelfde solidariteit en dezelfde goede manieren?

Allerminst...Ben ik van mening dat een groep westerse ouders in soortgelijke omstandigheden even vastbesloten zou hebben geweigerd de schuld van alles te geven aan hun coach (en/of aan anderen) en voortdurend hun respect, vergiffenis en genegenheid voor hem hebben geuit?

Allerminst...En dan heb ik het nog niet over de kalme en geduldige houding van de dorpsgemeenschap, de prachtige tempelriten na de bevrijding inclusief de ceremonie om vergiffenis te vragen aan de berg.
Sara Maitland

 

begin pagina

 

 

 

 

Corneliusoctaaf...

Corneliusoctaaf 14-22 september
Als mensen voor die dagen naar Heerlerheide gaan dan bidden ze tot God en roepen voorspraak in van de H. Cornelius. Cornelius is de patroon tegen zenuwziekten, onrust, vallende ziekte, overspannenheid, depressies, stress en dergelijke. Soms gaan mensen alleen, soms in groepsverband. Iedereen kan zo’n groep vormen met de leden van zijn gezin, de buren uit de straat enz. Men kan ook vragen of de parochie Amstenrade mee kan werken om een groep te vormen.
De joden worden geacht driemaal per jaar op bedevaart naar de tempel in Jerusalem te gaan. Jezus heeft dat heel zijn leven gedaan. Moslims gaan, als het mogelijk is, op pelgrimstocht naar de heilige plaatsen in Mekka. De bedevaart onttrekt het leven aan de waan van de dag. De reis is niet de ontkenning van het dagelijkse leven, maar juist een bevestiging. Op reis toetst men het dagelijkse leven: is het echt zo ingericht als het voor het aangezicht van God is bedoeld? De pelgrimage maakt het leven tot echt leven, doordat zij het leven heiligt. Het is niet de bedoeling dat het een pretje, een soort van vakantiereis wordt. Heilige Cornelius, bid voor ons.

 

begin pagina

 

 

 

 

Solidariteit in India...

Kasaragod is een achtergebleven gebied met veel cashewplantages. In het verleden werd met een helikopter landbouwgif (endosulfaan) gestrooid. De overheid heeft dit inmiddels verboden, maar geeft geen daadwerkelijke hulp bij schade ten gevolge van het gebruik pesticiden.
Door de verspreiding van het landbouwgif is een groot aantal kinderen misvormd of ziek geboren. Voor deze kinderen was er geen scholing of opvang. Veel van de kinderen kunnen niet lopen of praten. De ouders zijn vaak niet bij machte om hun kinderen goede zorg te geven door schaamte, onwetendheid of door het ontbreken van de extra geldelijke middelen die voor de verzorging nodig zijn. Dit gaat soms zo ver dat kinderen worden verstopt voor de buitenwereld.
Pater Jose Chempu, een van de Indische Norbertijnen, heeft zich hun lot aangetrokken. Hij is een dagopvang begonnen voor deze kinderen. Een pionier!

 

begin pagina

 

 

 

 

Parochiefeest Amstenrade Bingelrade Jabeek...

Drie steeds nauwer samenwerkende parochies die een zestigjarig priesterfeest vieren. Veel muziek, veel vlaggen, veel mensen. In de kerk, in Oud Dorp. Veel gebeden, veel handen die worden geschud, veel mooie wensen die worden uitgesproken, veel brieven en kaarten die worden geschreven. Veel tekeningen van kinderen met torens en kerken en op de meest onverwachte plaatsen in allerlei kleuren: 60. Een geweldige gebeurtenis, een gedenkwaardig feest, hartverwarmend en gemeenschapsvormend.

Het zal zeker mensen geïnspireerd hebben kleine en grotere taken in het samenwerkingsverband op zich te nemen. U wilt voorbeelden van wat U in parochieverband zou kunnen doen? Zieken bezoeken; de leden van de Zonnebloem worden dan uw collega’s. Lector worden: 10 of 12 keer per jaar op zondagmorgen van 11 tot 12 uur. Op diezelfde tijd en met dezelfde frequentie misdienaar of acoliet. Medewerker aan onderhoudswerkzaamheden; zo heeft iemand net de grote kerstbeeldgroep onder handen genomen; U zult verbaasd staan over het resultaat in december. Er is een groep die enkele keren per jaar een paar koperen kandelaars poetst; de groep staat open voor nieuwe leden; tip: meldt U aan met een vriend of vriendin. Koorleden zijn welkom. Vooral tieners en twintigers zijn welkom als leden van een groep die zich bezighoudt met vredes- en ontwikkelingswerk; je hoeft er geen buitenlandse stage voor te hebben gelopen, maar als je dat toevallig gedaan hebt, kun je die periode zo een mooi vervolg geven. En dan is er nog bestuurswerk … En … En … te veel om op te noemen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Elvira, Leontine en hun zuster...

De freules Elvira en Leontine waren ijverige ziekenbezoekers. Zoals de mensen van de Zonnebloem tegenwoordig. De levensomstandigheden waren in hun tijd wel heel anders als nu. Voor wie een ongelukkige val maakte en daarbij zijn heup ernstig beschadigde of zelfs brak, kon weinig gedaan worden; zo iemand was voor zijn leven hulpbehoevend.
De freules konden heel veel troost brengen; ook groente uit de kasteeltuin en misschien een flesje wijn uit de kelder.
Maar ze zagen zoveel ellende in de kleine huisjes met weinig comfort; water kwam niet uit de kraan, maar moest van buitenshuis komen. De dames begrepen dat er meer nodig was. En ze gingen aan de slag.
Op de berg die tegenwoordig De Kloosterberg heet, werd het Sint Joseph gesticht gebouwd [de term gesticht had toen niet de akelige bijsmaak die het woord later gekregen heeft] door … ja, U raadt het al, Elvira en Leontine. Maar samen met hun getrouwde zuster Clothilde, die in Duitsland woonde. Een modern klooster met opvang voor behoeftige mannen en vrouwen.
Er was een kapel op de eerste verdieping. Er waren trappen natuurlijk en later ook een heuse elektrische lift. Het was de bedoeling van de drie stichteressen dat religieuzen de verzorging op zich zouden nemen. Zij gingen op zoek en vonden in Gangelt wat ze zochten. Daar herbergden en verzorgden zusters toen en nu ernstig gehandicapte oude en jonge mensen.
Een groep van die zusters is toen onder leiding van Moeder Katharina Kasper te voet van Gangelt naar Amstenrade gekomen. Moeder Katharina is kort daarna teruggekeerd naar het moederklooster in Dernbach. De andere zusters bleven. Taal was geen bezwaar. Die was dezelfde aan weerskanten van de grens, die trouwens toch al weinig voorstelde. Wel hadden de zusters vaak lange en moeilijke namen. Sommige namen zijn nog goed bekend in Amstenrade, die van zuster Eutuchiana bij voorbeeld. En door het noemen van die naam herinnert menigeen zich dat het Sint Joseph gesticht al gauw ook een bewaarschool rijk was.
Zo is het begonnen. Hoe het verder gegaan is? Er traden Nederlandse meisjes is. Er kwam een klooster in Geleen. De leiding in Duitsland besloot een zelfstandige Nederlandse congregatie op te richten. Dat gebeurde. En nu? Nu is het onder andere Elvira/Leontine die het werk voortzet. Wat in Nederland geschiedde, gebeurde ook in Engeland, de USA, India, Mexico en nog meer landen. Die hebben allemaal congregaties van de Arme dienstmaagden. En alle kloosters ervan hebben de zorgorganisatie zoals Moeder Kasper die voor haar kloosters heeft opgezet. En Moeder Kasper? Zij wordt nog dit jaar heilig verklaard.

 

begin pagina

 

 

 

 

Werken is geen straf...

Werken is geen straf Waar komt dat idee dat werken een straf is vandaan? Van de bijbel. Uit het verhaal van Adam (dat wil zeggen: de mens) en Eva. Toen ze in het aards paradijs gegeten hadden van de verboden vrucht (dat was het enige gebod voor hen ook nog), toen hoorden ze: ‘Met zweet op je voorhoofd zul je je eigen brood moeten verbouwen; distels en doornen zul je onder controle moeten houden’. Het contrast voor en na de zondeval wordt zo wel heel duidelijk beklemtoont. Maar er is ook een andere traditie: werk als iets gewoons dat bij het leven op aarde hoort. Paus Franciscus formuleert het in zijn jongste geschrift Gaudete et Exsultate zo: ‘Eerlijk en vakkundig arbeiden in dienst van je broeders en zusters’. En dan bedoelt hij niet dat een timmerman gebedjes moet prevelen als hij zijn spijkers in het hout slaat of een plank op maat zaagt. Werk is geen vloek die op de mensheid rust, maar een bron van een bron van vreugde. Geestdodend werk, hongerloontjes zonder steun bij ziekte en in de vakantietijd horen daar niet bij. Wel de vreugde die een vakman ondervindt als hij bijdraagt aan de algemene welvaart, waarin ook kinderen en gebrekkigen delen. De vakman die na een welbestede werkdag fluitend naar huis gaat. Onze optimistische paus zegt erbij dat dat de gewone weg is om heilig te worden. Over geldverschaffers die alleen maar streven naar zo snel en zo groot mogelijk geldelijk gewin, desnoods ten koste van gezondheid en arbeidsvreugde; over de ruggetjes van kinderarbeiders; ten nadele van opeengepakte textielarbeidsters in nauwelijks ge-ventileerde, onveilige fabriekshallen enz., zegt de paus niets.

Dat hoeft ook niet, want iedereen begrijpt wat hij ervan denkt.

 

begin pagina

 

 

 

 

Werkers en geldverschaffers...

De katholieke sociale leer leert dat een geslaagde samenwerking tussen werkers en geldverschaffers noodzakelijk is voor economische welvaart. De belangen van de geldverschaffers hebben niet automatisch voorrang op de belangen van de werkers. Beide ‘partijen’ spannen zich in voor het algemeen belang van de samenleving. Winst maken is niet het enige motief voor de inspanningen. Werkers moeten met plezier werken, ze moeten voldoening van het werk dat ze doen. Wrijfpunten tussen werkers en kapitaalverschaffers zullen niet uitgesloten kunnen worden, maar omdat beide groeperingen zich inzetten voor het algemeen belang zal een uiterst middel als staking slechts zeer zelden gehanteerd worden. Het algemeen belang vereist dat werk voldoening geeft, niet geestdodend en afstompend is; dat de waardigheid van de werker gewaarborgd wordt.

 

begin pagina

 

 

 

 

Feest in drie parochies, Amstenrade, Bingelrade en Jabeek...

Drie parochies die bezig zijn naar elkaar toe te groeien in een samenwerkingsverband.  De aanleiding voor feest is de pastoor die dit jaar zijn zestigjarig priesterfeest viert.  Zestig jaar als priester getuigen van de vreugde van het evangelie.  ‘Hoe houdt een mens het vol?’ vragen buitenstaanders zich wel eens af.  Want veelal zijn zij van mening dat de kerk een statisch gegeven is.  Wie kerk meemaakt, onder zes pausen, in drie continenten en in uiteenlopende functies,  weet dat de kerk een levend organisme is.  Levend, dus groeiend, spannend, veranderend.

In het schooljaar 1944-1945 – broederschool op de Molenberg Heerlen al doorlopen, scholen voor voortgezet onderwijs in gebruik door militairen, weinig tot geen tijd en aandacht voor brugklassers – kreeg ik van pater Vitalis, karmeliet, rector van de zusters van de Putgraaf in Heerlen een boek: De Verheven Schoonheid van het Priesterschap.  Een jongen van 12 jaar kon dat toen begrijpen.  Hoe zou je het tegenwoordig zeggen?  Want ook de taal is levend, spannend en veranderend.  Dat het mooi is om priester te zijn?  Of is dat te populair?  De meningen zullen uiteenlopen, want niet iedereen groeit mee in hetzelfde tempo.  Dat kan behoorlijk wat spanning geven in een geloofsgemeenschap.  Soms schijnt het groeien stil te staan om dan later plotseling met een schok een groeispurt te beleven.  Zoals het ook bij opgroeiende kinderen gaat.  Ook dat geeft spanning en iedereen moet zich steeds weer opnieuw positioneren.  Ga je mee in dit tempo?  Doe je het rustiger aan?  Of raakt je dan te ver achter, uit de tijd?  Duidelijk is dat wie niet investeert verloren is.  Maar investeren is aantrekkelijk: wat stoot je af, wat lees je, waar kerk je, waar verdoe je je tijd mee?  ‘Hoe U het vol?’  Moeiteloos niet, maar ik krijg er niet genoeg van.

 

begin pagina

 

 

 

 

Burn-out...

Steeds meer mensen kampen met hun burn-out. Het lijkt wel een epidemie. Burn-out was al bekend van mensen met een drukke baan en een even druk gezin. Maar nu zijn er jonge mensen en studenten met een burn-out. Zelfs gepensioneerden en anderen ouderen worden getroffen. Hoe kan dat? Zou het niet zijn omdat onze maatschappij ons voortdurend opjaagt? We ‘moeten’ van alles. Wachten tot het nieuwbulletin ’s avonds ‘mag’ niet. We ‘moeten’ op ieder nieuwtje, op ieder belletje en piepje ogenblikkelijk reageren. De nieuwste films en festivals, breaking news, het houdt niet op. Het kan niet wachten. Aldoor stress.
Wij zijn nu in de vastentijd, de tijd om de betrekkelijkheid van de dingen waar we mee bezig zijn tot ons te laten doordringen. Onszelf eens de spiegel voor te houden. Wat is het belangrijkste? Wat houdt me bezig? Is dat de moeite waard? Als zaken de moeite niet waard zijn, dan ook maar geen tijd en moeite aan besteden. Door zo te vasten zouden we ons wel eens zelf kunnen genezen onze burn-out.

 

begin pagina

 

 

 

 

Begraven...

Begraven in gewijde aarde Christenen zijn altijd eerbiedig omgegaan met mensen die voor altijd de ogen gesloten hebben. Hun lichaam is tijdens hun leven een tempel geweest waarin de H. Geest woonde; en op de laatste dag zal dat nu dode lichaam in glorie herrijzen.

De doden rusten in de gewijde aarde rondom de kerk in een graf of, op de begraafplaats, zo gewenst, ook wel in een asurn. Bovendien is er een uitstrooiweide met vermelding van de namen van de gelovigen wier as daar is uitgestrooid in een eenvoudige plechtigheid.

Het is een gruwel te zien hoe er gesold wordt met dode mensen; zonder eerbied en zonder respect. Afgehakte hoofden, armen, voeten en genitaliën. Voor de mensen die zo moesten sterven bidden wij dat ze op het einde van de tijden de levende God mogen zien van aangezicht tot aangezicht. In de ogen van de Eeuwige is het sterven van zijn kinderen kostbaar.

En omdat wij van Jezus hebben geleerd te bidden voor onze vijanden, bidden wij ook voor hun beulen, die deze gruwelijke moorden pleegden; zo vertrouwen wij ook hen toe aan Gods grenzeloze barmhartigheid.

 

begin pagina

 

 

 

 

Sint Willibrord, Benedictijn, Bisschop van Utrecht...

Geboren in het noorden van Engeland. Jong bij de paters Benedictijnen naar school gegaan en al jong zelf Benedictijn geworden. Rond zijn twintigste jaar naar Ierland gezonden om zijn studies voort te zetten.

In 690 vaart hij met elf gezellen naar ons land. Hij wordt vriend van de heerser, Pepijn de Korte, en bekeert hem tot een leven als christen. In 695 wordt hij benoemd tot bisschop van Utrecht.

Niet veel later sticht hij een Benedictijnenabdij in Echternach in Luxemburg. Vanuit Utrecht en Echternach lanceert hij zijn vele missietochten naar Friesland en Denemarken. Niet zonder risico slaat hij daar afgodsbeelden in gruzelementen om de verhevenheid van Christus boven de afgoden aan te tonen. Met succes. Hij blijft steeds ongedeerd.

Ook de koning van Denemarken bekeert hij tot het christendom. Veertig jaar was hij bisschop-missionaris. In Echternach worden zijn overblijfselen nog steeds vereerd. Jaarlijks is er een Europese pelgrimstocht naar Echternach. In de processie dansen de bedevaartgangers tot zijn eer (de springprocessie).

In Utrecht staat zijn standbeeld: als Benedictijn te paard. Sint Wllibrord is de patroon van ons land. Zijn feestdag is 7 november.

 

begin pagina

 

 

 

 

Advent...

Advent We spreken over de donkere dagen voor Kerstmis. Erg donker zijn ze van nature wel, maar in de praktijk allerminst. Sterren en lichten op alle pleinen en in alle straten waar mensen drommen. Pas als je door de achterdeur de tuin instapt, is het echt donker. In de kerk zijn die weken een tocht vanuit het donker naar het licht van Kerstmis. Een tijd van verwachting. Wij verwachten de komst van God in deze wereld, de geboorte van Jezus, Zoon van God en zoon van Maria. Door het jaar zijn de teksten van de gewone vieringen in de kerk heel nuchter. In de donkere weken voor kerstmis worden ze dichterlijk, warm en gevoelig. Mooi om mee te vieren. Je wordt er rijk van. En dan nog de muziek! Van de adventsconcerten bij voorbeeld. Wij kijken uit naar de geboorte van het edelste mensenkind dat ooit geboren is. Aan de ene kant het uitbundige, maar verstrooiende Germaanse Midwinterfeest. Aan de andere kant de stille, innerlijke advent, voorbereiding op het kerstfeest, de geboorte in een stal waar engelen zingen.

 

begin pagina

 

 

 

 

De weg kwijt?...

De katholieke stemmers in de USA stemmen normaal gesproken voor zaken die van doen hebben met de sociale leer van de kerk.

Paula White echter, lid van een Pinkstergemeente, maakt propaganda voor het evangelie van voorspoed, de overtuiging dat God mensen die van Hem houden en Hem dienen, beloont met materiële voorspoed. Haar ideeën worden door velen aantrekkelijk gevonden.

Veel Amerikanen stemden voor Trump net omdat hij een succesvol zakenman is. Deze mensen beschouwen solidariteit niet als een echte Amerikaanse deugd. Merkwaardig, want over het algemeen zijn het goede en behulpzame buren.

Het is nog niet duidelijk waarom de katholieke stemmers deze keer hun traditionele stemsteun voor sociale rechtvaardigheid hebben ingeruild voor steun aan de ideologie van Paula’s evangelie van succes in zaken.

Wat zegt Jezus erover? “Je kunt niet God dienen èn de mammon (= het geld).”

 

begin pagina

 

 

 

 

De vijftigste dag...

Pinksteren komt van het Griekse woord voor ‘vijftigste dag’: pentecoste, dat via het nieuwhoogduitse ‘Pfingsten’ in het Nederlands Pinksteren is geworden, in het Vlaams nog Sinksen genoemd. Over welke vijftigste dag gaat het dan? De vijftigste dag van Pasen. Pinksteren viert Pasen opnieuw, maar dan onder een andere invalshoek. Was het met Pasen de Opstanding van Jezus, met Pinksteren is het diezelfde Opstanding, maar dan gezien als het werk van de Geest, die alles levend en nieuw maakt.
De Geest brengt in de kerk en in de wereld het leven tot voltooiing dat in Jezus op Pasen begonnen is. Pinksteren is de voltooiing van Pasen en daarmee is de Paastijd dan ook af, voorbij. Dan begint de gewone tijd door het jaar weer totdat rond 1 december de voorbereidingstijd op Kerstmis begint, de Advent.

 

begin pagina

 

 

 

 

Kruisbeeld...

Soms hoor ik mensen zeggen: ‘Ik wil zo’n beeld van terechtstelling met onmenselijk lijden niet in mijn kamer hebben.’ En er zijn kruisbeelden die inderdaad alle nadruk leggen op het lijden van Jezus. Maar er zijn ook kruisbeelden waar Jezus als Koning is afgebeeld; Hij heerst van het kruis. Het kruisbeeld is een zegeteken. Dat zegenteken wordt met kostbare stenen en ornamenten versierd. Waarom worden de kruisbeelden in de lijdenstijd achter paarse doeken verborgen? Omdat we in die tijd ons willen concentreren op het lijden van Onze Lieve Heer; en nu even niet op de zege, de overwinning.

 

begin pagina

 

 

 

 

Kritisch denken, ook met Pasen...

'Geloof zonder kritisch denken kan leiden tot fanatisme en fundamentalisme, maar twijfel zonder de moed om aan de twijfel te twijfelen kan leiden tot cynisme. Het geloof heeft het kritische denken nodig, en het rationalisme heeft de spirituele en morele impulsen van het geloof nodig.' Aldus de Tsjechische priester en theoloog Tomas Halik.

'Geloof, zegt hij, is de moed om de wolk van het mysterie binnen te gaan.'

 

begin pagina

 

 

 

 

Praktijk in de Vasten...

Traditioneel wordt in de vastentijd, de veertig dagen voor Pasen, de nadruk gelegd op drie aandachtsgebieden:

1 een tijd van meer bidden; om te beginnen door iedere gelovige zelf; men zou er voor kunnen kiezen het gebed dat hierboven staat elke dag te bidden; maar vervolgens door het samen bidden b.v. met het hele gezin, of door 's zondags naar de kerk te gaan voor de H. Mis.

2 een tijd om iets soberder aan te doen met eten, drinken, roken, TV kijken e.d.; als je tegen het einde van de maaltijd nog wel een boterhammetje zou lusten, dat laatste sneetje niet te nemen; een kleine zelfoverwinning; klein, maat niet onbelangrijk. Er zijn vele varianten te bedenken zoals: minder 'uit' eten, een frietje gaan halen ...

3 een tijd om 'meer aalmoezen' te geven. Het klinkt ouderwets, maar het betekent gewoon dat je nog weldadiger bent dan anders. Je geeft wat minder uit aan eten en drinken, aan film en uitgaan; wat je uitspaart gaat niet in je spaarpot, maar naar een goed doel. Dat is wat we individueel doen. Maar ook als gemeenschap zijn we weldadiger; dat doen we in de jaarlijkse vastenactie.

 

begin pagina

 

 

 

 

Voorbij Vastenavond...

Vastenavond wijst op de vasten, de dagen tussen Vastenavond en Pasen. Een hele tijd is vasten in onbruik geraakt bij veel mensen.

Maar vasten heeft een come back gemaakt. De manier waarop Moslims vasten en wat het betekent voor de individuele Moslim en voor de gemeenschap waarin zij leven, heeft alom indruk gemaakt.

Als het Ramadan is, weet iedereen het. Iedereen ziet hoe het samen vasten de gemeenschap versterkt.

Zo kwam het vasten bij ons terug.

 

begin pagina

 

 

 

 

Blik vooruit...

De kerk van de nabije toekomst zal een oecumenische kerk zijn. Alle groeperingen van christenen zullen hun uiterste best doen om door luisteren naar elkaar en te bidden met elkaar, eerst kleine en op den duur grote stappen te zetten om te komen tot de ene, heilige katholieke en apostolische kerk die we allemaal (!) in onze geloofsbelijdenis hebben staan.

Die geloofsbelijdenis die we allemaal (!) tijdens onze vieringen plechtig uitspreken, al doen we dat in verschillende gebouwen ieder met onze 'eigen' groep (Rooms katholiek, Protestant, Anglicaan, Orthodox, Oud katholiek enz.).

Een steen die eeuwen door rivier was meegevoerd, die al zijn scherpe kanten verloren had en glad en rond geworden was, was op de kant terecht gekomen. Iemand vond hem en sloeg hem in tweeën. Eeuwenlang door water omspoeld, maar van binnen droog. Gandhi zei ervan: jullie christenen bezitten de steen die de waarheid bevat, welke de redding voor de wereld is; maar die boodschap is niet in jullie droge hart doorgedrongen en voor de wereld doen jullie er niets mee. Wat een tragedie. De verdeeldheid van de christenen is een schande en het belet de mensen met een andere levensovertuiging de boodschap van Jezus van Nazareth serieus te nemen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Wat betekenen goud, wierook en mirre?...

Goud is een geschenk voor koningen, om te geven en te ontvangen. Jezus krijgt de koningstroon van zijn (voor)vader David.
Wierook is een geschenk voor God, die met wierookwolken goddelijke hulde wordt betuigd.
Mirre, bitter kruid, wordt bij een begrafenis in de lijkwijkwade gestrooid. Het Rijk van Jezus, God en mens, is niet van deze wereld.

 

begin pagina

 

 

 

 

Dallits...

De Dallits behoren tot de laagste kaste in India, de zogenaamde 'untouchables', de onaanraakbaren. Raakt een Dallit per ongeluk iemand van een andere kaste aan, dan wordt die andere 'onrein' en moet die een ingewikkeld en tijdrovend reinigingsritueel ondergaan; de Dallit krijgt de schuld. Het is niet makkelijk om Dallit te zijn in India. Alle vuile werk waardoor onreinheid kan ontstaan, wordt door Dallits gedaan. Tegenover dat vuile werk zou een passende werkvergoeding moeten staan. Maar dat is niet het geval. Het merendeel van de Dallits leeft onder de armoedegrens (minder dan 2 US dollar per dag). Niet alleen in economische en sociale zin worden zij enorm achtergesteld ten opzichte van alle andere bevolkingsgroepen, maar ook qua opleiding en vorming. Omdat ouders nauwelijks van hun schamele lonen kunnen rondkomen, moeten zelfs de allerkleinste kinderen werken. Dallitkinderen zie je vaker op het land werken dan in een klaslokaal. Kinderarbeid is gewoonste zaak van de wereld, ofschoon de Indiase regering maatregelen heeft genomen om kinderarbeid tegen te gaan. God roept ook Dallits tot het religieuze leven en tot priester. De katholieke kerk kan zorgen voor hun opleiding en vorming. De bisschop van Kadapa – 6,2 miljoen inwoners, waarvan 2% katholiek – is de eerste Dallit bisschop. Omdat hij zelf heeft ondervonden wat het betekent Dallit te zijn, is het niet verwonderlijk dat bisschop Gallela zich in het bijzonder voor deze bevolkingsgroep heeft ontfermd. Zijn grootste zorg vormen de kinderen. De bisschop wil deze kinderen naar school laten gaan. Zonder hulp van de wereldkerk zal het niet lukken.

 

begin pagina

 

 

 

 

Uit de Adventsbrief van onze bisschop Frans Wiertz...

Groeiend individualisme verlamt onze saamhorigheid. Binding aan elkaar is vluchtig geworden, trouw blijkt een moeilijke opgave. Jongeren zoeken langs allerlei wegen naar houvast. Bejaarden maken zich zorgen over hun oude dag. Het bestaan is voor jong en oud onoverzichtelijk geworden. Onzekerheid bevangt ons. Deze onzekerheid vloeit uiteindelijk voort uit de verzwakking of het verdwijnen van het geloof in God. Mensen proberen in onze tijd te leven zonder God; zonder besef van zijn zorg; zonder gevoel van zijn liefde. En in het verlengde hiervan ook vaak genoeg: zonder eigen bekommernis om onze medemens.

Is God niet langer onze Vader, dan zijn ook wij niet langer broeders en zusters van elkaar. Dit ontbreken van God en van de naaste, dàt maakt angstig. Wij moeten op onze hoede zijn, ervoor wachten dat de macht van het kwaad ons niet overmeestert. Het evangelie vraagt solidariteit in het bestrijden van alles wat een menswaardig bestaan in de weg staat. Het geloof in Jezus staat haaks op elke vorm van onverschilligheid. De angst van mensen in onze tijd is echt niet ongegrond. We kunnen niet ontkennen dat een duivelse macht te midden van ons werkzaam is. Die moet met alle deugdzame middelen bestreden worden. "Overwint het kwade door het goede." We mogen ons niet door de angst laten verlammen. De kerstengel waarschuwt ons daarom: "Vreest niet" en voegt er aan toe: "Ik verkondig U een vreugdevolle boodschap … Heden is U een Redder geboren, Christus, de Heer …" Het geloof in het Kerstkind schenkt ons steeds nieuw vertrouwen en hoop.

 

begin pagina

 

 

 

 

De waarschuwing van de adventskrans...

Vier kaarsen. De eerste week steken we één kaars aan; een beetje licht in de duisternis. Want waar zijn we mee bezig? Met ons langzaam los te maken uit de duisternis (geloofsduisternis?) waarin we leven. Dat is hard werken. Het is heel mooi dat we een week later al de tweede kaars kunnen aansteken. Want we wurmen ons maar moeizaam los uit het duister van het kwaad. Het liefst zouden we met één klap het volle licht van de kerstversiering aan willen doen. De adventskrans maant tot geduld. Dat plotselinge volle licht, is dat geen dwaallicht? Het oogt mooi, maar is het het ware licht, het Christuslicht? Of het 'licht' van het wereldse winterfeest?

Geduld is een mooie deugd.

 

begin pagina

 

 

 

 

Advent...

In het donkerste deel van het jaar verplaatsen we ons in verbeelding naar de duistere tijden dat de mensheid geestelijk alleen moest leven van de belofte: God is barmhartig; Hij zal een redder sturen. Naar die redder moeten wij uitzien. Profeet na profeet herinnert de mensen aan die belofte. Beetje bij beetje krijgt het eerst zo vage beeld van de beloofde redder vastere contouren: hij komt als een herder, hij komt voor de arme mensen die geen andere helper hebben. Hij komt als licht in het duister dat de mens heeft veroorzaakt door zijn zelfzucht en onverschilligheid voor God en de medemens.
Waarom doet de Kerk dat? Vier weken sober leven?
Waarom? Leven wij ook niet in duistere tijden? Hebben wij het doel van ons leven duidelijk voor ogen? Of laten wij ons door alle drukte om ons heen, alle verstrooiing en alle verleiding afleiden? Wij verwachten de komst van de beloofde Verlosser, de Redder van de wereld. Onze verwachting is veel concreter dan die van de mensen die vòòr Christus uitzagen naar de verlosser. Wij verwachten iemand die wij hebben leren kennen: Jezus van Nazareth. Wanneer komt Hij terug 'zodat wij zouden zijn waar Hij is'. Wanneer zal dat zijn? Het heeft geen zin om ons daar druk over te maken. Niemand weet het. Het is al vaak gebeurd dat groepen mensen het wel meenden te weten: 'Hij komt dan en dan'. Het liep altijd uit op een diepe teleurstelling. Waar wij ons wel druk om moeten maken? Dat wij totdat Hij komt, zijn werk in de wereld voortzetten: licht brengen waar het duister is, vertrouwen waar wantrouw is, recht waar met het recht een loopje wordt genomen, voedsel waar hongersnood is, kennis waar kennis ontbreekt, vooral ook als mensen Jezus niet (meer) kennen.
Advent is sober en deugdzaam leven, de komst van de beloofde verlosser verwachten. Want als wij niets verwachten …

Een gezegende advent!

 

begin pagina

 

 

 

 

Crematie...

Vele doden worden gecremeerd. Dat is hygiënisch en praktisch, zegt men. En het mag natuurlijk. Maar is het diep menselijk? Afscheid nemen door het vuur is een technische ingreep. Het heeft niets te maken met het eerbiedig neerleggen van de dode in de moeder-aarde waaruit hij ooit geboren werd.

Crematie – vooral dan gecompleteerd met uitstrooiing – suggereert het absolute einde. De dode is letterlijk niet meer te vinden en heeft geen plaats meer onder de levenden. Je kan hem ook nooit meer gaan groeten. Van Allerheiligen en Allerzielen resten dan alleen nog de pompoenen van Halloween. Dat is geen stap in humanisering.

[Kardinaal Godfried Danneels]
Men kan het ook van een andere kant bekijken. Ouders die zelf jaren gezorgd hebben voor de graven van hùn (groot)ouders. Zij weten wat die zorg vraagt. Niemand van de kinderen woont in Limburg. In dit geval stellen ouders vaak zelf aan hun kinderen voor om, als vader en/of moeder er niet meer op aarde is, te kiezen voor crematie na de uitvaartmis. Het is een gegeven van de hedendaagse werkelijkheid: weinig mensen blijven heel hun leven in hun geboortedorp wonen. Het suggereert in zo’n geval ook niet het absolute einde.

Daarom kan men op vele parochiekerkhoven, buiten begraven, ook de urn bijzetten en ja, het uitstrooien van de as van de overledene.

 

begin pagina

 

 

 

 

Sint Caecilia...

Patrones van muziekbeoefenaren zoals fanfares, zangkoren, organisten en dirigenten, harmonieën, bands, kamermuziekgezelschappen en andere muzikanten die thuis of in klein verband musiceren.
Haar feestdag valt op 22 november en op zondagen rond die datum overleggen muziekgezelschappen op welke dag ze de wekelijkse eucharistieviering van de parochie zullen meevieren met hun muzikale bijdrage.
Caecilia stamde uit een Romeinse patriciërsfamilie. Zij raakte in de ban van Jezus Christus, die zijn volgelingen liet zorgen voor de armen, zieken en zwakken, die door de Romeinse staat werden veracht. Na een gedegen catechisatie werd ze gedoopt. Zij wist haar man tot het christendom te brengen en samen stelden zij hun ruime huis open voor de eredienst. Totdat zij tijdens een christenvervolging werd gearresteerd. Zij wilde niet offeren aan de Romeinse afgoden en werd door het zwaard gedood. Haar afbeelding is in veel kerken te vinden, meestal in de buurt van de orgelgaanderij.
Haar bekendste beeld werd gevonden in de catacomben (ondergrondse begraafplaatsen). Languit ligt zij op haar zij, het hoofd afgewend en in haar hals ziet men de dodelijke verwonding.

 

begin pagina

 

 

 

 

Vrede...

Er is veel onrecht in de wereld. Dat veroorzaakt onvrede en suggereert meteen een middel om iets te doen aan de onvrede... Geen onrecht doen, niet nemen wat je niet toebehoort, niemand bedriegen, niemand verachten, ook niet de mensen die onrecht doen; betreur hun gedrag, maar respecteer hun persoon. Nog een middel tot vrede: goed nieuws uit de krant en de andere media peuren; meestal niet te vinden in de nieuwskoppen, maar wel aanwezig; bij voorbeeld opstandelingen en regering komen tot elkaar (FARC). Doe mee aan de verspreiding van het goede nieuws dat je vindt.
Nog iets: vermijd dooddoeners, zoals: vrede? och, dat wordt nooit wat. Zo verschaf je jezelf het recht om achterover te leunen en geen vinger uit te steken. Dat denk je, maar er is nog zoiets als zonde verzuim!

 

begin pagina

 

 

 

 

Alzheimer...

Elke eerste Woensdag van de maand behalve Juli en Augustus bent U welkom voor een bijeenkomst van het Alzheimer Café in recreatieruimte “De Gasterij” Zorgcentrum Elvira-Leontine te Amstenrade. De zaal is open vanaf 19.00 uur. Het programma eindigt om ongeveer 21.30 uur.
De maandelijkse bijeenkomsten zijn bestemd voor mensen met dementie, hun naasten en belangstellenden. Onder leiding van een deskundige gespreksleider kunnen bezoekers in alle openheid met elkaar praten over een leven met dementie. De bijeenkomsten starten meestal met een korte inleiding door een deskundige of de vertoning van een film. Daarna kunnen de bezoekers ideeën, informatie en ervaringen uitwisselen.
Op 7 September 2016 is het onderwerp: onbegrepen gedrag als gevolg van dementie. Uitgaande van problematisch gedrag van mensen met dementie leert men daarin ook een deel van de oplossing zien voor het omgaan met mensen met dementie.

 

begin pagina

 

 

 

 

Luisterend oor...

Vrienden, kinderen, familie, buren zijn niet altijd in staat of bereid om te luisteren als je een luisterend oor nodig hebt b.v. omdat je alleen bent en je dan (soms) erg eenzaam voelt. Het kan ook zijn dat je rondloopt met zorgen, verdriet, een geheim dat je (nog) niet wilt delen met iemand uit je omgeving. Erover praten kan je wat lucht geven. Soms ook troost. En omdat je je 'geval' onder woorden moet brengen, kan het zomaar gebeuren dat je zicht krijgt op hoofd- en bijzaken. De medewerkers van Sensoor zijn geschoold om je daarbij behulpzaam te zijn, maar zullen allereerst – zonder oordeel – je alle ruimte geven om je verhaal te vertellen. En die medewerkers zijn er altijd: midden in de nacht kun je de telefoon pakken en bellen. Het lucht al op dat je iemand aan de lijn krijgt.
Misschien is het wel iets voor jou om zo'n luisterend oor te zijn. Natuurlijk word je door Sensoor voor dit werk goed opgeleid en begeleid. Kijk voor meer informatie op de website www.sensoor.nl/ik-wil-helpen.html

 

begin pagina

 

 

 

 

Pinksteren...

Na zijn verrijzenis heeft Jezus zijn mensen niet alleen op de wereld gelaten. Hij heeft de helper gezonden, de Heilige Geest. Zichtbaar daalde hij neer, schrijft de H. Lucas, in de gedaante van vurige tongen – een dichterlijke voorstelling van de schrijver – de zinnebeelden van het licht van de waarheid dat de Heilige Geest in hen ontstak en de vlam van liefde in hun hart. Op die eerste Pinksterdag spraken de apostelen zo helder en meeslepend dat drieduizend mensen gedoopt werden. De Heilige Geest kwam niet enkel in de apostelen. Hij daalde ook neer over de hele christengemeenschap, de kerk van God.
De Heilige Geest is de levensadem van de kerk. Hij ontsteekt in de harten het geloof. Hij verlicht en sterkt iedere gelovige. Hij komt onze zwakheid te hulp. Zoals Hij op die eerste dag over de apostelen is gekomen, zo inspireert Hij nog steeds de kerk als geheel en iedere gelovige afzonderlijk.
Eén keer zijn we gevormd; het is een sacrament voor het leven.

 

begin pagina

 

 

 

 

Hoe lang duurt het Hoogfeest van Pasen?...

Niet alleen eerste en tweede paasdag. Het grootste feest van het jaar, Pasen, duurt zeven weken. En nog een dag, want Pinksteren vormt het sluitstuk van de paastijd. Op de veertigste dag, altijd een Donderdag, vieren het feest van de Hemelvaart van onze Heer Jezus Christus. Vanaf Hemelvaart is het nog een noveen – een periode van negen dagen – tot het Pinksterfeest.
De kleur van de paastijd is wit. Dat is vanwege de geloofsleerlingen die in de paaswake werden gedoopt. Als ze uit het doopwater kwamen, kregen ze witte kleren met als opdracht "Bewaar uw doopsel onberispelijk en breng het onbevlekt voor de rechterstoel van onze Heer Jezus Christus, opdat ge het eeuwig leven moogt hebben". Zo doen wij het toch ook, als wij een kindje laten dopen? De dopelingen kregen in de paaswake behalve witte kleren ook een lamp of een kaars om te leven in het licht van de blijde boodschap en om het licht van het goede nieuws te verspreiden in de donkere wereld van de afgodenvereerders. Net als de doopkaars die wij kregen; wij willen mode, sport, en bezit wel de waarden geven die ze bezitten, maar we willen ze niet tot even zovele afgoden maken. Wij vereren God; en Hem alleen.

 

begin pagina

 

 

 

 

De vogel in de doornstruik...

Franciscus van Sales vergelijkt het leven van christenen, dat altijd het opnemen van ons kruis betekent en het navolgen van Jezus Christus, gekruisigd en verrezen, met een fluitende vogel in een doornstruik. Het is een mooi beeld dat vooral ouderen zal aanspreken die immers de last van het kruis zwaarder voelen worden. Waarom zouden wij christenen niet willen zingen in een doornstruik tot vreugde van onze medemensen en tot eer van God? In de eeuwigheid mogen we verder zingen in struiken zonder doornen. Het kruis is van deze aarde; in de eeuwigheid verandert het zich in Glorie.

 

begin pagina

 

 

 

 

Sint Joep...

19 Maart...Sint Joep
De Heilige Jozef kennen we uit de eerste hoofdstukken van dat evangelie van onze Heer Jezus Christus dat geschreven is door Lucas. Jozef stamde uit het huis van David. Lucas schrijft dat Jozef Maria koos als zijn vrouw en dat hij vol liefde voor haar zorgde. Hij heeft zich tegenover Maria bijzonder gewetensvol gedragen. Hij was zich ook terdege bewust van zijn vaderlijke verplichtingen voor Jezus. Lucas schildert hem als een rechtvaardig en rechtschapen mens.
Koning David was een van zijn voorvaders. Hoewel er duizend jaar liggen tussen de tijd Koning David en die van Sint Jozef, wordt hij door de evangelist vermeld als 'Jozef, zoon van David'. Niet zonder reden. Door Jozef was ook Jezus uit het huis van David. 'God, de Heer, zal hem (=Jezus) de troon van zijn vader David geven. Aan zijn koningschap zal geen einde komen.' Jozef is de hoeder van Jezus en Maria en moet al snel met moeder en koningskind vluchten voor koningdespoot Herodes. Jezus ontkwam.
Vanzelfsprekend is Sint Jozef de patroonheilige van het gezin. En van vaders.
19 Maart: Sint Joepmarkt in Sittard.

 

begin pagina

 

 

 

 

Na Halfvasten...

Halfvasten kreeg dit jaar een bijzonder accent. De carnavalsoptochten die ingehaald moesten worden. En op deze speciale manier zijn we in de tweede helft van de veertigdaagse vasten terecht gekomen. Even omkijken naar de afgesloten eerste helft. Wat blijkt ook dit jaar weer? Vasten is moeilijker geworden. Niet omdat het strenger is, maar omdat het individueel geworden is. Net zoals bijna alles. Vroeger deed de hele gemeenschap mee. Iedereen op zijn eigen manier, maar ook allemaal samen. Samen op weg naar Pasen. Dat begon al op paaszaterdag om 12 uur. Dan kwamen de klokken die we dagen niet gehoord hadden "terug uit Rome". Ieder jaar stonden de kinderen in de tuin of op straat om de klokken op hun reis in de lucht te zien terugkomen. Het lukte nooit. De troost was steeds: "Misschien lukt het volgend jaar beter."

 

's Middags waren de mannen bezig in de tuin en op het erf. Veel vrouwen waren boven om nog eens naar de nieuwe hoed te kijken, de nieuwe jurken. Iedereen kreeg een nieuw pak, want men moest er op zijn Paasbest uitzien, in de kerk en heel de dag. Die Zaterdag probeerde iedereen bij de biechtstoel te zijn als de rijen niet al te lang waren. Want ook "de ziel moest op zijn Paasbest zijn, helemaal blank".
Dat gemeenschappelijke vasten, dat het makkelijker maakte. Dat samen door de veertig dagen toeleven naar het hoogtepunt van Pasen. Dat is weggesmolten en nu staan we er als individu alleen voor om van de vastentijd iets te maken.

Hoewel … Bij ons is het verdwenen. Maar er is ook iets nieuws. In de islamitische gemeenschappen in onze steden en dorpen is het samen vasten vanzelfsprekend. Dat is maar goed ook. Alleen is het bijna niet te doen. Zolang het licht is niets eten en niets drinken. Begin er maar aan. Maar samen lukt het. Voor het gezins- en familieleven werkt het weldadig. Heel de gemeenschap leeft toe naar het Suikerfeest het einde van de vastenperiode. Daags voor het feest, zeg maar, op hun 'Paaszaterdag' is het in de keukens een heerlijke drukte om de zoete spijzen te bereiden. Waarschijnlijk ook al de dagen te voren, want niemand mag tekort komen. En de heerlijkheden worden ook uitgedeeld bij de buren in de straat, islamitisch of niet. Het is feest voor iedereen.

 

Zou het ons katholieken en andere gedoopten lukken om dat gemeenschappelijke element van het vasten in ere te herstellen? Samen vasten? Samen op weg naar Pasen. Wat zouden we een steun aan elkaar hebben. Het is heel goed om zich met zijn allen voor te houden, bewust te worden dat aardse heerlijkheden maar een vinger lang zijn.
Spreek er eens over met anderen. Wie weet wat we ontdekken.

 

begin pagina

 

 

 

 

Dankbaar...

Ons kerkbestuur wil op deze plaats alle parochianen danken die al jaren deelnemen met een vaste, (half)jaarlijkse kerkbijdrage aan de parochie. Die kerkbijdrage is broodnodig om de steeds terugkerende kosten te kunnen betalen, zoals de kosten voor de eredienst, het onderhoud van het kerkgebouw, verwarming en verlichting. Als kerkbestuur proberen we zo zorgvuldig mogelijk met deze noodzakelijke uitgaven om te gaan. Dank zij de inzet van de vrijwillig(st)ers kunnen we veel kosten besparen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Over vasten zei Jezus...

Als je gaat vasten uit eerbied voor God, laat het dan niet aan ieder weten.
Schijnheilige mensen doen dat wel. Ze kijken somber en gooien as op hun hoofd. Zo kan iedereen zien dat ze vasten. Luister goed naar mijn woorden: ze hebben hun beloning al gekregen.
Als je gaat vasten houd het dan geheim. Was en verzorg je gezicht. Dan merkt niemand het, behalve je Vader. Hij ziet wat er in het geheim gebeurt. En Hij zal je belonen.
[Matt 6, 16-18 Bijbel in gewone taal]

 

begin pagina

 

 

 

 

Jaar van het Godgewijde Leven...

Grote delen van Syrië liggen in puin na vijf jaar oorlog. En de oorlog woedt nog steeds. Meer dan 600,000 Syrische vluchtelingen hebben hun heil gezocht en gevonden in Jordanië. Er zijn er die terecht gekomen zijn in grote, overvolle opvangkampen; anderen moeten zelf een onderkomen zien te vinden in leegstaande schuren of stalletjes. 's Winters is het koud in Jordanië. Weinig vluchtelingen zien kan om hun plaatsje te verwarmen. Water is ook een probleem, om van spanning en stress maar te zwijgen.
Dus zijn er veel zieken. De zusters van twee Italiaanse ziekenhuizen, één in de hoofdstad Amman en een in de stad Karak, werken met hun staf en vrijwilligers dag en nacht om zoveel zieke Syrische zieken te helpen als ze maar aankunnen. Wie geen geld heeft wordt toch geholpen. Zuster Elizabeth in Amman en zuster Carmela in Karak zorgen voor kinderen en volwassenen. Moslims en christenen werken zonder enig probleem samen in die ziekenhuizen.
(PS: Op 2 februari 2016 eindigt het Jaar van het Godgewijde Leven. Daarmee komt ook een einde aan deze reeks)

 

begin pagina

 

 

 

 

Het achtdaagse feest...

Kerstmis is niet voorbij op de avond van de tweede kerstdag. Kerstmis duurt acht dagen. Op nieuwjaarsdag besluiten we het octaaf van Kerstmis. En ook dan is het nog niet voorbij, want dan komt Driekoningen nog, of zoals het officieel heet, het feest van de Verschijning des Heren. Het Westen heeft het Openbaringsfeest overgenomen van het Oosten. Zoals het Oosten het Kerstfeest heeft overgenomen van het West. Die twee hoogtepunten van de kersttijd vormen een eerbiedwaardig gedenkteken van de vroegere eenheid en harmonie van beide kerken. Een eenheid en harmonie die wij met inspanning van allen en met Gods hulp opnieuw willen bereiken vòòr we duizend jaar gescheiden zijn.

 

begin pagina

 

 

 

 

Barmhartigheid...

Onze bisschop Frans Wiertz schrijft...
Waarom een heilig jaar van barmhartigheid? Het traditionele godsgeloof heeft voor velen door maatschappelijke en kerkelijke omstandigheden haar aantrekkingskracht verloren. Wij maken een ‘godsverduistering’ door. De grote vragen van het bestaan blijven onbeantwoord. Daarom zoeken wij onze toevlucht bij elkaar. Wij kunnen de warmte en de troost van goede medemensen niet missen.
Maar leidt deze weg van meeleven en mededogen niet opnieuw naar God? Zoals in een voorval uit het leven van de priester Abbé Pierre, die met de daklozen aan de oevers van de Seine in Parijs samenleefde. Een van deze clochards die de steun van Abbé Pierre had ondervonden, zei eens tegen hem: “Als die God van U, Abbé, zo is als wat U voor ons doet, dan wil ik ook
wel in Hem gaan geloven”. Deze clochard had begrepen: wie als mens barmhartig leeft, begint op God te lijken.
“Weest barmhartig, zoals Uw Vader barmhartig is.” Dit woord van Jezus heeft niets aan geldingskracht verloren. In tegendeel, misschien is deze oproep in onze tijd meer dan ook actueel. Onze samenleving is vaak hard en kil. We lopen onverschillig aan elkaar voorbij. Speelt een gebrek aan geduld en mildheid ons niet vaak parten?
Barmhartigheid heeft alles te maken met die tedere welwillende band met elkaar; vooral voor wie zwak is en noodlijdend. Dagelijks worden wij geconfronteerd met schrijnende beelden van vluchtelingen. We voelen ons bij deze berichten machteloos. Maar de oproep tot barmhartigheid spoort ons aan ruimte te geven aan deze verschoppelingen.
De barmhartige liefde is een enorme kracht, de grootste die er is.

 

begin pagina

 

 

 

 

Halverwege de Advent...

De spanning van het verlangen naar Kerstmis uithouden zonder het feest al te vieren. We zijn er nog niet, we kijken nog uit naar het heil dat ons beloofd is, waarvan we een voorproef krijgen als we op 25 December de herinnering aan de geboorte van Jezus met een vreugdevol feest glans geven.

We weten dat het pasgeboren kind van Kerstmis jong is gestorven, drie dagen later verrezen uit de dood.

We weten ook dat Jezus, die nu de Christus mag worden genoemd, een tweede keer zal komen op het einde van de tijd.
De grote figuren die ons in de adventsliturgie tot ons spreken zijn: de profeet Jesaja en Jan de Doper. Er is een derde grote figuur.

Hoe dichter we bij Kerstmis komen, hoe meer licht op haar valt in de liturgie. Het is de allerheiligste maagd en moeder Gods Maria.

We leven mee met haar in de laatste dagen voor de geboorte.
Goede voortzetting van de advent!

 

begin pagina

 

 

 

 

Tarcisius...

Tarcisius leefde omstreeks het jaar 250. Het was de tijd waarin christenen vervolgd werden. Het was levensgevaarlijk om openlijk het geloof te belijden. Met name rond het jaar 250 vond er een opleving plaats van christenvervolging. Als een christen gevangen genomen werd, dan eindigde zijn of haar leven in de gevangenis of in een terechtstelling.
De christenen van de eerste eeuwen vierden de eucharistie dus in het geheim. Tarcisius was misdienaar en assisteerde de priester. Door ziekte of gevangenschap konden sommige christenen de viering niet meemaken. Na de viering werd de communie rondgebracht. Dat was gevaarlijk, want als men betrapt werd, dan zou men zelf gevangen genomen worden. De priesters waren bekend bij de overheid en konden geen communie rondbrengen, dat zou teveel opvallen.
Tarcisius was een jongen en zou niet opvallen. Toch was Tarcisius op zijn hoede en verborg de heilige communie in een linnen beurs, die hij onder zijn kleding om de hals droeg. Hij hield zijn hand op de beurs met de communie. Op de Via Appia werd hij uitgedaagd door andere jongens die wilden weten wat hij verborgen hield in de plooien van zijn kleding. Hij wilde het heilige niet in onwaardige handen laten komen. Het liep verkeerd af en Tarcisius vond de dood.

 

begin pagina

 

 

 

 

Ik kan niet stoppen...

Tijdens een van de lessen door een ervaringskundige vertelde een jongen: “Ik kan niet stoppen met gamen. Als ik moe ben en in slaap val, dan word ik een paar uur later weer wakker en moet ik gewoon weer gamen.”
Dat is de gevaarlijke situatie waarin veel jongeren terecht komen. Ze leven in een maatschappij die veel druk op hen legt en hoge eisen stelt. Druk van alle kanten: de vriendenkring, de school, de media … De verleiding om je te verstoppen kan groot zijn. Even een momentje van rust ervaren, door te gamen, of met hulp van alcohol of drugs. Verslaving ligt op de loer.
Uiteindelijk moeten deze jongens en meiden zelf kiezen voor een gezond en goed leven. Niemand anders kan dat voor hen doen. Maar wie kan tot hen doordringen? Wie kan waarschuwen? Wie geeft hen tips hoe ze ‘nee’ kunnen zeggen?
Voorkom!, (verslavingspreventie) doet het door op scholen ervaringsdeskundigen in te zetten, mensen die zelf hebben moeten knokken om van hun verslaving los te komen.
Meer weten? Surf naar www.vriendenvandehoop.nl meer informatie

 

begin pagina

 

 

 

 

Ontmoetingsavond Twitteren met god...

Ontmoetingsavond Twitteren met God...
Twitteren doe je om contact te krijgen. Kun je zo ook contact krijgen met God?
De Nederlandse priester Michel Remery heeft er een boek over geschreven, dat in andere talen is vertaald. Wil je Michel ontmoeten? Dat kan op Vrijdag 6 November van 20 tot 22 uur. Op jouw vragen over God en geloof is een antwoord te vinden.
Ontmoetingsplaats Swalmerstraat 100 Roermond. Doelgroep 18 tot 35 jaar. Wel voor 4.11.2015 opgeven via e-mail± m.rademaker@bisdom-roermond.nl

Van die avond zul je geen spijt hebben.

 

begin pagina

 

 

 

 

Wereldmissiemaand 2015...

In ons eigen land is de missie-ijver verflauwd. Postzegels en zilverpapier sparen voor de missie vinden we niet meer van deze tijd, want bij projecten denken we in miljoenen euro’s. Bidden voor de missie, voor de verspreiding van het geloof … we zullen niet gauw zeggen dat het niet hoeft, maar of we ook doen? Seminaristen worden nog steeds geadopteerd, zodat hun studie mogelijk wordt; niet zo vanzelfsprekend en veelvuldig als vroeger, maar toch. Missionarissen uitzenden zoals vroeger? We hebben al moeite genoeg om priesters te kunnen inzetten voor alle taken in ons eigen land. En, ja sommige vooruitziende mensen hadden het al voorspeld: ‘Er zal een tijd komen dat priesters uit de missie naar ons land zullen komen om ons te helpen.’ En ze zijn gekomen. En ze hebben hetzelfde rotsvaste geloof, dezelfde moed en dezelfde moeilijkheden die de mensen hadden die wij toen uitzonden naar de missielanden.
Laten we er dit jaar een goede wereldmissiemaand van maken en ons met vernieuwde ijver inzetten voor de verspreiding van het geloof door lezen over de wereldkerk, door bidden, door geven en door in eigen omgeving het geloof ter sprake te brengen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Brood...

In het dorp waar ik geboren ben, stond er ook bij ons op de boerderij een bakhuisje. Het was maar een klein gebouw, met daarin een grote trog. Er was een grote oven die gestookt kon worden met hout. Ook waren er planken aan de muur, waarop de broden neergelegd werden wanneer ze uit de oven kwamen. Bij ons thuis bakte onze vader het brood.
We zagen ons vader graag bezig in dat bakhuisje. We zagen ook dat het zwaar werk was, die grote hoeveelheid roggemeel voor veertien hongerige monden te vermengen met het gist. En vooral het kneden, opdat het voldoende luchtig kon worden. We volgden hem als hij er ronde broden van vormde en keken toe hoe hij ze op een heel speciale ‘schep’ de oven inschoof.
We zorgden er wel voor dat we er weer bij waren wanneer die mooie, heerlijk ruikende broden één voor één weer uit de oven kwamen en op de planken werden gelegd. Het kostte ons grote moeite om er vanaf te blijven.
Beelden, rijke beelden die juist ook mijn gelovig leven hebben gevormd en me gevoelig hebben gemaakt voor het diep gelovige vertrouwen dat onze ouders levenderwijs ons voorleefden en doorgaven.
Zr Angilia Martens, Franciscanes van Etten

 

begin pagina

 

 

 

 

Charbel Makhluf...

Charbel Makhluf 1828 – 1898 Een weinig bekende heilige. Hij werd hoog in de bergen van Libanon geboren als zoon van een ezeldrijver. Als jongen was zijn taak het hoeden van de kleine kudde van het vrome gezin. Hij trok met de dieren naar de bergweiden en vond daar in de eenzaamheid grote smaak in het gebed.

Toen hij 23 was, trad hij in in een Maronitisch klooster, ook in Libanon. Met toestemming van zijn abt vertrok hij later naar een naburige kluis en leefde de rest van zijn leven als kluizenaar. Zijn dagen werden besteed aan beschouwing en gebed. Mensen zag hij niet, het tabernakel van de kluis, daar keek hij uren naar, in stil gebed. We hebben een afbeelding van hem, of beter gezegd van zijn hoofd: een korte, grijze baard, zijn hoofdhaar verborgen onder zijn monnikskap, en, treffenst van al, zijn geloken ogen. De heilige kijkt niet naar de wereld, maar naar God. Hij leidt ons niet naar zichzelf, maar naar God. Hij herinnert er ons aan dat stilte en gebed, met voorbijgaan van al het andere, de Koninklijke weg zijn naar intieme kennis van God. In Libanon, maar ook in de Libanese diaspora in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika is zijn afbeelding overal te vinden; met bloemen en kaarsen wordt deze vereerd, maar meer nog met devotie en vurig gebed. De Maronitische Kerk is de eeuwenoude Oosterse Kerk van Libanon met een prachtige eigen liturgie. De Maronieten zijn altijd katholiek geweest, in vereniging met Rome.

 

begin pagina

 

 

 

 

O.L.Vrouw ten Hemel opgenomen...

Als voorbereiding voor het feest worden op verschillende plaatsen kroetwusj wandelingen georganiseerd. Op de wandeling komt men op plaatsen waar de kruiden die in de kruidenbos thuishoren, zo overvloedig groeien dat het verantwoord is ze te plukken. Twee planten met geneeskracht, twee met onheil afwerende kracht, twee planten voor de voeding van de mens, gerst en tarwe b.v. en vroeger waarschijnlijk ook spelt. Als zevende een takje of een blad van een vruchtboom, meestal van een notenboom, soms van een appelboom. Tijdens de wandeling legt iemand uit waarom dit of dat gewas in de kruidenbos zijn plaats heeft gekregen en wat de werking ervan is. Op het eind van de wandeling heeft men zijn eigen kroetwusj gemaakt om die op 15 of 16 Augustus ter zegening mee naar de kerk te brengen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Heilig Doopsel en dàn...

Elk jaar worden in Limburg ongeveer 9.000 kinderen gedoopt.
Dat betekent dat 18.000 jonge mannen en vrouwen heel nadrukkelijk ervoor kiezen hun kind op de weg van Jezus te zetten.
Het doopsel wordt goed voorbereid door groepsgesprekken, gesprekken aan huis of op de pastorie. De sfeervolle vieringen van het doopsel in de kerk dragen vaak het stempel van deze gesprekken.
Vele ouders worden in onze dagen zozeer geconfronteerd met een relativering van geloof en godsdienst, en ontmoeten ook in hun familie of op het werk zoveel vraagtekens, als ze de doop aankondigen van hun kind, dat nu nauwelijks iemand automatisch laat dopen.
Toch is er bij gelovigen en priesters grote bezorgdheid wat er verder gebeurt.
Zoals de paus ooit vroeg aan Frankrijk: ‘Frankrijk, herinner je het geloof van je doopsel?’ In onze geseculariseerde tijd is het immers onmogelijk om heel je leven alleen gedragen te worden door het geloof van je ouders.
Het is levensnoodzakelijk dat elke gelovige ook zelf komt tot een beaming van zijn geloof in Jezus, tot een persoonlijke navolging van Christus. Zo niet dan wordt de zaadkorrel al snel verstikt door dorens en distels, schiet niet op en draagt geen vrucht.
Bisschop Frans Wiertz

 

begin pagina

 

 

 

 

Een sterke vrouw...

Birgitta kwam in 1303 in een adelijke familie in Finstad bij het Uppsala in Zweden ter wereld. Toen ze vijftien was, trouwde ze op voorstel van haar vader – haar moeder was al gestorven – met de achttienjarige edelman Ulf Gudmarsson. Vader had het goed gezien. Het Zweedse paar had een gelukkig huwelijk van 28 jaar. Prins Ulf en Birgitta kregen acht kinderen, vier jongens en vier meisjes. Het was een vroom gezin met een gezond kerkelijk leven; mensen in nood vonden er begrip, troost en praktische stoffelijke hulp. Alsof dat weldadige werk en het grote gezin nog niet genoeg waren voor Birgitta, kreeg ze een gewichtige taak aan het hof van koning Magnus Erikson.
Toen de kinderen al groter waren en de gezinsomstandigheden het mogelijk maakten, gingen Ulf en Birgitta samen op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella in Spanje. Naar de reden kunnen we alleen maar gissen. Was het, omdat ze een belangrijke beslissing moesten nemen over iets wat ze al lang van plan waren, maar tot nu toe niet hadden kunnen uitvoeren? Of is de bedevaartservaring dermate intens geweest, dat het idee tijdens de pelgrimstocht gegroeid is? Hoe dan ook, na Santiago trad Ulf in het klooster bij de strenge Cisterciënzer orde. En Birgitta ging haar visioenen en verschijningen – al zevenjarige had ze haar eerste visioen gehad - op schrift stellen.
Al in 1344 stierf Ulf in zijn klooster. Twee jaar later schonk koning Magnus Erikson de weduwe Birgitta een landgoed in Wadstena; zij stichtte daar een vrouwenklooster, waarvoor ze een regel schreef.
Met haar dochter Katharina ging Birgitta in 1349 naar Rome om te werken voor de nieuwe kloosterorde, maar het duurde tot 1370 dat de regel die Birgitta geschreven had, werd goedgekeurd door paus Urbanus V.
Niet veel later ging Birgitta weer op pelgrimstocht. Deze keer samen met dochter Katharina. Zij gingen naar het Heilig Land. Kort na de terugkeer uit Jeruzalem stierf Birgitta in Rome, 70 jaar oud en daar werd zij begraven. Later werd haar gebeente naar Zweden gebracht, naar het klooster dat zij in Wadstena had gesticht. Birgitta werd heilig verklaard door paus Bonifatius IX. Haar feestdag vieren we ieder jaar op haar sterfdatum: 23 Juli.
Heilige Birgitta, bid voor ons.

 

begin pagina

 

 

 

 

Jaar van het Godgewijde Leven...

Begin 2014 escaleerde in het Centraal Afrikaanse stadje Bossemptele de burgeroorlog tussen de christelijke militie en de islamitische Seleka. De Seleka verloren en sloegen op de vlucht. In korte tijd vermoorden de christelijke strijders 80 moslimburgers.
Pater Bernard Kinvi zocht naar overlevenden. Het respect voor deze man van de kerk die in een lang wit gewaad met een rood kruis erop door de straten liep, was groot. Maar de priester was zich ervan bewust dat hij elk moment door de christelijke militie kon worden gedood. Want dat hij moslims hielp beviel de strijders niet. Zijn geloof was sterker dan zijn angst: “Jezus heeft gezegd dat er geen groter liefde is dan je leven te geven voor diegenen die je lief hebt.” Het lukte pater Kinvi zo’n 1500 moslims de stad uit te helpen naar het veilige Kameroen. Voor zijn inzet ontving Kinvi de Mensenrechtenprijs van Human Rights Watch.

 

begin pagina

 

 

 

 

Passiespelen Tegelen 2015 - Lente in Galilea...

Laat U meeslepen door dit grote, dramatische verhaal.
Het toont de emotionele gebeurtenissen uit de laatste dagen van het leven van Jezus: van zijn glorieuze intocht in Jeruzalem en het laatste avondmaal tot het verraad door Judas, de veroordeling, de kruisgang en uiteindelijk de dood aan het kruis op de Calvarieberg.

‘Lente in Galilea’ is een nieuwe tekst die geschreven is door de Vlaamse schrijver-dichter Patrick Lateur.
Elke nieuwe editie van de Tegelse Passiespelen is anders, dus ook deze 20e editie. Wie vermoedt dat het publiek een herhaling gaat zien van de vorige Passiespelen zal verrast worden. In ‘Lente in Galilea’ wordt de toeschouwer mede-belever en het vol dat alles meemaakt, wordt hoofdrolspeler.
Reserveren www.passiespelen.nl

 

begin pagina

 

 

 

 

Jaar van het Godgewijde Leven...

Einde jaren 1960 stortte de volkskerk van het Rijke Roomse leven ineen. Ook het onverwoestbaar gewaande bouwwerk van 45 klein-seminaries (gymnasium voor leerlingen van 12 tot 18 jaar) en de 74 groot-seminaries (filosofie- en theologieopleiding vanaf 18 jaar) viel als een kaartenhuis ineen.
Duizenden jonge mensen hadden op die seminaries gestudeerd en gebeden. En na hun priesterwijding waren ze tientallen jaren als zielzorger in Nederland werkzaam of als missionaris in Azië, Afrika of Latijns Amerika.
Nu reist onze bisschop Frans Wiertz naar de landen waar onze landgenoten als missionaris werkten, om priesters voor zijn en ons bisdom Roermond te werven. Want in die landen is geen roepingencrisis en daar worden zelfs, Goddank, edelmoedige priesters gevonden die bereid zijn hun land te verlaten om hier hun priesterwerk te verrichten.

Maar …
Een kerk die zelf geen priesterroepingen meer voortbrengt, zoals Nederland, is een dode kerk. Het probleem van de priesterroepingen is het probleem van de vitaliteit van geloof en kerk.

 

begin pagina

 

 

 

 

Ditzelfde evangelie, door de dichter Gerard Wijdeveld...

Ze zitten bijeen in de kamer. Er wordt gezwegen, gepraat.

De tweede nacht is dit al, die zo met wachten vergaat.

Is alles voorbij? Gaat die mond die zich sloot nu nooit meer open?

Dat kan niet zijn! Maar wat, wat valt er dan anders te hopen?

 

De een zegt peinzend, proberend, dit – de ander dat

en wou dat hij gezwegen had …

 

Maar als – de dag moet haast komen – er buiten een vogel slaat en Petrus blijft zitten staren met zwijgend gelaat en ook de andere mannen maar zitten en turen,

dan kunnen de vrouwen de kamer niet langer verduren,

die stilte, dat zitten, dat mannengepraat!

Er is voor de liefde geen rust en geen vree dan alleen in de daad.

Ze zijn al buiten, de schemer trekt op om het pad

Reeds gaan ze de poort uit, buiten de stad.

Haast zonder te zien vindt ieder haar weg naar de tuin, naar het graf. Dan kijken ze op. ’t Is heldere dag.

De steen is er af, de steen op zijn mond, zijn ogen, zijn bleke gezicht,

de steen ligt terzij en het graf is onbegrijpelijk licht.

En als zij dan denken: Hij leeft? Hij leeft! dan zien zij een engel aan, die zegt, met ernstige ogen:

Jezus is opgestaan!...

 

begin pagina

 

 

 

 

Jaar van het Godgewijde Leven...

Ik, Pieter Oussoren, groeide op in een boerenbedrijfje. Menselijke afvalstoffen werden tegelijk met die van het vee weer verspreid over tuin en weiland. ‘Restafval’ was er nauwelijks, maar wat er was ging mee in het kookfornuis. En als het helemaal onbruikbaar leek, werd er een slootje mee gedempt. Er kwam immers geen vuilniswagen langs en er was geen riolering.
Het was een eenvoudig leven, in alle onschuld, niet op grond van een ‘bewuste keuze’. Het was mooi, maar het werd niet beschermd door enig besef van noodzaak, zoals dat nu in de eenentwintigste eeuw het correcte denken opstijft. In die tijd kon het ook zomaar weggevaagd worden.
De jaren vijftig waren niet saai, maar stilletjes revolutionair. De pre/industriële, ‘middeleeuwse’ wereld die ik nog net had mogen meemaken verdween. Ik kreeg schoenen aan, mijn moeder reed een Solex, mijn vader een Dafje, mijn zussen keken tv. Zoiets als ‘moderne welvaart’ begon en is nooit meer opgehouden. Ik mocht ‘doorleren’ en als student de wijde wereld verkennen.
Ik ging op zoek naar de verre neef van mijn vader die het (protestante) geloof der vaderen had omgezet in trouw aan de (katholieke) moederkerk en zelfs monnik was geworden in een klooster van immer zwijgende, biddende en noest werkende trappisten.
Het klooster ontving mij hartelijk. Ik was immers ‘het neefje van’. De verre neef bleek vele familietrekken in zich te verenigen, verrassend. De grootste verrassing was echter de wereld van het klooster. Armoede en eenvoud bleken nog te bestaan, niet als een relict van voorbije tijden, maar als noodzaak en deugd voor een goed en vroom leven. Wat op ‘mijn’ platteland argeloos verspeeld was, werd hier ‘verguld’ … wordt nog steeds overdacht, doordacht en bewaard.
Ik denk dat de kleine boeren die al mijn voorouders waren en de monniken van ‘bid en werk’ ooit, en nog niet eens zo heel lang geleden, deel uitmaakten van een cultuur. Nu dagelijks in de kranten te lezen valt dat de ‘wereld’ weer eenvoudig moet gaan leven, wil hij overleven, hoop ik dat de ‘wereld’ te rade zal gaan bij hen die zich al vele eeuwen oefenen in eenvoudig leven, de kinderen van Benedictus en Bernardus.

 

begin pagina

 

 

 

 

Vastentijd...

De veertigdagentijd (vroeger zeiden we vastentijd) begint op Aswoensdag, dit jaar is dat 18 Februari, en duurt tot de Paasnacht, de nacht van Zaterdag 4 op Zondag 5 April.

Het is een liturgische tijd die voorbereidt op het Hoogfeest van Pasen.

Voor de christenen betekent het een tijd van inkeer en herbronning: een terugkeer naar de zuivere bron, naar het zuivere leven zoals het evangelie het de volgelingen van Jezus voorhoudt. 

We besteden grote aandacht aan onze voeding; die moet vers zijn, als het even kan biologisch dwz geteeld zonder schadelijke stoffen.

In de vastentijd besteden we aandacht aan ons geestelijk voedsel; dat halen we ook niet zomaar ergens uit een schap (zal wel goed zijn); dat moet gezond zijn, verantwoord. 
et dagelijks leven dringt veel op dat de toets van de kritiek niet kan doorstaan.

 

In de vastentijd maken we ons zoveel mogelijk vrij van hebzucht.

Meer dan anders maken we tijd voor inkeer en bezinning, soberheid en daadwerkelijke solidariteit.  Of, zoals het in de traditie wordt gezegd: voor bidden, vasten en aalmoezen.

Vasten, jezelf iets ontzeggen, doet niemand graag.  Je moet je er altijd toe aanzetten.  Zelfs afslanken, toch vaak goed voor de gezondheid, kost moeite.  De advertenties met afslankmethoden doen alsof het een fluitje van een cent is om slank te worden, maar alleen al de grote hoeveelheid advertenties geeft aan dat het zo makkelijk niet is.  Juist in deze tijd van overvloed is soberheid hard nodig.

 

Door zelf vrijer te worden van overbodige dingen, word je ook vrijer om meer voor anderen te kunnen betekenen.

 

begin pagina

 

 

 

 

de Kartuizers...

De strengste vorm van het Godgewijde Leven is de kloosterorde van de Kartuizers. Iedere monnik heeft een klein huisje, waar hij de hele dag alleen is met God. Zijn medebroeders ziet hij alleen in de kloosterkerk. Elke nacht staat hij op voor het nachtgebed. ’s Morgens weer vroeg op voor het ochtendgebed. Nooit meer dan vier uur ononderbroken slaap. De film De grote stilte is opgenomen in hun eenzame hoofdklooster in de bergen: De Grande Chartreuse. Weinigen zijn geroepen om zo hun leven aan God te wijden en daarin hun geluk te vinden. Er is eens een paus geweest die zich over de kartuizers bezorgd maakte. Hij schreef voor dat de regels verzacht moesten worden. Ze waren te streng, vond die paus, en te ongezond. De kloosterlingen reageerden met de vraag of ze een gezantschap van monniken naar Rome mochten sturen om te pleiten voor hun manier van leven. Het mocht. Toen de paus de delegatie audiëntie verleende, constateerde hij tot zijn verbazing dat iedere monnik die voor hem stond, in de negentig jaar oud was. De versoepeling van de regels werd niet doorgevoerd.

 

begin pagina

 

 

 

 

Actie Kerk in Balans...

We hebben de kerk nodig. We bloeien op van een gemeenschap die helpt, viert, bidt, meedenkt en rouwt. Maar om levendig te blijven, is geld nodig. Door betrokken te zijn in woord en daad bouwen we aan onze gemeenschap.

De kerk geeft aan ons, dus wij geven aan de kerk. Zo houden we de kerk in balans.

Renate

Bekijk het filmpje op Youtube hierover meer informatie

 

begin pagina

 

 

 

 

gezondheidszorg...

Iedereen weet dat je niet te lang moet wachten met naar de dokter gaan, als je ziek bent. Te lang denken: ‘Het gaat vanzelf wel over’, is gevaarlijk, want een ziekte die in het beginstadium eenvoudig te behandelen is, kan bij verwaar-lozing voor ernstigere (en duurdere) problemen zorgen.
De Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) heeft bekend gemaakt dat problemen rond psychische gezondheid wereldwijd snel toenemen in ernst en omvang. Depressies en middelenmisbruik vormen de grootste groepen. Eén op de vier gezinnen heeft een gezinslid dat psychisch kwetsbaar is. Regelmatig ziekteverzuim, discriminatie en sociale uitsluiting kunnen het gevolg zijn.
Ook hier geldt: niet te lang mee rondlopen. Niet blijven denken: ‘Het gaat vanzelf wel over’. Het kan ook ‘vanzelf’ erger worden.
Overweeg ook eens dat de keuze ‘niets doen, niet flauw doen’ grotere ellende kan veroorzaken.

 

begin pagina

 

 

 

 

stilte van kerstmis...

’t Laatste geluid op straat,
waarnaar ik luisterde
viel stil.

De laatste vogelkeel,
nu heel de lucht verduisterde
viel stil.

En in mijn hoofd elke gedachte,
in mijn hart ieder verlangen,
in mijn ziel

De twijfel of Gij met mij waart
of me verliet
viel stil.

Lang zocht ik in de stilte
naar de bron van mijn gezangen:
ik vond een kind, dat in de kribbe sliep
en ieder lied
viel stil.


Anton van Duinkerken

 

begin pagina

 

 

 

 

advent...

Zo stil, zo stil – nu kan het sneeuwen
op d’aarde, die, tot slaap bereid,
vergat de heugenis van eeuwen
en niets verwekt in dezen tijd

 

Verwacht een kind – en die zal stralen
aan Jesse, aan zijn stam en stok.
Wanneer de witte sneeuw wil dalen
legt hij ze voor u, vlok na vlok.

 

De weg, de waarheid en het leven
zijn van die sneeuwval geplaveid.
Geen mens kan minder aan hem geven
dan honger naar zijn eeuwigheid.

 

Jan Engelman

 

begin pagina

 

 

 

 

grotten...

Rond het jaar 1870 verrezen overal Lourdesgrotten. Zij toonden hoog in de grot Maria in wit met blauw gewaad en met de rozenkrans in haar hand. Voor de grot Bernadette op haar knietjes en haar ogen gericht op de ‘dame’ zoals zij altijd zei.

Op een banderol bij Maria haar woorden ‘Ik ben de onbevlekte ontvangenis’, woorden die voor Bernadette (nog) geen betekenis hadden, maar die de hele wereld rondvlogen.

Amstenrade heeft nooit een eigen Lourdesgrot gehad. De drukke processies van Amstenrade gingen naar Oud Merkelbeek waar bij het Clemenskerkje een grot was gebouwd die een steen had, die uit de grot van Lourdes zelf was losgewrikt.

Het Clemenskerkje is juist gerestaureerd en ook de Lourdesgrot daar is onder handen genomen. De steen uit Lourdes is nog steeds duidelijk te zien.
Naast de parochieprocessies naar de grot in Oud Merkelbeek gingen en gaan mensen uit Amstenrade uit devotie privé naar de grot van Mariarade en naar die van Oirsbeek.

Ook voor die grotten wordt door vrijwilligers goed gezorgd, zomer en winter.

 

begin pagina

 

 

 

 

stateloosheid...

Een ingewikkeld probleem dat zo maar niet een, twee, drie op te lossen is.
Stateloosheid veroorzaakt weer andere problemen b.v. wantrouwen naar instanties en burgers.
Stateloosheid staat bovendien het aanpakken van die problemen in de weg.
Mede door stateloosheid verkeert een groot aantal Roma, Sinti en woonwagenbewoners in Nederland in een weinig benijdenswaardige situatie.
Voor ons, gelukkige paspoortbezitters, een extra reden om deze stateloze Roma, Sinti en woonwagenbewoners met begrip en respect te behandelen.

 

begin pagina

 

 

 

 

vrouwelijke diakens...

Paus Paulus VI stelde in 1974 een commissie in, die onderzoek moest doen naar vrouwelijke diakens in de loop der eeuwen. Het is resultaat van het onderzoek is dit jaar gepubliceerd. Duidelijk is dat in het eerste millenium van de kerk vrouwen werden gewijd tot diaken. In de eeuwen na het jaar 1000 groeide er discriminatie tegen vrouwelijke diakens. Dat had te maken met menstruatie; blijkbaar verloor men uit het oog dat menstruatie een proces is dat God aan de mens heeft gegeven.
Tegenwoordig worden er geen vrouwen meer tot diaken gewijd, maar we willen bidden tot de Heilige Geest dat Hij ons leidt tot een vernieuwde kerk, bevrijd van vooroordeel tegen vrouwen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Laatste zorg...

Als een mens is gestorven dan omringen de mensen van zijn netwerk het stoffelijk overschot met alle eerbied. Wel is de sprankel er uit, is de geest ontvloden, gaan de ogen niet meer open. Maar een lichaam waarin jaren de adem is ingegaan en uitgegaan, het hart heeft geklopt, gedachten en gevoelens hebben gehuisd, vraagt om eerbied van alle mensen, de naasten het meest. Eerbied voor de liefde ontvangen en gegeven. Voor het werk van de handen die nu stil zijn.
De ene, heilige, katholieke en apostolische kerk leert dat wij gelovigen die nog in leven zijn, een zorgtaak hebben voor onze medegelovigen die naar het andere leven zijn overgegaan. Een zorgtaak die wij graag op ons nemen. Op het parochiekerkhof begraven wij onze doden (of hun as). Wij zorgen samen voor het onderhoud van hagen, hekken, struiken, trappen en paden. Wij brengen bloemen, elk naar de graven van onze lieve doden. Niet alleen op de begraafplaats bidden voor onze doden en voor allen die er begraven zijn. Ook thuis hebben we een foto op een mooie plaats met een vaasje bloemen en een lichtje. Onze blik gaat vaak naar het dierbare gezicht en we denken dankbaar en soms een beetje weemoedig aan de tijden die we samen beleefd hebben; een stil gebed is niet moeilijk. Zonder gebeden is de laatste zorg niet af, want wij zijn meer dan ons lichaam dat tot stof en as vergaat.

 

begin pagina

 

 

 

 

In de zorg...

Zeer geachte Mantelzorgers,
Keus heeft U niet gehad: mantelzorg overkomt iemand. Het grondvlak van de mantelzorg is de relatie of de vriendschap. U moet vaak alles doen voor degene voor wie U zorgt, ook de dingen die U van nature niet liggen.
U doet het zeven dagen per week en zelfs als U slaapt, slaapt U met gespitste oren, want er kan 24 uur per dag een beroep op U worden gedaan.
U probeert zoveel mogelijk te leren over de ziekte van uw partner, vriend, naaste, cliënt, patiënt (de relatie verandert en fluctueert; soms weet U niet meer hoe U het moet benoemen).
U probeert niet te verdwalen in het woud van regelgeving en van organisaties die hun hulp aanbieden.
Uw gezin mag niet te kort komen.
Uw werkgever heeft begrip voor uw situatie, maar gewerkt moet er toch worden.
Als Mantelzorger gaat U er financieel op achteruit; 17% hoort men wel fluisteren. En iedereen vindt het vanzelfsprekend wat U allemaal doet. Ze moesten eens weten! U weet dat U, naast alles wat er iedere dag weer gebeurt, ook voor uzelf moet zorgen, ruimte moet maken voor plezierige en ontspannende dingen. Dat U uw netwerk van relaties zo goed en zo kwaad mogelijk intact moet zien te houden. Wel ja, toe maar, hoeveel uren heeft een dag? Hoeveel spankracht heeft een mens?
Toen bent U ook nog aan die cursus on line begonnen:
Partner in Balans. Zie www.partnerinbalans.nl meer informatie

Gelukkig kon dat in de eigen tijd en kon dat wachten als er geen tijd was.
Zeer geachte Mantelzorgers, als mensen U vragen (vaak op een hoogst ongelukkig moment) hoe het er nu mee gaat, dan mag U in die vragen ook de bewondering proeven die er is voor wat U doet.
De schrijver hoopt dat U diezelfde bewondering proeft in deze regels.

 

begin pagina

 

 

 

 

Dierbare migranten en vluchtelingen...

Ik denk eraan hoe ook de Heilige Familie van Nazareth, aan het begin van hun weg, verwerping heeft ervaren: Maria ‘bracht daar haar zoon ter wereld, haar eerstgeborenen, wikkelde Hem in doeken en legde Hem neer in een kribbe, omdat er voor hen geen plaats was in de herberg’ (Lucas 2,7).
Bovendien hebben Jezus, Maria en Jozef ervaren wat het betekent om hun eigen land te verlaten en migranten te zijn; bedreigd door de machtshonger van koning Herodes, werden ze gedwongen om op de vlucht te slaan en in Egypte toevlucht te zoeken.
Maar zij hebben steeds het vertrouwen bewaard dat God hen nooit zou verlaten. Moge, door hun voorspraak, dezelfde vaste zekerheid wonen in het hart van iedere migrant en elke vluchteling. Dierbare migranten en vluchtelingen, verlies nooit de hoop dat ook op jullie een veiliger toekomst wacht, dat jullie op jullie wegen een uitgestrekte hand kunnen ontmoeten, dat het jullie gegeven is broederlijke solidariteit te ervaren en de warmte van vriendschap. Aan jullie allen en aan allen die hun leven en inspanningen wijden aan jullie hulp, verzeker ik mijn gebed en geef ik met heel mijn hart de Apostolische Zegen.
Vanuit het Vaticaan FRANCISCUS

 

begin pagina

 

 

 

 

De grote profeten van de Islam...

De vijf grote profeten van de Islam zijn:
Noach, Abraham, Mozes, Jezus en als laatste Mohammed.
Pastoor Jacobs, Bingelrade.

 

begin pagina

 

 

 

 

Contributie betalen...

De gewoonste zaak van de wereld. Jongens en meisjes die voetballen betalen contributie aan de club; de dames en heren voetballers ook. Bij de toneelclub en de zanggroep is het niet anders. Leden van de tennisvereniging en de schaatsclub, het is overal hetzelfde liedje. Overal? Ook bij de kerk? Ja natuurlijk, ook de kerk maakt kosten. Die worden bestreden uit de bijdragen van de leden, de katholieken. De contributie voor kerkleden is niet erg hoog: € 100 per jaar. Die kerkbijdrage is de voornaamste bron van inkomsten voor de parochie om het kerkelijk leven in stand te houden. Iedere huiseigenaar onderhoudt het gebouw: er moet geschilderd worden, de dakdekker moet er soms bijgeroepen worden. Iedereen die in een huis woont weet dat er altijd wel wat is.
Als het geen kleine reparatie is, dan is het de rekening van de verzekering wel. Bij de kerk is het niet anders. En dat is alleen nog maar het kerkgebouw. Om het kerkelijk leven in stand te houden moeten ook nog andere kosten worden gemaakt. Anders dan veel mensen denken, worden parochies niet gesubsidieerd door het bisdom en ontvangen geen geld uit Rome; parochies moeten opkomen voor hun eigen kosten. Vandaar de contributie, de kerkbijdrage. Iedereen die lid is van een sportclub of een muziekvereniging vindt het vanzelfsprekend dat er contributie betaald moet worden. Eenzelfde vanzelfsprekendheid is er niet altijd bij leden die samen de plaatselijke kerk zijn.

 

begin pagina

 

 

 

 

Vredeskapel...

De kapel in het bos op de berg bij Schinnen De Vredeskapel. U moet daar eens een kijkje gaan nemen. Er is geweldig gewerkt in en om de kapel die is toegewijd aan O.L. Vrouw van de Vrede. Het heeft er altijd keurig uitgezien, maar nu is er geschuurd en geverfd. Alles is dit jaar onder handen genomen. En niet zonder reden. De kapel is gesticht in 1939, dus … We zullen er nog wel van horen.
Prettige wandeling en verkenning!

 

begin pagina

 

 

 

 

Maria in Mei...

Eind April wordt bijna elk van de vele Mariakapelletjes die in de dorpen en velden van het Zuid-Limburgse land overal te vinden zijn, onderhanden genomen: bladeren die naar binnen zijn gewaaid worden weggeveegd, het linnen krijgt een beurt en zo hier en daar is een lik verf nodig. Maar dan kunnen de vrijwilligers die voor het monumentje zorgen tevreden terugzien op hun werk. Hun kapelletje is weer klaar voor de mensen uit de buurt en voor de wandelaars en fietsers die even pauzeren om bij Maria te komen danken of om iets komen vragen; als ze verder trekken, brandt het kaarsje dat ze opstaken nog een hele tijd.

 

begin pagina

 

 

 

 

Bij het graf van Jezus...

Op de eerste dag van de week gingen de vrouwen die met Jezus uit Galilea waren meegekomen heel vroeg naar het graf, met de kruiden die zij hadden klaargemaakt.  Ze vonden de steen weggerold van het graf en gingen naar binnen, maar vonden er het lichaam van de Heer Jezus niet.  Ze wisten niet wat ze ervan moesten denken.  Opeens stonden er twee mannen voor hen in stralend witte kleren.  Daar schrokken ze van en ze sloegen hun ogen neer, maar ze zeiden: ‘Waarom zoeken jullie de levende bij de doden? 
Hij is niet hier, hij is tot leven gewekt.
[Lucas 24 1-6]

 

begin pagina

 

 

 

 

Ons Vastenoffer...

In de veertigdagentijd – de vasten zeiden we vroeger – doen we een poging om met minder uit te komen.
Dat heeft een dubbel doel. Ten eerste trainen we onszelf om niet afhankelijk te worden van de overvloed die ons omgeeft (en waar we van genieten). Ten tweede sparen we geld uit, dat we dan kunnen geven, doneren aan mensen die niet door overvloed, maar door schaarste omgeven worden. Door ons ‘vasten’ kunnen we hen
sponseren. En het is best fijn idee om sponsor te kunnen zijn. Mensen die weten dat zij niet alleen van het werk van hun handen bestaan, die beseffen dat zij ook ontvangen uit Gods hand, weten ook dat ‘het zaliger is om te geven dan om te ontvangen’ en geven met vrije hand aan wie in nood zijn.

 

begin pagina

 

 

 

 

Veertigdagentijd...

Tussen Aswoensdag en Paaszondag. Er is meer veranderd dan alleen de naam Vastentijd toen, Veertigdagentijd nu.
Omdat het hele leven individueler geworden is, is dat ook met de onze activiteiten het geval, ook in de vastentijd.
Vroeger werd veel tijd besteed aan het zich gezamenlijk verdiepen in het geestelijk en lichamelijk lijden dat Jezus trof in de Hof van Olijven, voor zijn rechters in het Sanhedrin, de Joodse rechtbank, bij koning Herodes, bij de landvoogd Pontius Pilatus, de geseling, de kroning met doornen, het slepen met het kruis naar de Calvarieberg en na de kruisiging nog steeds het gespot en gehoon: ‘Kom af van de kruis, als je de Zoon van God bent’. Ook het verdriet van zijn moeder Maria die onder het kruis stond en een zwaard door haar hart voelde gaan.
Tegenwoordig verdiepen we ons daarbij ook in het lijden en de ellende van onze tijd: van mensen die in slavernij zijn geraakt, mensen die op de vlucht zijn voor oorlog en uitbuiting. En we proberen iets te doen aan dat lijden door brieven te schrijven aan mensen die ten onrechte in de gevangenis zitten, door projecten te steunen enz.

 

begin pagina

 

 

 

 

Stemmen...

Stemgerechtigden krijgen op 19 Maart 2014 de kans hun stem uit te brengen bij de gemeenteraadverkiezingen.
De kieswet legt geen stemplicht op. De zorg die ieder van ons heeft voor het algemeen belang spreekt een andere taal.
Gemeenten krijgen belangrijke taken op het gebied van jeugdzorg, maatschappelijke ondersteuning waar die nodig is, sociale werkplaatsen en de zorg voor werkzoekenden. Om die taken uit te voeren zijn mensen nodig. Die mogen wij zelf kiezen. Zo’n kans laat je toch niet lopen! De kandidaten wonen niet ver weg, maar gewoon tussen ons in. Iedereen die snuffelt in de naamlijsten van kandidaten die bij ons is thuisbezorgd, komt bekenden tegen.
U kunt er vast wel iemand vinden die U persoonlijk kent als een eerlijk en bekwaam mens, uw stem waard.
Brengt U uw stem uit, dan werkt U mee aan de inrichting van onze eigen leefwereld vlak bij.
Zo’n kans laat U toch niet lopen!

 

begin pagina

 

 

 

 

Vasteloavend – Carnaval, een oud katholiek gebruik...

Zo’n veertig dagen voor Pasen vieren we het feest van de zotten.
Hoe dit christelijk feest is ontstaan is niet helemaal duidelijk. De naam ‘çarnaval’ is afgeleid van het latijnse ‘çarne vale’ hetgeen vaarwel aan vlees betekent. Het ‘zottenfeest’ is een uitspatting/stuiptrekking alvorens de vastentijd begint.

Jezus vastte veertig dagen lang in de woestijn. Voor ons is de vasten een tijd van bezinning die start met het askruisje op aswoensdag. Vasten betekende vroeger, en nog, geen vlees of snoep. De slagers in ons dorp moesten daardoor min of meer gedwongen vasten. Alleen de hardwerkende ondergrondse mijnwerker en landbouwer mocht, zij het gematigd, vlees eten. De kinderen spaarden het snoep tot de Zaterdag vóór Pasen twaalf uur, want op dat uur kwamen de klokken terug en eindigde de vasten.
Het ‘zottenfeest’ is oeroud. Dank zij het spitten in de archieven van de schepenbank in Oirsbeek door pastoor Jan Hubert Mathijs Marie Meulenberg weten we dat in het kleine dorp Amstenrade met toen circa 300 inwoners, reeds in 1752, ‘de tijd van de ‘Huynsdynastie’, vasteloavend gevierd werd. Ook toen zal het gerstenat rijkelijk gevloeid hebben om op aswoensdag de mond te spoelen met ‘moezewater’ van St Gertrudis!
No Adriolo

 

begin pagina

 

 

 

 

Kleine kinderen in de kerk...

Eerder deze maand zaten 32 moeders met hun babi’s in de Sixtijnse Kapel in Rome.
Ze waren gekomen om hun kindertjes door de paus te laten dopen. Met 32 baby’s gaat dat niet geluidloos. Een hongerjengel. De paus ziet de ongelukkige moeder de andere dames aankijken: ‘Wat doe ik nu? Kan dat hier wel?’ Franciscus: ‘Geef je kinderen te drinken. Als ze honger hebben, laat ze drinken zonder erover na te denken. Het zijn de belangrijkste mensen hier.’ Opluchting. Als baby’s, peuters en kleuters niet naar de kerk komen, komen ze ook niet als ze volwassen zijn.
Depaul International

 

begin pagina

 

 

 

 

Jonathan Swift...

Jonathan Swift (1667-1745), deken van Dublin, heeft The Tale of the Tub geschreven.
Het is een boek waarin Jack (calvinist), Martin (lutheraan) en Pieter (rooms katholiek) tegen elkaar van leer trekken. Het gaat over de leer en de erfenis van hun meester, Jezus. Een ruzie van jewelste waarin van alles wordt beweerd en niemand luistert. Alle drie blijven ze volhouden dat zij de echte leerling van Jezus zijn. De twee anderen proberen ze te kijk te zetten als valse leerlingen. Het is allemaal volstrekt bespottelijk.
Een heel vermakelijk boek, als het gegeven niet zo treurig zou zijn. En nu we een paar eeuwen verder zijn, is er nog weinig veranderd. We schelden wel niet meer op andere christenen, noemen ze wel geen ketters meer, maar we zijn nog even verdeeld. Het ene kleed van Christus wordt door verschillende partijen naar zich toe getrokken, alsof zij alleen er recht op hebben; alsof Jezus niet voor alle mensen is gekomen. Voor buitenstaanders een vreemd toneel. Die buitenstaanders weten dikwijls heel goed dat Jezus bij zijn afscheid heeft gebeden dat zijn vrienden één zouden zijn.
Van de 18e van deze maand tot en met de 25e bidden alle christenen om de eenheid van christenen die Jezus heeft gewild. De eenheid zal ons van boven gegeven worden, maar al eeuwen liggen we dwars als roerige kinderen en blokkeren we de totstandkoming van de ene kerk. Bid mee aub en werk mee; doe iets.
Deken Swift zei later in zijn leven: ‘We hebben net genoeg godsdienstigheid om elkaar te haten, maar te weinig om van elkaar te houden.’

 

begin pagina

 

 

 

 

Waar gaat het in het nieuwe jaar heen?...

Met een schone lei beginnen.  Nog helemaal leeg. Voor je de griffel ter hand neemt, denk je goed na wat je er mee gaat doen.  Je doet niet zomaar wat.  En dan zet ze aandachtig en voorzichtig de eerste haal.
Een nieuw jaar is ook iets nog ongeschondens.  Je wil het goede begin dat velen je gewenst hebben; omzichtig, vooral geen ondoordachte dingen doen.

Over je schone lei ga je alleen.  Niemand anders heeft er mee te maken.  Een nieuw jaar begin je met zijn allen.  Vol goede moed en vertrouwen.  Zelfbewust, maar afhankelijk van anderen.  Er staat al heel wat in de agenda.  De eerste dag al, de Dag van de Vrede.  Maar er is veel oorlog op die Dag van Vrede.  Moderne oorlog, waarin niet alleen militairen sneuvelen, maar ook burgers omkomen of  vluchteling moeten worden, in kampen terecht komen, als ze geluk hebben, maar ongewenst blijven.  Op de eerste dag van het nieuwe jaar kunnen ze niet heen of weer.  Waar gaan ze in het nieuwe jaar heen?  Gaan ze ergens heen, of zitten ze er op 1.1.2015 nog?

Wat is bij ons het vertrekpunt op die eerste dag anders.  Wat hebben we geluk.  Waar hebben we het aan te danken?  Samen willen we 2014 tot een gelukkig jaar maken voor onszelf en de mensen in onze omgeving.  Maar het geluk heeft een zure smaak, als we geen bekommernis hebben voor mensen die al op de eerste dag van het nieuwe jaar in een put zitten waar ze op eigen krachten niet uit komen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Deze Advent...

De tijd van blijde verwachting op de komst van Christus.
De liturgie werkt voor het tegenwoordige, kijkt terug naar het verleden en blikt ook in de toekomst. Het is misschien dus beter te spreken van de drievoudige komst van Christus.
In terugblik leren we, met de ogen van Mozes, Elia, David en de andere profeten en de koningen van het Joodse volk, verlangend uitzien naar de komst van de beloofde redder; we proberen ons in de geest te verplaatsen naar die donkere tijden en uit te kijken of er al licht gloort; we proberen te bidden zoals de mensen van toen: ‘Dauwt hemelen van boven’ want alle zegen komt van God.
In vooruitblik richten we onze aandacht op de wederkomst van Jezus Christus op het einde van de tijden, als Hij alles komt voltooien, ook ons. En in het tegenwoordige maken wij ons vrij storende en overbodige zaken; om zo ons hart aan Christus te geven; en zijn liefde en werkzaamheid in ons hart te verwelkomen; om meer en meer op Hem te gaan lijken en zoals Hij te gaan handelen.
We laten ons niet te erg begoochelen door het groen, de lichten, sterren en kunstsneeuw; dat is er allemaal voor de gezelligheid en voor volle winkels.
Wij leven in blijde verwachting toe naar 25 December, naar de geboorte van Jezus, onze Redder.

 

begin pagina

 

 

 

 

Mgr Fr Wiertz, bisschop van Roemond schrijft...

Tot in de jaren zestig van de vorige eeuw was geloofsoverdracht vanzelfsprekend. Kinderen kregen de rituelen en gebruiken van thuis mee. En op school werd aan de hand van de catechismus met vraag en antwoordmethode het geloof systematisch uitgelegd. De ouderen onder u kunnen zich dat vast nog herinneren.
Maar we mogen ons nu afvragen of er toen sprake was van echte geloofsoverdracht of dat er alleen maar standaardzinnetjes uit het hoofd werden geleerd. Er werd nauwelijks over het geloof van gedachte gewisseld en er werd zeker niet over gediscussieerd. Ik denk dat we rustig mogen stellen dat er ook toen maar op beperkte manier sprake was van geloofscommunicatie. De schat van het geloof werd wel aangereikt, maar daarom nog lang niet altijd eigen gemaakt.
In de bewogen jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw hebben velen de geloofsschat als ballast van zich afgeworpen; blij bevrijd te zijn van een geloof, dat in eigen ervaring was gereduceerd tot een verzameling van regels, wetten en plichten.
Vreugde aan het geloof werd zeker niet door iedereen beleefd. Laten we daar maar eerlijk over zijn. Veel mensen hadden in de oude situatie geen persoonlijke band met God opgebouwd of deze alleen als drukkend ervaren.
Misschien werd God in de verkondiging te zeer voorgesteld als het strenge alziende oog dat alles ziet en niets vergeet. God was bij velen meer bekend om Zijn straffen dan om Zijn liefde, Zijn barmhartigheid en Zijn liefdevolle blik van tederheid en mededogen. Geloofsoverdracht is dus veel meer dan het overdragen van kennis.
Ook de geloofsbeleving is belangrijk.

 

begin pagina

 

 

 

 

TV Uitzending van de Eucharistieviering...

In onze buurlanden Duitsland en België volgen zieken en (andere mensen die aan huis gebonden zijn) de Zondagsmis op de TV. In Nederland verzorgt de RKK deze uitzendingen. Maar … de RKK gaat uit de lucht.
Verdwijnt dan ook de Eucharistieviering?
De KRO gaat proberen deze uitzendingen voort te zetten. Help de KRO en word nu lid. Het kost maar €10 per jaar.
Ga naar KRO.nl/leden of bel 0900 600 600 1 (10ct p/m) Wacht aub niet.

 

begin pagina

 

 

 

 

Vrouw en Kerk...

In de Protestantse kerk, Tempsplein 14, 6411 ET te Heerlen staat op 27.11.13 een oecumenische dag voor vrouwen op het programma. Mocht U die dag verhinderd zijn, dan kunt U op 10.12.13 in dezelfde kerk hetzelfde meemaken.
Als thema is gekozen: Onze Bijbel. Immers als katholieken en protestanten zijn we vooral verbonden door dit boek:
we delen dezelfde Bijbelverhalen als bron van ons geloof.
Op Zaterdagavond en Zondagmorgen wordt in onze kerken de Bijbel opengeslagen. Wist U dat onze taal en cultuur doorspekt zijn met Bijbelse uitdrukkingen? Op twee gedachten hinken, een aanfluiting, niet van gister zijn en vele andere zegswijzen.
Tijdens de ontmoetingsdagen maken we tijd voor de Bijbel en gaan we met elkaar het gesprek aan.
10:00 Ontvangst in de kerk met koffie thee en een stukje vlaai.
10:30 – 12:00 Thema: Onze Bijbel. Luisteren naar een boeiende samenspraak.
12:00 – 14:00 Lunch. Deze lunch wordt aangeboden in hotel Paris.
14:15 – 15:15 Oecumenische gebedsdienst.
De toegang is vrij en er zijn geen kosten aan verbonden (incl lunch).
Inschrijven is noodzakelijk. Na uw inschrijving krijgt U geen bevestiging meer.
In de buurt van de kerk is geen parkeergelegenheid dus kom met openbaar vervoer.
Meer info: www.schrijnenhuis.nl meer informatie

 

begin pagina

 

 

 

 

Ziekenzorg...

Iedere eerste Vrijdag van de maand wordt de ziekencommunie verzorgd.
De pastoor of de diaken komt met het Allerheiligste bij de zieke thuis en daar wordt samen gebeden. Meestal is dat op Vrijdagmiddag. Tevoren wordt door de geestelijke een telefonische afspraak gemaakt met de zieke of aan huis gebondene. Wie nog niet tot de vaste groep behoort moet de eerste keer zelf contact opnemen met de parochie. Dan komt een van de geestelijken een kennismakingsbezoek brengen, zodat de zieke weet hoe een en ander in zijn werk gaat.
Wie in het ziekenhuis is opgenomen, of in een verzorgingshuis buiten de parochie, en graag bezoek van de parochie ontvangt, moet dat even bij de parochie laten weten.

Wie ernstig ziek is, mag het sacrament van de ziekenzalving ontvangen. De apostel Jacobus heeft daarover geschreven in zijn brief die in de bijbel bewaard is: ‘Is iemand van U ziek? Laat hem de priesters van de kerk bij zich roepen; laten ze voor hem bidden en hem met olie zalven in de naam van de Heer. Het gelovige gebed zal de zieke redden.’ In de verzorgingshuizen en de verpleeghuizen wordt een- of tweemaal per jaar een gezamenlijke ziekenzalving georganiseerd in de kapel of in een van zalen. Het is ongewenst de ziekenzalving uit te stellen tot de laatste uren van het leven. Men deed dat vroeger als regel – de zieke zou nog eens een zonde kunnen doen! - doet dat tegenwoordig soms nog; met de beste bedoelingen ‘We willen de zieke niet ongerust maken’, maar de ervaring is dat zieken eerder rustig dan onrustig worden van het ontvangen van het sacrament.
Als de zieke zelf de priester niet meer kan roepen, is het een taak van de mantelzorgers; zij gaan daarbij uit van de levensovertuiging van de zieke, niet die van henzelf.

 

begin pagina

 

 

 

 

October Wereldmissiemaand...

De aandacht wordt deze maand gericht op de parochies in Tanzania. En in het bijzonder op de kleine christelijke gemeenschappen. Dat zijn hechte groepjes buurtgenoten, die elkaar goed kennen. De groepjes moeten vooral niet te groot zijn. Tussenschakels tussen de gezinnen en de parochies. Wekelijks komen ze bij elkaar. Iemand die kleine gemeenschap heeft gekozen leest het evangelie van de dag. In een korte stille tijd denkt iedereen na over dat evangelie. Dan vertelt iedereen zijn gedachten.
Het is geen debat, het is geen bijbelstudie, niemand wil de anderen van iets overtuigen; iedereen zegt heel eenvoudig hoe hij of zij ervaart dat God tot hem of haar spreekt door de evangeliewoorden die voorgelezen zijn. Na de gedachtewisseling bidt men voorbeden die men ter plaatse maakt: voor het land, de kerk, voor iets dat speelt in die kleine christelijke gemeenschap die bijeen is.
Het doel is het woord van God te verbinden met het leven van elke dag. Het doel wordt bereikt door bewust samen een kleine familie van God te willen zijn. Omdat ze elkaar kennen, vragen ze ook naar nieuwtjes. Ze kennen de moeilijkheden van elk gezin. Ze weten wanneer iemand ziek is of andere problemen heeft. Als ze de problemen kunnen oplossen, doen ze dat; ze brengen de patiënt naar het ziekenhuis b.v. of ze helpen met koken of verzorgen; bij familieproblemen kunnen oudere mensen met veel levenservaring vaak helpen. Als het hun krachten te boven gaat, gaan ze naar de parochie.

 

begin pagina

 

 

 

 

Jaar van het geloof...

Het jaar van het geloof loopt ten einde.
Er is veel over geschreven en er zullen vast mensen zijn die ervan duizelen: geloofsbelijdenissen, (twaalf) artikelen, dogma’s, moeilijke theologische boeken, geleerde documenten van bisschoppenvergaderingen … “Is dit geloven”, vragen mensen zich verwonderd af.
Nee, dit heeft wel met het geloof te maken, maar het is geen geloven. Geloven is iets veel mooiers. Het is zijn hart aan God geven. In het Latijn is dat cor dare, zijn hart geven, credere.
Wie credo zegt – ik geloof – zegt eigenlijk: ‘Ik geef mijn hart.’ Als mensen hun hart aan elkaar verliezen, dan is dat iets heel liefs en warms. Ze geloven in elkaar en dat heeft weinig te maken met artikelen of zo. God heeft zijn hart aan de mensen verloren. U heeft toch wel eens een Heilig Hart beeld gezien. De vlammen slaan uit het hart, zo warm. Het is maar een beeld, een voorstelling, misschien niet meer van onze tijd, maar de gedachte die het uitbeeldt kunnen we toch heel goed inzien.
Liefde moet van twee kanten komen. God geeft ons zijn hart. Kunnen we dus credo zeggen?
God, ik geef U mijn hart? Dat is geloven!

 

begin pagina

 

 

 

 

Bisschop Muskens in een karthuis...

Ik heb wel eens direct contact met God gehad. Ik bezocht een klooster van de karthuizers in Certosa di Pavia, nabij Milaan. De monniken wonen daar heel teruggetrokken in huisjes rondom de kerk. Het was Februari 1983, ik had even vrij tussen twee semesters. Het was fris, er lag rijp op de velden. Vanaf de bushalte wandelde ik naar het kloostercomplex. Er was niemand, zelfs geen toerist, er was helemaal niemand. Alle deuren stonden open. Er stond een gigantische kerk, die helemaal leeg was. Zelfs geen banken. Midden in die immense stilte hing een touw, een oud klokkentouw, vanuit het gewelf tot de vloer. Dat touw hing daar zo zielig midden in die godganselijke ruimte.
Ik heb daar een ervaring gehad van God, zo overweldigend dat ik het niet onder woorden brengen kan. Het ging vreselijk diep. Het overkwam me. Ik was er niet op voorbereid. Die dag staat in me gegrift. Het was een moment waarin ik absoluut zeker wist dat God bestaat, dat Hij mij en ons nabij kan komen. Meer kan ik er niet van zeggen, ik kan niet zeggen wat voor contact er was.
Let wel, ik heb niemand gezien. Het was geen verschijning, ik voelde me aangeraakt. Dat was het: aangeraakt. Het is een besef.

 

begin pagina

 

 

 

 

Orthodoxe Christenen...

Al eeuwenlang leven er orthodoxe christenen in Nederland.
In de zeventiende eeuw kwamen Grieken uit het Ottomaanse Rijk naar Leiden om theologie te studeren; ook handelaren vestigden zich hier.
Tussen 1697 en 1717 bezocht Peter de Grote Nederland tweemaal voor langere periodes, steeds begeleidt door honderden Russen waaronder priesters, diakenen en zangers.
Al in 1753 ontstond er een ‘Grieks-Russische kapel’ in Amsterdam, waar een eeuw later ook koningin Anna Paulowna ter kerke zou gaan. Toch bleef de orthodoxie in Nederland tot het begin van de twintigste eeuw beperkt tot een kleine groet – hoofdzakelijk allochtone – gelovigen, waarvan slechts enkelen hier bleven wonen.
Een omslag kwam met de Russische Revolutie en de Tweede Wereldoorlog. Na 1917 konden enkele Russische ballingen zich in Nederland vestigen; na 1945 kwam een nieuwe golf. Centraal in hun leven stond de Orthodoxe Kerk, die gaandeweg ook Nederlanders begon te trekken.
Met de komst van gastarbeiders uit Griekenland en voormalig Joegoslavië en – recenter – uit Roemenië en Bulgarije ontstond het huidige kerkelijke landschap: ruim dertig parochies met verschillende etnische wortels, waarvan ongeveer de helft ook het Nederlands als liturgische taal gebruikt.
[tekst van Hildo Bos, pr.]

 

begin pagina

 

 

 

 

Een open deur...

Het beeld van de hoop als een open deur moeten we heel letterlijk opvatten. Deuren scheiden ons van andere mensen. Als we ons opsluiten achter deuren, dan blijven we alleen, misschien wel in bittere eenzaamheid. Maar je kunt deuren ook opendoen. Dan komt er beweging. Door geopende deuren komen we in contact met anderen. Het doet ons goed als men van iemand zegt dat zijn huis altijd openstond voor anderen. Als we deuren opendoen dan geven we onze eenzaamheid eraan en zoeken de gemeenschap op.
Hoop – een altijd open deur! De evangelist Joannes vermeldt een uitspraak van Jezus die veel te weinig aandacht krijgt. Jezus zegt: “Ik ben de deur; wie door Mij binnengaat, zal gered worden.” Jezus betekent voor ons die deur die niet scheidt, maar samenbrengt; die niet afsluit, maar nieuwe wegen mogelijk maakt: de weg naar onszelf, de weg naar de medemens, de weg naar God, die ons beloofd heeft: volop leven, hier en nu, dan en daar.

 

begin pagina

 

 

 

 

Wegkruisen...

Langs de wegen staan ze de kruisen en kapelletjes. Maar ook in ons eigen dorp zijn ze te vinden. Omdat we eraan g
ewend zijn letten we niet zo op. Totdat we bedenken dat die kruisen er nooit zo maar staan. Er zit altijd een verhaal achter. En dan wordt de speurder in ons wakker en gaan we aan het werk.

In onze provincie bestaat een stichting met de naam Kruisen en Kapellen in Limburg. De stichting adviseert en stimuleert plaatselijke werkgroepen en particulieren die zorgen voor kruisen en kapellen.
Die zorg heeft vele vormen: het onderhoud en het versieren van een wegkruis, het verhaal opschrijven, de geschiedenis vastleggen, als dat nog niet gebeurd is, restaureren.
Wie wil?

begin pagina

 

 

 

 

1 op 165...

Stel U zich eens voor: U moet halsoverkop op de vlucht slaan en huis en haard achterlaten, een ongewisse toekomst tegemoet.  Gebrek aan veiligheid, voedsel, menselijkheid, vrijheid, gescheiden zijn van gezin en familie …  En er zijn zoveel mensen die dat overkomt: wereldwijd één op elke 165 mensen.  Een onwerkelijk aantal.  En allemaal willen ze vóór alles één ding: een veilig, vreedzaam en gezond bestaan.

 

begin pagina

 

 

 

 

De mensen van het boek...

Het gebeurde in 641:
de Arabische stoomwals rolde oostwaarts. De legers van de islam rukten het oude Egypte binnen en veroverden Alexandrië. Bij de (traditionele) plundering van de stad gingen het Museion en het Serapeion in vlammen op: de grootste bibliotheek van de christelijke oudheid met een schat aan handschriften en codices ging verloren. Slechts één ding bleef in deze barbaarse verwoesting: de niet begrijpende verwondering van dit Arabische woestijnvolk voor die merkwaardige leescultuur. Want overal, niet alleen in die kostbare bibliotheek maar in elk dorpskerkje van het oudchristelijke Egypte troffen ze rollen perkament aan of codices, beschreven, gekalligrafeerd en blijkbaar met grote eerbied behandeld door die gekke christenhonden: ze hadden een ereplaats midden op de tafel in hun gebouwtjes op lagen opgeborgen in een erekast. Sindsdien noemen de islamieten de christenen: de mensen van het boek.
[Jan van Laarhoven]

 

begin pagina

 

 

 

 

De Nederlandse Missionaris...

De oudere generatie vertelde jaren geleden al aan hun kinderen: onze tantes en zussen gingen als religieuzen naar de ‘heidense’ landen om voor zieken en schoolkinderen te zorgen en zo het evangelie voor te leven; onze ooms en broers vertrokken als geloofsverkondigers en oprichters van boerenbonden (en andere sociale instellingen) naar verre landen; wij, en in ieder geval jullie, gaan het nog beleven dat zusters en paters uit die landen naar ons toe komen om ons het geloof te prediken en voor ons pastorale diensten te verrichten. Zij hebben gelijk gekregen; wat zij toen al voorzagen, is nu een feit geworden: priesters en zusters van ‘daar’ werken bij ons.
Zijn er nu geen Nederlandse missionarissen meer? Ja zeker wel, maar veel en veel minder dan vroeger, zoals ook er in ons land minder zusters, broeders en priesters zijn. Maar er zijn Nederlandse missionarissen: b.v. broeder De Groot in China, Zuster Edmunda van de Lee in Indonesië (ze kan enthousiast vertellen hoe groot de toeloop naar de kerk daar is), Pater Erdhuizen, Salesiaan, in Bolivia. Er is zelf een nieuwe categorie Nederlandse missionarissen die de traditie voortzet: de leken missionarissen, jonge, gedreven mensen; en ze gaan met tientallen.
Zetten wij de traditie ook voort? De velden staan wit van oogst, in ons land (!) en elders, maar werklieden zijn er weinig. Bidden wij de Heer dat Hij werknemers zendt om te oogsten?
Missionarissen geven veel. Zij vragen weinig. Ze hebben echter wel onkosten. 9 tot en met 19 Mei is de ‘week’ van de Nederlandse missionaris; het zijn de dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren.

 

begin pagina

 

 

 

 

Syrie...

Help de bevolking van Syrië

Al vanaf het begin van de binnenlandse oorlog helpt Artsen zonder Grenzen ondergrondse Syrische doktersnetwerken van medicijnen en materiaal. ‘In Juni 2012 slaagden we erin het land binnen te komen. Ons werk bestond vooral uit oorlogschirurgie. Nu is de nood nog groter. Onze teams hebben in Syrië meer dan 16.000 patiënten behandeld en 1.000 operaties uitgevoerd. Daarnaast bieden we hulp met mobiele klinieken en opblaasbare operatiekamers. Ook delen onze teams hulpgoederen uit. Dagelijks vluchten duizenden Syriërs het land uit. Mensen leven in opvangkampen waar een tekort is aan onderkomens, water en hygiënische voorzieningen. Of ze bivakkeren in half afgebouwde gebouwen, garages of opslagloodsen. Naar schatting zijn ruim 1 miljoen Syriërs naar Jordanië, Libanon, Irak en Turkije gevlucht. In Irak is Artsen zonder Grenzen de belangrijkste hulpverlener in het Domeez kamp met ruim 50.000 mensen. Artsen zonder grenzen biedt medische en psychische zorg (cijfers per 1 Maart 2013)’. En de rekeningen? Die betalen goede mensen zoals U.

 

begin pagina

 

 

 

 

De Deur van het Geloof

Pasen valt vroeg dit jaar. Ook in het Jaar van het Geloof, dat de paus heeft afgekondigd, staat Pasen in het midden. Dat komt goed uit, want de viering van het lijden, sterven en verrijzen van Onze Heer Jezus Christus kan zo de ‘deur van het geloof’ zijn die ons toegang geeft tot het leven met God. ‘De deur van het geloof’: dat is het beeld dat de paus gebruikt als titel voor zijn afkondiging van Het Jaar van het Geloof. Het beeld wordt in de Handelingen van de Apostelen gebruikt voor de toestroom van gelovigen na de prediking van Paulus en Barnabas.
Het is een beeld dat we ook kunnen gebruiken om over onszelf te spreken. Geloof klinkt als een soort terugkerend refrein in de verschillende verhalen uit de Schrift over Pasen. Telkens wordt verteld over de leerlingen die tot het geloof in de verrezen Heer komen. In de liturgie van Pasen wordt dat proces dat de leerlingen doormaken op indringende wijze een proces dat ook wij (kunnen) doormaken en wel wanneer we in de Paaswake onze doopbeloften vernieuwen.
In de Paaswake worden we gevraagd of we geloven in God en we antwoorden met ‘ja’. Die vorm van vraag en antwoord maakt duidelijk dat geloven een antwoord is. Een antwoord op God die zich te kennen geeft, die zich aanbiedt, die onze instemming en toestemming vraagt om deel te worden van ons leven, om deel te nemen aan zijn leven.
Vastenbrief 2013 Nederlandse Bisschoppen

 

begin pagina

 

 

 

 

Evenwichtiger consumptief gedrag

Na Carnaval, tussen Aswoensdag en Pasen (dit jaar op 31 Maart), ligt een periode van veertig dagen waarin we ons als geloofsgemeenschap meer dan anders willen toeleggen op leven in een geest van eenvoud. Jezus en zijn beweging van leerlingen hadden een eenvoud van leven op het oog. Zij brachten het door hun manier van leven ook in de praktijk. Wij willen navolgers van Jezus van Nazareth zijn.
Wij leven in een andere tijd en in een nadere wereld dan Hij en zijn volgelingen van toen.
Wij leven in een wereld waarin de welvaartsstijl van rijke mensen schril afsteekt tegen de armoede waarin anderen leven. Wie evenwichtig en sober wil leven – altijd, of alleen in bepaalde perioden – weet dat daarvoor zorg voor het milieu en een nastreven van een economie van genoeg nodig zijn.

 

begin pagina

 

 

 

 

Vrede...vanwaar toch die onverschilligheid?

‘Voor sommige mensen is de oorlog juist de best denkbare omstandigheid voor machtsmisbruik en zelfverrijking.  Hun drijfveer is niet ‘nooit meer oorlog’ maar ‘nooit meer vrede’.  En in de complexe werkelijkheid van de burgeroorlog is de grens tussen goed en kwaad, tussen daderschap en slachtofferschap vaak maar moeilijk te trekken.  Als er al een grens te trekken valt, dan loopt deze niet zelden door het hart van de mensen.  Ze zijn zowel dader als slachtoffer.  [Denk b.v. aan kindsoldaten].  Zo maakt de onvoorwaardelijke verantwoordelijkheid jegens de ander (Levinas) al snel plaats voor een gevoel van uit machteloosheid geboren onverschilligheid.’   Zo schrijft Jan Gruiters, directeur van de vredesbeweging IKV Pax Christi.  Maar onverschillig zal hij zich niet laten worden.  Het vredeswerk gaat door.  Onze verantwoordelijkheid voor de ander blijft.  Daarom wordt het vredeswerk van IKV Pax Christi gesteund.  Door U toch ook?

 

begin pagina





"Geluk wensen"...

Geluk wensen heel goed, geluk brengen: beter “Gelukkig Nieuwjaar” staat er op de kaarten die we aan het eind van het jaar altijd rondsturen. Een gemeende en fijne wens, want we hopen dat het met iedereen goed zal gaan in het nieuwe jaar. Helaas is dat niet altijd zo. Daarom is het belangrijk om mensen die het moeilijk hebben te steunen.

Een belletje of een bezoekje, dan wens je niet alleen geluk maar je brengt het ook.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Vrijheid van godsdienst"...

In 2013 zal het 1700 jaar geleden zijn dat keizer Constantijn algehele godsdienstvrijheid afkondigde. Zijn voorgangers hadden het zich snel door het Romeinse Rijk verspreidende Christengeloof bloedig vervolgd. Zonder resultaat.
Keizer Constantijn koos als eerste een andere weg. Toen er door hem en zijn leger een gevaarlijke slag moest worden geleverd, ging zijn troepen het slagveld op, voorafgegaan niet door de fiere adelaars van vroeger, maar door afbeeldingen van het kruis. Zo had de keizer het in een droom gezien. En in zijn droom had hij een stem gehoord die zei: In dit teken zult ge overwinnen. De keizer won de slag en hij kondigde vrijheid van godsdienst af voor heel zijn rijk. Voor het eerst in de
geschiedenis waren de christenen in de gelegenheid hun geloof in vrijheid te beoefenen.
Constantijn begreep dat geloof gevoed moet worden. Met alle middelen die hem ter beschikking stonden – en dat waren er vele – bevorderde hij de verspreiding van het christengeloof. Overal bouwde hij kerken. Bisschoppen werden aangesteld.
Geloofsgemeenschappen kwamen tot stand. Op Zondag kwamen de christenen in hun kerken bij elkaar om te bidden, om te luisteren naar de blijde boodschap, om onderricht te worden in het geloof en samen de eucharistie te vieren. Het kerkelijk
leven bloeide. De afgodendiensten kwijnden weg.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Advent"...

In de donkere weken van het jaar wekken de vieringen in de kerken op tot hunkeren naar het licht. 
Je kunt het ook met hoofdletters schrijven LICHT, want het is Jezus de verlosser. 
Van eeuwigheid zetelt de Zoon van God aan de rechterhand van zijn goddelijke Vader.  Toen de tijd van wachten op de verlossing ‘vervuld’ was, kwam de Zoon, zonder zijn Godheid te verliezen, naar de aarde en werd hij geboren als een mensenkind.  Naar die verlossing van het kwade, naar die Zoon, naar dat LICHT hebben de mensen van God in de eeuwen voor Christus met verlangen uitgekeken.
En het LICHT kwam in de wereld.  Maar de wereld wilde het niet.  In de donkere weken van het jaar kijken WIJ uit naar het LICHT.  Als het komt, aanvaarden we het dan wel? 
Verlangend bidden we dat we als de tijd van wachten ‘vervuld’ is, de Zoon van God mogen opzoeken en met geschenken – goud, wierook, mirre? – onze hulde betuigen.
Het is best moeilijk tot 25.12 het verlangen vol te houden, uit te zien, geduldig te wachten op het feest; nog niet alvast te beginnen.

 

begin pagina

 

 

 

 

"39 jaar gelukkig getrouwd"...

Mieke en André, 39 jaar gelukkig getrouwd

André: Elke levensfase heeft haar eigen mogelijkheden en brengt nieuwe ervaringen.  Onze drie zoons waren al getrouwd toen wij onze beroepsloopbaan beëindigden.  We waren voortaan met zijn twee, net zoals toen we trouwden, maar nu zonder die grootse dromen voor loopbaanplannen, een huis bouwen, kinderen krijgen …  Die levensfase was nieuw, rustiger, met meer ruimte voor onszelf en voor alles wat ons bezighoudt, zoals ons geloof, het levenseinde, God in ons leven.  Het was of we er meer dan ooit voor open stonden.
De laatste jaren gaan we elk jaar een paar dagen naar een abdij.  Het zijn dagen waarop we expliciet tijd maken om stil te staan en tot inkeer te komen.  We laten ons leven confronteren met het leven van Jezus.  In die stiltemomenten ervaren we dan soms een nabijheid, een aanwezigheid in ons.  Vanuit een dergelijke ervaring is het vooral bewust worden dat, als je in iets – in Iemand – gelooft, je er sterk verbonden mee wilt leven; en dat je er dan ook tijd voor moet maken.

Mieke: Geloven is voor ons beiden een manier van leven geworden, die bepalend is voor de wijze waarop we met elkaar en met de mensen verbonden leven.  Ook voor de manier waarop we naar de wereld kijken.  Onze inspiratie daarbij is het leven van Jezus: ‘Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben zoals Ik jullie heb liefgehad.’ (Joh 5,12)  Dat is de inspiratie waaruit we aandacht willen blijven hebben voor echtparen in de buurt en we mee blijven doen met de senioren.  Het is vanuit dat geloof dat we onze kinderen en kleinkinderen blijven supporteren, ook al bewandelen die andere wegen dan wij voor hen hadden gedroomd.  En als één van onze kleinkinderen dan zegt dat het merkt dat oma en opa elkaar graag zien, geven we hun geloof in het leven en de liefde.  Kunnen we hun iets waardevollers geven?  Daarom proberen we ook bidden zoveel mogelijk een vaste plaats te geven in ons dagelijks leven.  Het heeft ons dikwijls in problemen en moeilijke omstandigheden geholpen en het is ons erg dierbaar geworden.

André: In de loop van de jaren is geloven voor ons steeds meer gaan betekenen: zich niet op eigen kracht terugplooien, maar zich durven toevertrouwen aan een ander, zowel aan de partner als aan de Ander die we God noemen.  Het is voor ons toch wel een bijzondere ervaring geweest tot de vaststelling te komen dat ‘zich toevertrouwen aan’, even moeilijk is, of het nu gaat om de relatie tussen man en vrouw of om de relatie met God.  We houden de touwtjes toch zo graag zelf in handen!  Maar die sprong wagen, geeft – in beide gevallen – onverwachte mogelijkheden.  Wij hebben ervaren dat we er als persoon beter zijn geworden, dat we als echtpaar gelukkiger zijn, en dat we, als we ons durven toevertrouwen, rust vinden bij God die we in ons mogen ervaren.

Mieke: We zijn nu 39 jaar gelukkig getrouwd.  We genieten van onze drie zonen en schoondochters en vooral van onze kleinkinderen.  Toen men mij destijds de vraag stelde of we gelovig waren, reageerde ik met een overtuigd ‘ja’.  Nu zou ik zo’n vraag met meer aarzeling beantwoorden.  Zijn we dan minder gelovig geworden?  Ik denk van niet, integendeel, maar wel anders.  Dat we vroeger gelovig waren dat was zo vanzelfsprekend.  We komen beiden uit een christelijk gezin.  We baden geregeld het rozenhoedje.  Toch groeide er een afstand ten aanzien van de kerk.  Ons werk en ons gezin waren onze manier om ons geloof in praktijk te brengen.  Ze slurpten al onze tijd op.  Het was onze ‘actieve’ periode.  Maar zonder het zelf te beseffen verloren we ons in ‘doe-dingen’, met geregeld leegte en onvoldaanheid als gevolg.  Onbewust schreven we onze eigen geloofsgeschiedenis.  En we schrijven verder.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Het Jaar van het Geloof 2012 -  2013"...

Paus Benedictus XVI heeft een Jaar van het Geloof aangekondigd. 
In ons bisdom Roermond vierde men de opening van het Jaar van het Geloof met een pontificale eucharistieviering in de Sint Christoffel kathedraal in Roermond op Zondag 14 October 2012.
Tijdens de viering waren er vanuit verschillende parochies in ons bisdom diverse relieken aanwezig authentieke ´Limburgse´ voorgangers in het geloof. 
Het betrof relikwieën van de heiligen Servatius, Lambertus, Gerlachus, Amelberga, Pater Karel Houben en Edith Stein. 
Zij hebben allen met heel hun leven en werken Jezus blijde boodschap zo zuiver mogelijk nageleefd en mogen zo als belangrijke geloofsgetuigen voor ons tot op de dag van vandaag als voorbeeld dienen.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Onrustbarend alcoholgebruik Jongeren"...

In 2011 had elke maand 31% van de 12-jarigen alcohol gedronken, minder dan enkele jaren voordien, maar toch …
Bijna twee-derde van de 16-jarige jongens had gebinged, dat wil zeggen vijf of meer glazen bij één gelegenheid,
en zo’n 20% gedurende het hele weekend zelfs meer dan twintig (!) glazen.         

Bron: Trimbos-instituut.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Wereldmissiemaand"...

Zuster Christine Ngom strijdt tegen vrouwenbesnijdenis.
Hoewel het officieel verboden is in Senegal, komt het nog vaak voor. Veel mensen zijn er van overtuigd dat een meisje pas vrouw wordt wanneer ze besneden is. Zuster Christine heeft langzaam maar zeker het vertrouwen van de dorpelingen gewonnen. Samen met haat team gaat ze de dorpen langs om de mensen bewust te maken van de lichamelijke en psychische gevolgen van genitale verminking.
In Dakar hebben de zusters een opvanghuis voor vrouwen en kinderen. Vaak gaat het om jonge zwangere vrouwen die door hun man verlaten zijn. Ook is er plaats voor meisjes die door hun familie verstoten zijn.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Ons gedachtebeeld van God"...

Het beeld van God als een oudere, eerbiedwaardige man met een mooie, lange, witte baard, dat beeld hebben we natuurlijk uit ons hoofd gezet: zo kan God niet zijn. In ons bewustzijn bestaat dat beeld niet meer.

Als wij een boek hebben gelezen of een film hebben gezien over een boeiende persoonlijkheid, dan hebben we in ons hoofd ons een beeld gevormd van de held(in) van het verhaal, mede door de illustraties in het boek en de shots in de film.
Dat beeld blijft ons bij. Als we met iemand over het boek spreken, weten we misschien niet eens meer of er illustraties in het boek stonden. En als we over de hoofdpersoon praten, kan het heel goed zijn dat we niet eens meer weten dat we er ooit een film over hebben gezien of een boek over hebben gelezen.
Als we over de persoon van God gaan nadenken, duikt bij velen uit het onderbewuste het beeld op van de eerbiedwaardige man met de lange witte baard dat we uit ons bewustzijn hadden gebannen.

Dan luidt de conclusie: "Ik geloof niet in God".
Men verzet zich dan niet tegen het begrip van God als persoon, maar tegen de eerbiedwaardige man met de baard.

 

begin pagina

 

 

 

 

'Pelgrimskerk en Mariapark"...

De Markt van Sittard is in onze streek welbekend.
Als je er iets gaat drinken, heb je een mooie kans dorpsgenoten te ontmoeten. 

De Oude Markt van Sittard is minder bekend.  Maar makkelijk te vinden en het bezoeken waard.
Als je op de hoek van het Sittardse marktplein tussen Hotel de Limbourg en de Michaelkerk door loopt, dan ben je er al.  Meteen zie je de Pelgrimskerk Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart, een prachtgebouw.  De kerk is iedere dag open en de lampen zijn aan zodat je alles goed kunt bekijken. 
Wonderlijk zoveel mensen tekens van dank voor verkregen gunsten hebben laten aanbrengen.  Overal waar je kijkt zie je ze.  En je ziet ook uit welke plaatsen en landen naar Sittard pelgrimeerden.  Ze doen het trouwens nog steeds.

Als je de kerk verlaat, zie je aan de overkant een gebouw met de merkwaardige naam Mariapark, een stilistisch gaaf historisch bouwwerk.  Oorspronkelijk maakte het deel uit van de Pelgrimskerk.  Het diende als rust- en verblijfplaats voor pelgrims.  Nu zijn er vaak tentoonstellingen en andere activiteiten.  Als de deur - kijk naar de hengsels - openstaat, kun je zo binnenlopen en rondkijken.
Het complex dateert uit 1891 en is onlangs volledig gerestaureerd, voor meer info kijk op www.mariapark.nl

 

begin pagina

 

 

 

 

'VatiLeaks"...

Zes jaar werkte Paolo Gabriele voor de paus als een van de vertrouwde medewerkers van de paus.
Half Augustus werd hij officieel beschuldigd van diefstal. Maar vóór die beschuldiging kwam had hij al 50 dagen in een cel gezeten op het politiebureau van Vaticaanstad.
Er zat niemand anders in die cel, maar hij mocht er wel bezoek ontvangen van zijn vrouw en van zijn advocaat.
Ook mocht hij de H. Mis bijwonen. Na 50 dagen werd de gevangenschap omgezet in huisarrest in zijn eigen appartement in Vaticaanstad. Dat huisarrest duurt ook al weer een hele tijd en nog steeds is er nog geen datum bekend voor zijn berechting.
Het is allemaal heel erg voor Paolo Gabriele.

Maar de penibele situatie van de butler mag onze aandacht niet afhouden van iets nog ergers. Het rechtsbeginsel vereist toch dat de gerechtelijke procedures eerlijk zijn; en dat ze uitgevoerd worden door een onpartijdig mens die beslissingen kan nemen. De beschuldigde heeft toch het recht gehoord te worden en hij moet toch de kans krijgen zich te verdedigen. En een eventueel aangevoerd bewijs van schuld moet toch onderzocht kunnen worden.

Het is toch niet vreemd dat mensen zich gaan afvragen of het Vaticaanse rechtssysteem wel eerlijk en rechtvaardig is.
En of er door ‘VatiLeaks’ niet veel meer aan het licht dreigt te komen, dat men in Rome maar liever in het donker wil houden. En of ze dan niets hebben geleerd van het geheim willen houden van het kindermisbruik.

 

begin pagina

 

 

 

 

‘De kudde kent geen helden’...

Ik heb vaak gezien hoe gevaarlijk en dodelijk religieus geweld kan zijn,
maar ik heb ook gezien dat het los staat van de geloofsgroep. 
Ik heb moslims christenen zien doden, maar ook christenen moslims. 
Ik heb gezien hoe de meeste gelovigen dit geweld pertinent afzweren. 

Ik heb gezien dat het geweld meestal het resultaat is van kuddegedrag. 

Mensen die zijn opgejut om anderen als vijand te zien en zelfs aan te vallen.  De sprookjes die in Nederland over moslims worden verteld kloppen niet en zijn gevaarlijk.  De onzin die radicale clubs in Indonesië verspreidt over ongelovigen of anders gelovigen leidt bijna dagelijks tot geweld.
Weiger gehersenspoeld te worden, waar dan ook ter wereld. 
Niets heeft een hogere moraliteit dan je eigen geweten.’
Step Vaessen

 

begin pagina

 

 

 

 

“Eentje dan!”...

Er tobben heel wat mensen met een alcoholprobleem. 
In toenemende mate ook jongeren.  Niet in het minst juist in streken en plaatsen waar orthodoxe kerken staan.  Ik heb dat vaak pijnlijk gevonden als daar de vinger bij werd gelegd.

Voor hoe velen zal het niet ooit begonnen zijn met de toegeeflijke opmerking: ‘Nou vooruit, eentje dan’. 
Bleef het dan daar maar bij.  We kennen dat.  Op één been kun je niet staan.  En dergelijke. 
Voor je het goed en wel beseft, zijn de remmen los.
Waarom zou het stoer zijn om veel te drinken?  Waarom onttrek je je niet aan groepsgedrag, als het die kant op gaat? 
Het uiteindelijke risico is een totaal verwelkt leven, een kwijnend bestaan.  Dat is niet overdreven.  Zo aan te wijzen.  Geen toegeeflijkheid dus, bij ouders niet, bij jezelf niet.
Ik heb een andere aanbeveling. 
In een psalm wordt gesproken over een volk dat van de liefde van God (figuurlijk gesproken) dronken is. 
Die liefde geeft geen kater, alleen heimwee.
[Ir van der Vlies]

 

begin pagina

 

 

 

 

Die dag begon mijn leven als vluchteling...

In Bhutan werd ik als Hindoe gediscrimineerd. 
Iedereen moest van de koning boeddhist worden en als je weigerde kreeg je de doodstraf of een levenslange gevangenisstraf. 
In 1990 gaf ik geld aan mijn leraren voor de publicatie van een boek, waarin ze schreven over de onderdrukking. 
Mijn leraar werd opgepakt en noemde na veel martelingen ook de namen van andere betrokkenen. 
De politie kwam naar ons huis en arresteerde verschillende mensen, maar ik kon ontsnappen.  In Bhutan blijven zou mijn dood betekenen. 
Zonder iets mee te nemen, met alleen de kleren die ik droeg ben ik naar India vertrokken. 
Die dag begon mijn leven als vluchteling.
[Ram (40)]

 

begin pagina

 

 

 

 

Het Tweede Vaticaans Concilie...

Het Tweede Vaticaans Concilie (1962 – 1965) is één van de eenen-twintig oecumenische concilies die de kerkgeschiedenis kent.  ‘Oecumenisch’ wil zeggen: wereldomvattend.

In het Latijn betekent het woord ‘concilium’ : vergadering.
Binnen de Rooms-Katholieke Kerk is een concilie een wetgevende vergadering waaraan enkel bisschoppen kunnen deelnemen. Concilies worden genoemd naar de plaats waar ze samenkomen. 
Het concilie in het Vaticaan heet daarom Vaticaans Concilie.  Van 1869 tot 1870 werd er ook al een concilie in het Vaticaan gehouden.  Het concilie van 1962 tot 1965 heet daarom het Tweede Vaticaans Concilie.
Eerdere wereldomvattende concilies kwamen bijeen in b.v. Trente, Pisa, Nicea, het Lateraan, Constantinopel, Lyon, Konstanz.


Wat leverde het op?

Twee in het oogspringende resultaten van Vaticanum II zijn:

De liturgie in de volkstaal en een nieuwe verhouding tussen paus en bisschoppen.
Als ouders hun kindje laten dopen, als een bruidspaar elkaar het woord van trouw geeft in de kerk, als parochianen samen de mis vieren, of er bijeenkomen voor een begrafenis, dan is het heel fijn dat alles in het Nederlands wordt gezegd, gebeden en gezongen, en niet langer in het Latijn. Daar is (bijna) iedereen blij mee.

Wat het tweede resultaat aangaat:
Beslissingen die de hele wereldkerk betroffen, zouden voortaan niet meer genomen worden door de paus alleen;
de paus zou dat alles doen in overleg met de bisschoppen.
De paus maakte een mooi symbolisch gebaar: zijn tiara, de pauselijke driekroon, werd afgeschaft; voortaan droeg de paus, bisschop van Rome, een mijter om duidelijk te laten zien dat de wereldkerk onder leiding staat van de bisschoppen van wie hij, de paus, de eerste onder gelijken is.
Veel meer dan dit prachtige gebaar is er tot nu toe niet van gekomen. Vooral de ambtenaren van de paus hadden, en hebben, grote moeite met hun veranderde rol. Nog steeds zien ze zich als ambtenaren van de paus en niet als ambtenaren van het bisschoppencollege. De bisschoppen geven nauwelijks tegenspel.

 

begin pagina

 

 

 

 

Kerk zijn in deze tijd...

‘Aggiornamento’ is bekend geworden als term van Paus Joannes XXIII voor het Tweede Vaticaans Concilie, dat hij in 1962 opende.
De term betekent letterlijk ‘bij de dag brengen’. Het gaat er om de Kerk bij ‘vandaag’ te brengen. Het bij de tijd brengen van de Kerk is daarom nooit af en moet steeds opnieuw gebeuren.
Telkens als een deel van de kerk verhardt, versteent, fossiel wordt, is er iets ernstig misgegaan. En dan is het een hele toer om de zaak weer in beweging te krijgen. In welk deel van de kerk we ook zijn: we hebben de taak om dat deel van de kerk bij ‘vandaag’ te brengen.
Een taak van alle gedoopten.

 

begin pagina

 

 

 

 

Landmijnen...

De verliezers van de oorlog ruimen ze niet op.  De winnende partij heeft geen kaarten waar de locaties op staan. 
Nog ieder jaar stappen duizenden mensen op landmijnen.  De gevolgen zijn rampzalig.  Wie op een mijn stapt overleeft het meestal niet of is de rest van zijn leven blind, doof of verminkt.  Steeds vaker zijn burgers het slachtoffer.  Naar schatting zijn 40% van hen kinderen jonger dan 18 jaar.
Gelukkig zien steeds meer landen in dat er een eind moet komen aan het gebruik van landmijnen.  Zij zijn lid van het Landmijnenverdrag.  Alle landen van de Nieuwe Wereld zijn lid, met uitzondering van de Verenigde Staten.  Alle landen van West Europa doen mee en bijna alle staten van Afrika.  Maar er is nog veel te doen. 
In 2011 werden als verraderlijk wapen landmijnen ingezet in Libië, Birma en Israël; in Syrië dit jaar nog.  Iedere week vallen er nog steeds tientallen slachtoffers.  Ieder slachtoffer is er één te veel. 
Misschien kunt U ook iets doen.
www.ikvpaxchristi.nl

 

begin pagina

 

 

 

 

Hevige wind en vurige tongen...

Het oor hoorde het geluid van de wind en het oog zag de vurige tongen.
Middelen om de aandacht te vestigen op de nederdaling van de Heilige Geest. De Geest zelf is de bij uitstek Onzichtbare, die niet, zoals God de Zoon, in mensengedaante op aarde wordt gezonden, maar die onzichtbaar in de harten van de mensen komt die oog en oor hebben voor goddelijke dingen en voor God zelf. Die onzichtbare Geest werkt in de harten van de mensen die zich bewerken laten. Een goddelijke kunstenaar die vormt en hervormt, die kapt en polijst en glans geeft.
Mensen zijn natuurlijk geen dode dingen, maar wezens met verstand, wil en vrijheid, personen van wie medewerking gevraagd wordt. Als zij ingaan op de uitnodiging, als zij zich overgeven aan de liefde, dan maakt de goddelijke Kunstenaar ze tot een meesterwerk, een beeld van God. Dan krijgen ze krachten en gaven om een taal te spreken die alle mensen verstaan. En waar spreken ze over? Over de grote daden van God. En blijft het bij woorden? Nee, ze leggen verbanden en verbinden zich tot kerk.
Samen blijven ze trouw aan het gebed en werken ze aan een wereld waarin iedereen tot zijn recht komt.

 

begin pagina

 

 

 

 

Pinksteren...

‘Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren zij allen op één plaats bijeen.
Plotseling kwam er uit de hemel een geraas alsof er een hevige wind opstak, en het vulde heel het huis waar zij waren; er verschenen hun tongen als van vuur, die uiteen waaierden en zich op ieder van hen neerzetten, en zij raakten allen vol van heilige geest en begonnen te spreken in vreemde talen alnaargelang de geest hun ingaf. Nu woonden er te Jeruzalem vrome Joden, afkomstig uit ieder volk onder de hemel. Toen dat geluid opkwam liep de menigte te hoop en raakte in verwarring, omdat iedereen hen in zijn eigen taal hoorde spreken. Ze stonden versteld en vroegen zich verwonderd af: “Maar dat zijn toch allemaal Gallileeërs die daar spreken! Hoe is het dan mogelijk dat ieder van ons de taal van zijn geboortestreek hoort?” … Op die dag sloten zich ongeveer drieduizend mensen aan. Zij wijden zich trouw aan de leer van de apostelen en de onderlinge gemeenschap, het breken van het brood en de gebeden.’

 

begin pagina

 

 

 

 

Lam...

Voorjaar... 
Het bloesemt in de bomen weer
de knoppen staan op springen
ik hoorde al vanmorgen vroeg
volop een merel zingen
de wereld wordt weer blauw en groen
God is weer in ons midden
ik krijg ineen heel ouderwets
weer zin om wat te bidden.
Toon Hermans

Lam...
Op de laatste dag dat het volk van God in Egypte was, op de avond vóór de bevrijding en de uittocht, slachtte elk gezin een lam en bereidde het toe voor de maaltijd, hun laatste maal in Egypte.  Het bloed van het lam werd buiten aan de deur gesmeerd: het was het teken dat God bereid was te redden.  Na het maal trokken de gezinnen weg uit Egypte, weg uit de slavernij en de ellende.  God trok met ze mee.

Het bloed dat Jezus vergoot op het kruis waarop Hij was vastgespijkerd, dat vergelijken we met het bloed op de deurposten in Egypte.  Opnieuw een teken dat God bereid is om te redden.  Jezus is ons paaslam.  Wij trekken weg, weg uit verslaving en zonde, bevrijd van boeien en ketenen, nieuwe mensen.  God trekt met ons mee.

Daarom is in de kerk met Pasen alles nieuw, nieuw linnen, nieuwe kaarsen, verse bloemen, alles schoongepoetst en geschrobd.  Het vuur wordt geslagen uit stenen: we beginnen helemaal opnieuw.  Het doopwater wordt nieuw gewijd.  We vernieuwen onze doopbeloften.  Het is feest en wij durven te zingen: ons paaslam, Christus , is geslacht!

Lam van God...
De eerste woorden die wij in de kerk op Paaszondag horen, luiden (ja, ze hebben iets van beierende klokken!): “Ik ben verrezen.  Ik ben nog bij U.” 

Hoe trekt God met ons mee?

- Allereerst in de verhalen: iedere evangelist heeft een verhaal over Pasen.  Met die verhalen in het  de hoofd lezen wij de boeken van het eerste verbond opnieuw, in een nieuw licht, in het licht van Pasen.  Wij maken b.v. een verbinding tussen het verhaal van de doortocht door de rietzee en onze eigen doortocht door het water van het doopsel.  Een ander voorbeeld: we zien verband tussen het manna in de woestijn en het hemels brood dat wij ontvangen als wij de mis vieren.  De bijbel is één: het eerste en het tweede verbond [vroeger zeiden wij het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ testament.]

- God trekt ook met ons mee in de sacramenten, werkzame tekenen.  Het  sacrament dat wij het meest met elkaar vieren: de mis (officieel heet het: het Allerheiligst sacrament des Altaars).  Je kunt twee delen in de mis (de eucharistieviering) aanwijzen: eerst het voorlezen van de bijbelse verhalen, en het overdenken en bezingen daarvan; en dan het gedeelte van brood en wijn: vlak voordat we gaan eten van het gezegende (geheiligde) brood, wordt het getoond.  En wat horen wij dan?  “Dit is het Lam van God”, ons Paaslam dus.  En wij eten ons Paaslam.  Zo trekt God ook met ons mee.

 

begin pagina

 

 

 

 

Vooravond van Palmzondag...

In de kerken worden palmtakken gewijd; kinderen brengen hun palmpasenstokken; ze willen met palmen naar Jezus zwaaien, met Jezus meeleven op zijn feestelijke intocht in Jeruzalem zes dagen voor Zijn lijden; toen riepen de mensen: ‘Hosanna! Gezegend Hij die komt in de naam des Heren’ en in de kerk zingen we het mee. 
De palmtakjes gaan mee naar huis en worden thuis achter het kruisbeeld gestoken. 
Ook een herinnering; want een paar dagen na het Hosanna werd er geroepen: ‘Aan het kruis met Hem.’ 
De rechter: ‘Wat voor kwaad heeft Hij dan gedaan?’  Harder en dreigender klonk het: ‘Aan het kruis met Hem.’
Het recht hield geen stand.  En tegenwoordig ?

Soep van de dag
Tot in de jaren dertig van de vorige eeuw werd aan de poort van de Trappistenabdij in Tegelen dagelijks voedsel uitgereikt.  Rond de middag waren rondtrekkende lieden, zwervers en minderbedeelden welkom voor een warme maaltijd.  Na de Tweede Wereldoorlog lag er altijd een voorraadje brood en kaas aan de poort klaar voor mensen die het hard nodig hadden.  De ‘voedselbank’, die we tegenwoordig kennen, is niet nieuw.  Door de eeuwen heen waren er altijd armlastigen die er noodgedwongen gebruik van moesten maken.  Sinds de middeleeuwen werd er al aangeklopt bij traditioneel gastvrije kloosters voor voedsel of onderdak.
Veel kloosters gaan dicht.  Zusters, broeders, paters en priesters van congregaties en orden die zich decennialang onbaatzuchtig hebben ingezet voor de medemensen in de maatschappij, vergrijzen, evenals hun inzet en dienstverlening.  Maar armoede, honger, gebrek en ellende zijn ook van deze tijd.  De weg van de arme is moeilijk.  Werkloze vaders en moeders met schulden, gezinnen die een dagelijkse pan warme soep ontberen.  Aan welke poort kunnen zij kloppen?  Gemeentes, maatschappelijk werk en welzijnsinstellingen zijn gebonden aan regels en wetten.  En de kerk, wij dus?  [JvdZ]
Wie in de veertig dagen van de vasten iets heeft gespaard voor arme mensen in eigen land is misschien blij met het bankrekeningnummer 12.19.82.742  ten name van Stichting Mgr Bekkersfonds  te ’s-Hertogenbosch.

 

begin pagina

 

 

 

 

Lijden...

“Alleen als de graankorrel in de aarde valt en sterft brengt hij vrucht voort”, zegt Jezus in het evangelie volgens Johannes.

Inzet voor een betere wereld kan een manier zijn om Jezus te volgen op zijn moeilijke weg van vernedering en lijden.
Niet wachten dus op overheid en organisaties totdat die al of niet iets kunnen ondernemen, maar zelf in actie komen.  En daarbij je eigen belangen en je eigen verworvenheden op het spel durven zetten. 
De vastenactie is een van de mogelijkheden om te delen met medemensen en je inzet voor een betere wereld te tonen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Dit is mijn Zoon, de welbeminde; luister naar Hem...

God is met ons als wij ons inzetten voor een betere en rechtvaardigere wereld, als we luisteren naar zijn appèl om dienstbaar te zijn aan mens en maatschappij.

Met drie van zijn beste vrienden, vertelt het evangelie dit weekeinde, is Jezus op een hoge berg. Net zoals in de woestijn, voelt de mens zich ook hoog in de bergen, klein en kwetsbaar. En ook daar komt de bezinning vanzelf. Mensen die alle tijd nemen om te zoeken naar een leven dicht bij God, vestigen zich dikwijls in de woestijn of in eenzame berggebieden. De bedoeling van de vastentijd is je leven veertig dagen zo in te richten dat er ruimte tot bezinning is.

 

begin pagina

 

 

 

 

Woestijn en bezinning...

Christus vast veertig dagen in de woestijn; dan begint Hij zijn prediking:
‘Bekeer je en geloof in de Blijde Boodschap’.

Gods schepping is het waard om behouden te worden.  Door inbreuk te maken op de schepping, gaan we onze eigen weg, soms los van God.  Als we ons laten inspireren tot daden van solidariteit, maken we de Blijde Boodschap concreet.

Mensen die weken alleen in de woestijn zijn geweest, vertellen ons dat je je daar als mens maar heel klein en kwetsbaar voelt: de geweldige, kale rotspartijen, de  eindeloze vlakten met bewegend zand, de gloeiende hitte overdag en de lange koude nachten.  Ze vertellen ook over de schoonheid van de woestijn...
En over de bezinning waaraan daar in de woestijn niet te ontkomen is.

 

begin pagina

 

 

 

 

Tussen Aswoensdag en Pasen...

Vast iets

Vast iets voor mij, wat ik ook nastreef:
dromen van recht en waardigheid.
Breken van brood, delen van beker,
vasten uit solidariteit.
Vast iets uit liefde, hoop en geloof,
omdat het anders kan:
een leven naar Gods plan!

[Beluister deze strofe en het hele lied op www.vastenaktie.nl]meer informatie

 

begin pagina

 

 

 

 

Vastentijd...

Zand en as
Leo Brueren liep over het zand in Knokke en zijn ogen keken naar het zand op het strand: ontelbare korrels. 

Hij vertelt:
Eens zei een zieke tegen mij: “Ik laat mijn as uitstrooien over het eindeloze strand.”
Het is inmiddels gebeurd en misschien is de heilige rest van zijn lichaam opgenomen in dit zand.

Ik dacht: “Zo gaat het met een mensenleven.  Vandaag loop je met je neus in de wind over het strand en een paar weken later ben je deel geworden van dat zand op hetzelfde strand.”  Ik dacht ook aan de tekst van de aswoensdagliturgie aan het begin van de vasten: “Mens prent goed in je hart dat je uit stof bent en tot stof zal terugkeren.”  Het doet er niet toe wie je ook bent en of welke functie je ook bekleedt.  Ik dacht verder en vroeg me af: “Waar is de geest die in dat menselijke omhulsel zat?  Is die geest ook met dat omhulsel tot stof geworden?  Is alles in het niets opgegaan?”

Ik ging zitten op een bank langs de strandboulevard.  De zon zakt langzaam in de zee, maar ik weet dat ze morgen weer opkomt.  Zou het ook zo gaan met die mensen waarvan de lichamen zand of stof worden, dat die personen weer ergens opduiken of verrijzen?  Is de dood de overgang naar een nieuw leven in de eeuwige liefde?  Jezus zegt dat het zo is.  Na iedere Goede Vrijdag komt weer Pasen of na iedere nacht weer een dag.  Alles lijkt op het ondergaan en het opkomen van de zon. 
Tussen Aswoensdag en Pasen gaan we als kerk weer samen nadenken  over het leven en lijden, over de dood en opstanding van Jezus.  Het is de kern van het christelijk geloof en tevens ook het antwoord over de kernvraag van iedere mens: “Hebben leven en dood zin?”

Ook vasten verandert
Pakweg een halve eeuw geleden lag bij het vasten de nadruk op dingen die fout gegaan waren in een mensenleven; die probeerde je dan achteraf met vasten goed te maken.  Iedereen deed mee.  Dat maakte het gemakkelijker. 
Er waren regels voor: één volle maaltijd per dag, de andere maaltijden heel sober.  Dat hielp ook.  Tot Pasen niet naar de bioscoop, niet naar toneeluitvoeringen. Had je niet verdiend.

Tegenwoordig kijk je in de vasten niet achteruit, maar vooruit: we zijn op weg naar Pasen. 
Ja, Jezus heeft geleden is gestorven en begraven, maar Hij leeft.  Hij is verrezen.  Als eerste van de mensen.  Ons geloof brengt een blijde boodschap: God is altijd bij ons.  Hij verlaat ons nooit.  Niet in situaties die getekend zijn door geluk, gezondheid en een wenkend perspectief, maar ook niet bij armoede en ziekte, eenzaamheid en onzekerheid, lijden en dood.  Geen bestaan is hopeloos, geen situatie uitzichtloos, geen leven waardeloos. 
En de matigheid: hoort die niet meer bij de vastentijd?  Natuurlijk wel!  Ook in huis een trui aan; dan kan de verwarming een graadje lager.  In het algemeen wat zuiniger en wat ‘groener’ leven; daar wordt de wereld beter van.  Niet alsmaar veel, duur en feestelijk eten en drinken; dan houd je wat over om aan anderen te geven die wel wat extras kunnen gebruiken.

Wat wordt jouw vastenaktie?
Jongeren vasten steeds meer.  Dit kwam duidelijk naar voren uit een onderzoek dat Maurice de Hond deed voor Vastenaktie.  Vroeger was vasten voor katholieken verplicht.  Tegenwoordig geef je er je eigen invulling aan.  Je wil solidair zijn met mensen die het minder hebben dan gij. 
Vasten is helemaal 2012. 
Mensen binnen èn buiten de kerk vinden de boodschap van Vastenaktie hoogst actueel.  Matthias van Halem zette op het internet wat zijn Vastenaktie is. 
Hij hoopt dat jij hem en anderen laat weten wat je voornemens zijn door op www.vastenaktie.nl je persoonlijke aktie aan te maken.meer informatie

 

begin pagina

 

 

 

 

Blauwdruk 2020 voor het bisdom Roermond...

Het is onmogelijk om nu exact aan te geven hoe de kerk van het bisdom Roermond er in het jaar 2020 uit zal zien.  Uit ervaring weten we dat er in tien jaar tijd veel kan gebeuren.
Als leidende strategie voor de toekomst kiest het bisdom Roermond ervoor om een aantal strategische plekken van christelijke hoop te creëren.  Dit zijn plekken met een actieve geloofsgemeenschap, waar mensen zich thuis voelen en waar zij zich welkom weten.  Ze voelen zich er uitgenodigd en uitgedaagd tot geloof en naastenliefde en ze vinden er antwoord op hun levensvragen.  Het bisdom denkt dit te bereiken door in een netwerk van parochies zoveel mogelijk vitale plekken te voeden en in stand te houden.
Het is goed op die vitale plekken te investeren voor mensen met verschillende interesses.  Op een aantal plaatsen worden initiatieven genomen om een ontmoetingsplaats voor jongeren te zijn.  Moderne communicatiemiddelen bieden legio mogelijkheden tot ontmoeting en contact.  Vooral voor jongeren is de digitale snelweg een middel om wereldwijd kennis te nemen van initiatieven tot geloofsverdieping en diaconale activiteiten.  Het mag dan zo zijn dat de kerk in onze streken in zwaar weer verkeert, maar wij mogen niet vergeten dat wij tot een wereldkerk behoren, die elders in de wereld grote groei en bloei beleeft.  Via de digitale snelweg zijn die plaatsen niet moeilijker bereikbaar dan de huizen in onze eigen straat.

In de praktijk

Het netwerk waar Bingelrade nu deel van gaat uitmaken beslaat de parochies van de gemeenten Schinnen en Onderbanken: Schinnen, Amstenrade, Doenrade, Oirsbeek en Puth; Bingelrade, Jabeek, Merkelbeek en  Schinveld.  De negen parochies van dit netwerk zullen de komende jaren geleidelijk naar elkaar toe groeien tot een groot samenwerkingsverband met negen kerkgebouwen, één kerkbestuur en negen plaatselijke besturen.

Waarom deze veranderingen?

Wel, net als in de eeuwen vóór ons blijven wij en de generaties na ons op zoek gaan naar de Oorsprong en naar de zin van het leven: ‘Wie ben ik? Waar kom ik vandaan en waar ga ik naartoe?’  Het antwoord op die twee laatste vragen is van alle tijden, namelijk: Ik kom van God en ik ga naar God.  De weg waarlangs men tot de erkenning van de juistheid van dit antwoord komt, wisselt naargelang de tijdgeest, de sociale, culturele en sociologische omstandigheden.

Eén ding mogen wij bij al onze inspanningen, als we aan deze opzet werken, niet uit het oog verliezen.  “Als de Heer het huis niet bouwt, werken de bouwlieden vergeefs.” 
Dat  psalmwoord staat dan ook als motto boven de Blauwdruk 2020 voor het bisdom Roermond.

Wie doet er mee?  Vele handen maken licht werk.

 

begin pagina

 

 

 

 

Gelovigen in de knel...

In de katholieke kerk van Oostenrijk is een omvangrijke protestbeweging ontstaan onder de priesters. Zij hebben hun kardinaal- aartsbisschop erop gewezen dat er een steeds wijdere kloof groeit tussen de normen van de officiële kerkelijke leer en het gewone, dagelijkse leven van priesters en gelovigen.

Knelpunten zijn onder andere:
het gebruik van anti-conceptionele middelen, het te communie gaan van gescheiden en hertrouwde katholieken en de positie van homoseksuelen.

Of je het nu bekijkt van het oog van de bisschoppen of vanuit het oogpunt van de parochianen, het duidelijk dat leer en praktijk ver uit elkaar liggen. Ook voor priesters wordt het steeds ingewikkelder om praktische oplossingen aan te dragen die nog net door de beugel kunnen. Ook voor het meest rekbare elastiek kan er een moment komen dat de spanning die te groot wordt; met het gevolg dat het elastiek knapt.

Oplossing die geen oplossing is
De aartsbisschop van Wenen, kardinaal Schönborn, kan de protestbeweging van zijn priesters niet afdoen met een eenvoudig beroep op de kerkelijke discipline. Zou hij het toch doen, dan maakt hij het probleem onoplosbaar. Dan maakt hij zichzelf tot de verdediger van wat niet te verdedigen is: geen anti-conceptionele middelen enz.
De leden van de protestbeweging kunnen ook niet doordrammen, want dan brengen ze hun bisschop en vriend in een onmogelijke positie ten opzichte van zijn medebisschoppen en de paus.

Een stukje kerkgeschiedenis...
De kerkgeschiedenis laat herhaaldelijk zien dat ideeën die door de ene generatie verworpen worden, de wijsheid van de volgende generatie blijken te zijn.
Doodgeboren kindertjes kunnen niet in gewijde aarde begraven worden, wist men; wij weten nu wel beter.
Zelfmoordenaars kunnen geen kerkelijke begrafenis krijgen, was het standpunt; wij geven mensen die in een toestand van stress en verwarring hun eigen dood bewerkten, een sfeervolle kerkelijke uitvaart.
Ook in het verdere verleden zijn er vele dergelijke gevallen van verandering te signaleren: het betalen van tienden, het vragen van rente voor geleend geld, om er twee te noemen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Het Kerstkind openbaarde Gods verhaal...

Gods meest radicale woord is het Kerstkind, later de Man van Nazareth, de Gekruisigde en de Opgestane Heer. Want we lezen bij Joannes (1,14) de beroemde zin: ‘En het Woord is een mens van vlees en bloed geworden en is midden onder ons komen wonen.’
De komst van het ware Beeld van God en het openbaar maken van zijn diepste wezen herdenken en vieren wij jaarlijks op 25 December. Dit is het meest historische moment in de geschiedenis. Onze jaartelling is er op gebaseerd. Gelovige en ongelovige mensen worstelen steeds met dit feest. Het is bijna niet te geloven! Wat? Dat de Liefde gestalte kreeg in een klein kind; dat de Liefde van God zichtbaar werd in een mens: Jezus Christus; dat waar werd wat door de profeten voorzegd was nl dat een eenvoudig meisje de Moeder mocht zijn van Iemand die het heelal geschapen had en die het Gezicht van God liet zien, niet alleen in woorden, maar ook in daden.

En de Kerstboodschap?

Ieder jaar worden enkele dagen voor Kerstmis de dozen waarin de beeldjes van de kerststal zijn verpakt van de zolder gehaald. Ze worden uitgepakt en in de kerststal gezet en in veelgevallen wordt het geheel ook nog eens opgesmukt met een kerstboom. Zo gebeurt het bij praktiserende christenen. Maar je ziet het ook veel bij hen die de boodschap van kerstmis niet zo nauw nemen of die weinig oor hebben naar wat de leiders van de kerken die de boodschap levend moeten houden onder de mensen, te zeggen hebben.

Zo rond Driekoningen worden de ‘dozen’ weer tevoorschijn gehaald. De kerstfiguren worden er, omzichtig in krantenpapier, weer ingestopt. En de dozen verdwijnen weer naar hun vaste plek op zolder … tot de volgende kerstmis. De kerstboom gaat met het vuil mee, wordt verbrand op de brandstapel, of wordt – als het er een met een goede kluit was – in de tuin geplant. Zo gebeurt het al jaren.

Het is te hopen dat met het opruimen van de kerststal niet ook de boodschap van het Kerstkind mee naar de zolder verdwijnt. Wat die boodschap geldt niet alleen voor de tijd van Kerstmis tot Driekoningen, maar voor het hele jaar. Het zou onzinnig zijn om ieder jaar het feit te herdenken dat ongeveer 2000 jaar geleden Gods Zoon op aarde werd geboren, als die herdenking ons geen kik geeft om zijn boodschap te laten herleven en beleven, ook in de dagen na 25 December en 6 Januari. Het gebeuren van Kerstmis heeft alles te maken met de dagelijkse gang van zaken in het leven van ieder mens persoonlijk en in het leven van de gemeenschap. En dat niet alleen op kerkelijk maar evenzeer op maatschappelijk gebied. Het gebeuren van Kerstmis moet steeds opnieuw handen en voeten krijgen, of, anders gezegd, vlees en bloed worden. Het moet de rode draad worden door het nieuwe jaar.

De boodschap van Kerstmis hield en houdt in± gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving. Dat straalde uit de ogen van het kerstkind. Maar die ogen zijn ook vragende ogen± ze vragen aan ieder die de kerststal bezoekt om ook gestalte te geven aan de boodschap van gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving. In de ogen van God, van wie het kerstkind de levende gestalte en de boodschapper was, kan alleen deze levensstijl de wereld leefbaarder en Godgevalliger maken.

Daar waar gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving is, daar is leven, echt leven, echte vreugde, echte vrede. Daar si het leven de moeite waard, ondanks de teleurstellingen die het leven voor ons in petto heeft. Waar geen gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving is, daar is geen leven, ook niet als er nog zoveel materiële welvaart en uiterlijke glamour is. De ziel die het leven draagt en de warmte die het leven glans geeft, zijn er dan uit.

De kerstbeeldjes, Jezus, Maria, Jozef, de herders, de drie koningen, de engel, de schapen, de os en de ezel, en de andere attributen, de ster, het mos, het stro, de voederbak, het tochtige stalletje … dat wordt allemaal weer ingepakt voor volgend jaar. Maar wat de beeldjes te zeggen hebben, dat moeten we niet op zolder zetten. Maria symboliseert warmte, Jozef staat voor zorgzaamheid, de herders staan voor eenvoud, de drie koningen voor vrijgevigheid, het stalletje verwijst naar de armoede, de ster wijst de goede richting, het mos en het stro verwijzen naar een kwetsbare natuur, en de os en de ezel staan voor het doen wat men moet doen.
Pastor Leo Brueren

 

begin pagina

 

 

 

 

Adventsboodschap...

Het Evangelie is door de eeuwen heen van geslacht op geslacht overgeleverd.  Eigenlijk tot voor kort was deze geloofsoverdracht een vanzelfsprekendheid.  Het christelijk geloof maakte deel uit van het cultuurpatroon waarop onze samenleving was gebouwd. 
Dit is echter niet meer het geval.  Het geloof wordt niet meer breed door de samenleving gedragen.

We kunnen dit betreuren.  Maar we kunnen ook zien dat deze situatie nieuwe mogelijkheden biedt.  Meer dan vroeger kan het geloof nu echt gebaseerd zijn op een persoonlijke keuze; een persoonlijk antwoord op Gods woord, die het hart van de mens heeft geraakt.  Je wordt niet langer als het ware als christen geboren.  Je moet het daadwerkelijk vanuit je eigen levensovertuiging worden.  Je moet zelf daartoe beslissen.
Mensen – jonge mensen – worden geraakt door de nieuwheid van het Evangelie.  Ze horen een geluid dat ze helemaal niet kenden en dat voor hen een bron van vreugde en hoop kan worden.  Als we er op deze wijze tegenaan kijken, biedt het verlies van de vanzelfsprekendheid een nieuwe kans van authentiek geloven.

In deze nieuwe situatie staan wij als Kerk voor een niet gemakkelijke, maar wel boeiende opdracht.  Hoe kunnen wij het Evangelie van Jezus verstaanbaar maken voor de zoekende mens van deze tijd?  De beste manier van evangeliseren is ons spiegelen aan de houding die Jezus zelf in zijn verkondiging heeft aangenomen.  Hoe evangeliseerde Hij?  Hij stond open voor ieder die tot hem kwam.  Ontvankelijk luisterde Hij naar ieders levensverhaal.  Hij probeerde de vreugde, maar vooral de nood van de ander mee te voelen; zich in hem of haar in te leven; met grote eerbied voor ieders eigen situatie.  Maar Hij deed nog méér.  Hij nodigde deze mensen uit Hem te volgen, om samen met Hem op weg te gaan.  Zonder opdringerig te zijn of te willen beleren riep Hij op tot navolging; om het mysterie van zijn Persoon steeds beter te leren kennen; het mysterie van Gods mensgeworden Liefde.  Als Kerk kunnen en mogen wij geen andere weg bewandelen dan deze, die Jezus ons is voorgegaan.

In onze concrete ontmoetingen van elke dag moeten wij er niet voor terugschrikken om ter sprake te brengen wat ons van binnen uit ten diepste beweegt.  De mens van deze tijd is naarstig op zoek naar spiritualiteit, naar innerlijkheid.  Hij of zij moet dan ook de gelegenheid krijgen in alle vrijheid de stem van het Evangelie te horen.  Wie zoekende is komt niet perse uit zichzelf aan de deur van de kerk kloppen.  Daarom is ons geloofsgetuigenis midden in de wereld van zo’n enorm belang.  Het leven biedt zo veel gelegenheid om in woord en daad onze overtuiging uit te dragen.  Op de eerste plaats natuurlijk binnen de opvoeding in de gezinnen, maar ook op het werk.  Daar moeten wij de kans benutten om ook eenzijdige en verkeerde voorstellingen van het christelijk geloof te corrigeren.  Eén ding mogen wij niet vergeten: hoezeer onze eigen inzet en ons getuigenis nodig is: tot geloof komen is en blijft het werk van Gods genade.

 

Bisschop Frans Wiertz

 

begin pagina

 

 

 

 

de Hemeltelefoon...

Ik weet niet of het bekend is,
dat er een telefoon bestaat,
die draadloos vanaf deze aarde
rechtstreeks naar de hemel gaat.

Uw hart is het toestel en
U kunt zonder voorbereiding
op elk tijdstip van de dag
gebruik maken van de leiding.

Want gaat U op de knieën,
dan gaat in de hemel de bel
en kunt U rustig spreken,
God hoort uw stem dan wel.

Hij wil U horen
en zegt nooit: ‘Maak het kort’.
Hij blijft wel aan het toestel
totdat gij uw hart hebt uitgestort.

U zult het ras bemerken:
de lijn is altijd vrij.
‘U bent verkeerd verbonden’
is er in ’t huis van God niet bij.

Als Vader met zijn kind spreekt,
luistert Hij met open oor.
Hij wil voor ’t kind het beste,
daar is hij Vader voor.

Misschien is door niet geloven
de leiding stuk gegaan.
U hebt dit hemeltoestel
verwaarloosd laten staan.

Controleer maar eens uw toestel
en maak het storingsvrij.
uw Vader in de hemel,
is dan ontzaglijk blij.

[schrijver onbekend]

 

begin pagina

 

 

 

 

In liefde nabij blijven...

Wat ik dagelijks bewonder
in zo vele moeders om me heen, is
ze blijven de onbegrijpelijke wegen van hun kinderen
in liefde volgen.
Ze laten ze niet vallen,
al zijn hun ogen vaak vol tranen
en bonst hun hart van ellende, dag na dag.
Ze blijven geloven
dat al hun liefde, moeite en zorg
niet tevergeefs zijn,
dat al hun tranen
op de kussens in de bange nachten
niet voor niets zijn geschreid,
dat hun nabij zijn zonder schelden
méér is, béter is dan de botte bijl
van het huis sluiten,
aan hun lot overlaten, onterven.
Deze trouwe moeders winnen het op den duur.
Tegen de liefde kan geen kind dwars blijven liggen.
De ogen gaan eens open.
Er is nog nooit een traan voor een kind,
`in liefde` geschreid,
vergeefs geweest.
Daarom, moeders,
geef de moed niet op
en ben ook niet bang
uw zorgen in de handen van Maria te leggen,
die ook geschreid heeft om haar Zoon,
omdat ze het allemaal niet begreep.
Er staat in de Schrift
Zij bewaarde alles in haar hart,
en zij was Hem nabij tot onder het kruis.

Leo Brueren, pr.

 

begin pagina

 

 

 

 

Souvenirs, Middeleeuws Heldendom en Parabel...

Souvenirs...

Een steen als herinnering aan de berg die in de vacantie beklommen is, een bijzondere schelp gevonden tijdens een strandwandeling, een gladde, geaderde steen uit de beek waar de tent langs stond. In de klassieke oudheid namen de mensen ook souvenirs mee naar huis, vaak van heilige plaatsen die zij bezochten, tempels en heilige bergen, sacrale bossen en rivieren.
Christenen – kinderen van hun tijd – zagen het heilige meer in menselijke personen, vooral in de martelaren die met hun bloed hadden getuigd van hun geloof. Zij bezochten de graven van de martelaren en zoals in het maatschappelijke leven van toen mensen een patroon hadden die bemiddelde tussen de machthebbers en de gewone man, zo beschouwden de christenen de martelaren als patronen tussen henzelf en de almachtige God.
Al in de zesde eeuw was er in heel Europa een netwerk van heiligdommen tot stand gekomen: graven van martelaren, maar ook kerken met een overblijfsel van een martelaargraf b.v. de rechterhand waarmee een heilige bisschop de zegen had gegeven. Die stukjes martelaar werden bewaard in speciaal gemaakte reliekhouders: van zilver of goud, en de reliek zichtbaar achter glas.
De mensen maakten grote reizen om die graven van martelaren en die kerken met relieken te bezoeken. Daar werden de relieken tentoongesteld en vereerd. Over die reizen werden weer boeken geschreven; als bekendste misschien wel The Canterbury Tales, (vertellingen van de pelgrims naar Kantelberg) dat rond 1400 verscheen en bijzonder populair was.
Ook tegenwoordig is er op dit gebied nog van alles te beleven.

 

Deze zomer weer bij de Heiligdomsvaart in Maastricht, een feest van een paar weken.
En in Londen waar van 23 Juni tot 9 October in het Brits Museum een grote tentoonstelling is van reliekhouders:
Treasures of Heaven: saints, relics and devotion in Medieval Europe.

Middeleeuws Heldendom...
De helden van een maatschappij weerspiegelen de waarden van die samenleving. Misschien laat onze moderne cultus van beroemdheden, (bekende Nederlanders enz.) iets zien van een zielige onbeduidendheid.
Dat was in de middeleeuwen wel anders. De mensen van toen bewonderden mannen en vrouwen die door hun heldendom een hemels niveau hadden bereikt. De verhalen die ze over de martelaren schreven bleven niet stilstaan bij de wreedheid van hun martelingen, maar benadrukten hun wonderbaarlijk geduld.
Een goddelijke macht was duidelijk aan het werk geweest en had hun lijden omgezet in een glorievolle overwinning.
De verhalen en de riten (zoals een heiligdomsvaart) hielden ook een kritiek in op de maatschappij van toen. Die was wreed en buitte mensen uit. In het verhaal van een martelaar werd zij (of hij) afgeschilderd als slachtoffer van onrechtvaardige machthebbers. En de heiligheid van de patrones liet duidelijk zien hoe corrupt aardse patronen vaak waren. Hoe lieten ze dat zien? Het heiligdom van de martelares was ook het thuis van de verschoppelingen van de middeleeuwse maatschappij; de kreupelen, de geestelijk zieken, de behoeftigen en mensen in uiterste armoede. Ze kregen er onderdak en aangepast werk, als ze nog iets konden doen; en altijd trokken ze mee in de grote processies; ze liepen naast aristocraten, bisschoppen en andere hoogwaardigheidsbekleders.
Zo was een processie tegelijk kritiek en demonstratie: zo hoort een samenleving er uit te zien!

Parabel...
Een groepje Colombiaanse mensen zat te praten over een fotoportret. Op de foto stond een strenge onsympathieke man waar iedereen een beetje bang van was. Een jongen kwam binnen en zei: 'Dat is mijn vader!'
De anderen zeiden: 'Strenge vader!' - 'Nee hoor! Mijn vader is advocaat en verdedigde bij de rechtbank een groep arme mensen tegen een rijke grondbezitter die hen uit hun huizen wilde zetten. Mijn vader won en de armen konden in hun huizen blijven wonen!' Ze keken weer naar de foto en zeiden: 'Sympathieke foto!' Wat ze de ogen had open gedaan was niet een bestuderen van de foto, maar de ervaring van de jongen die zei: 'Dat is mijn vader!' Alles veranderde zonder ook maar iets te veranderen. Dat heeft Jezus gedaan aangaande de ogenschijnlijk strenge God van de aartsvaders en profeten. Hij zei: 'Dat is mijn Vader!' Alles werd nieuw.
[Frei Carlos Mesters]

 

begin pagina

 

 

 

 

Wat betekent 'Verrijzenis' ?...

Verrijzenis is de Nederlandse vertaling van het Bijbelse anastasis, dat 'opstanding' betekent. Volgens de evangelieverhalen is verrijzenis een verandering van toestand.

 

Jezus' sterfelijk lichaam veranderde in een onsterfelijk lichaam.
De getuigen aan wie hij na zijn verrijzenis verscheen, vertellen dat Hij nog de lidtekens van van de wonden van zijn kruisiging droeg. Zo willen ze bevestigen dat de man die hen verschenen was, werkelijk de Jezus was die op het kruis was gestorven.
De paasverhalen proberen dat unieke gebeuren uit te drukken door te vertellen hoe de Verrezene niet onderhevig is aan onze wetten van tijd en ruimte, hoe Hij niet meer hetzelfde gelaat en hetzelfde uiterlijk heeft en dus door zijn vertrouwelingen niet altijd meteen herkend wordt.

 

Is de verrijzenis van Jezus geen illusie of projectie van teleurgestelde leerlingen van Jezus?

Op deze vraag kun je als volgt antwoorden:
hoe is het mogelijk dat deze mannen en vrouwen uit de duisternis en de wanhoop geklommen zijn die hen na de dood van Jezus overviel? Het is duidelijk dat zij iets overrompelends ervaren hebben en dat deze ervaring duurzaam bleek.
Geen enkel historisch bewijs kan iemand het geloof in de verrijzenis opleggen; het is gebaseerd op het geloof in betrouwbare getuigenissen van betrouwbare getuigen.
Tegen het ongeloof van de buitenstaanders in zegt ieder die Hem in verschillende omstandigheden heeft ontmoet formeel: "Jezus is opgestaan uit de doden!". Ze hebben geen zombieachtig lijk ontmoet, maar de Levende Jezus.
De leerlingen beschikten niet over woorden, voorstellingen, vergelijkbare modellen of parallellen om die unieke, onvergelijkbare werkelijkheid en nieuwe ervaring weer te geven. Hun boodschap was toen even controversieel als nu.
Allen hebben met hun leven getuigenis afgelegd van de waarheid van wat zij beweerden, sommigen zelfs tot de marteldood toe.

 

Stemmen...

Jantine Sonnenberg, 24, studeert rechten en Nederlands..
"De opstanding van Jezus is voor mij een teken van hoop. Het feit dat Jezus meer dan wie ook weet wat lijden is, biedt perspectief in moeilijkheden en tegenslagen. Jezus is de hele weg gegaan. Hij was actief, niet onverschillig. Daarin is Hij voor mij een voorbeeld om ook niet onverschillig te zijn, maar – wetend dat we een mooie toekomst tegemoet gaan –
nu al te vechten voor een betere wereld en mild te zijn.

Zangeres Do speelt Maria in "The Passion"...
´Het is zo´n mooi verhaal. Ik denk dat we het vooral als metafoor voor ons leven kunnen zien en er persoonlijk kracht uit kunnen halen. Het lijdensverhaal toont hoe Maria heel veel heeft meegemaakt in haar leven. Je zoon verliezen op een hele nare manier en erop vertrouwen dat het goed komt of vertrouwen dat het ergens goed voor is, is eigenlijk nog veel heftiger. Dat raakt je helemaal. Ik vind het heel bijzonder ook de passie en gekwetstheid van Maria te laten zien.
Zo herkenbaar.´´

Thomas van Arnhem, 17, klas 6 van het gymnasium...
´Jezus, 100% mens en 100% God, krijgt de meest vernederende straf die je in die tijd kunt krijgen, de dood aan het kruis. Volkomen onterecht! Ondanks het feit dat Hij op elk moment zijn lijdensweg had kunnen voorkomen of beëindigen, heeft Hij tot het einde toe alles volbracht. Door te verrijzen rekent Jezus voorgoed af met de dood, zodat wij met Hem kunnen zijn. Hierin toont Jezus zijn oneindige liefde voor mij als individu. Hij heeft het voor MIJ gedaan! Ik zou zelf wel ver willen gaan met het opgeven van dingen voor mijn passie, maar tot het uiterste …
Zo ver zie ik mezelf ook weer niet gaan…

 

begin pagina

 

 

 

 

Het gaat om de binnenkant in de Goede Week...

In deze dagen voor de goede week, komt de figuur van Jezus Christus steeds centraler te staan, niet alleen in de kerken maar ook in het leven van iedere dag. Al het geren en gedraaf kan dat niet tegenhouden.
Het gebeurde op...
- Palmzondag (Jezus feestelijk ingehaald in de hoofdstad)...
- Witte Donderdag (laatste avondmaal...
- het verraad en de arrestatie)...
- Goede Vrijdag (het schijnproces, de kruisweg en de dood op Golgotha)...
- en Pasen (Hij leeft!)...van 2000 jaar geleden is niet te ontlopen.

Wat me opvalt in de laatste dagen van Jezus leven is, dat Hij ook toen Hij zijn dood tegemoet ging, zijn ogen, oren en hart wagenwijd openhield voor de medemensen die Hij tegenkwam op zijn laatste gang door het leven. Hij hoorde de stem van de mensen rondom Hem. Hij bleef troosten en bemoedigen. Hij bleef zijn roeping trouw: God beminnen en de medemensen.

Dit moet een teken voor ons zijn in deze dagen. De noodkreten om ons heen mogen niet verloren gaan in de beslommeringen van het komende Paasfeest. De mensen in de derde wereld [elk uur sterven 1000 (duizend!) kinderen van de honger!!], de noodlijdenden om ons heen: zieken, verslaafden, daklozen, eenzamen, asielzoekers, vluchtelingen.

Jezus kwam op de wereld om een betere wereld te laten ontstaan, waarin de liefde het laatste woord heeft en niet de haat en het egoïsme. Hij liet dat zien tot in de dood. Dat moest de nieuwe stijl zijn van leven: liefde, vergeving, geduld, solidariteit, hartelijkheid, warmte, begrip, hulpvaardigheid, respect.

Jezus roept ons op om deze stijl weer op te nemen of te verdiepen. Iedereen moet zich van binnen vernieuwen of anders gezegd: moet verrijzen uit een leven van "ikke, ikke en de rest kan stikken" naar een leven: "Ik zal er zijn voor de ander".

In de goede week, de week voor Pasen, gaat het om de binnenkant van de mens. Pasen is meer dan eieren en paasbloemen. Pasen is innerlijk verrijzen: mens worden in de stijl van Jezus Christus, dienend door het leven gaan en meewerken aan een wereld waarin het iedereen mogelijk is om te leven.
[Leo Brueren, pr]


De laatste uren van Jezus in popmuziek:
Kijk live: 21 April, Nederland 3, 20.25 uur
Herhaling 23 April, Nederland 3, 21.50 uur

Ben erbij: Schrijf je in voor één van de bussen die vanuit heel Nederland naar Gouda rijden.
Vier mee in een grootse Witte Donderdagviering om 18.00 uur.
Stort je in de menigte op de Markt voor een avond om nooit te vergeten.
En maak het af met de indrukwekkende AfterPassion in de mooiste kerk van Gouda.

Doe meer: Download gratis materiaal om méér met The Passion te doen; voor parochies, jongerengroepen en scholen.

Kortom: Beleef Pasen zoals je het nog nooit hebt beleefd!

Kijk voor informatie over programma, bussen en alle materialen op: www.jongkatholiek.nl/thepassion

The Passion is een unieke samenwerking tussen de omroepen RKK en EO, de Protestante Kerk Nederland, de Rooms Katholieke Kerk, het Nederlands Bijbelgenootschap, de gemeente Gouda en culturele fondsen.

18.00 Witte Donderdagviering in de H. Josephkerk, Aalberseplein 2

20.00 Beleef het event op de Markt

22.00 AfterPassion in de Grote Sint Janskerk, alles te Gouda.

Onder het kruis (Chr. De Graaff)

De vrouwen weenden, achtbare en verachte
en in haar midden, naast Maria, stond
doodstil Johannes, dien Hij liefhad om de zachte,
stilwijze glimlach van zijn jonge mond.

De stilte werd ondraaglijk. Waarom lachte
geen krijgsman meer? Het bloed droop op den grond.
God zou zijn lijden zelf niet meer verzachten,
omdat het alles zo geschreven stond.

 

begin pagina

 

 

 

 

As en Priority...

As op je hoofd laten strooien is wel een heel radicaal gebaar. Ook al heeft het tegenwoordig de vorm van een askruisje gekregen. Na alle plezier en uitgelatenheid ineens radicaal om.

 

Levensvreugde is een heerlijk geschenk. Mensen met levensvreugde zijn gezegende mensen. Plezier maken is elkaar levensvreugde geven, fijn om te doen en fijn om mee te maken. Waarom die as dan?

Misschien helpt het, als we ons weer te binnen brengen waar die as vandaan is. Op het einde van zijn leven werd Jezus van Nazareth door de mensen in triomf naar de hoofdstad Jeruzalem gebracht. Het gebeuren pakte iedereen. Men zwaaide enthousiast met alles wat ter hand kwamen, doeken, bloemen, palmtakken. Zes dagen later werd Jezus haastig en zonder ceremonieel begraven.

In de katholieke liturgie gebeurt het elk jaar opnieuw. Op Palmzondag trekken we met bloemen en palmtakken in een vrolijke stoet zingend 'Jeruzalem' binnen. De koning komt naar zijn koningsstad. Een feestelijk gebeuren.

Maar de as dan? Wel, die palmtakken hebben niet lang dienst gedaan. In Jeruzalem sloeg de uitgelaten stemming om in een grimmige sfeer. De machtigen hadden de zaak al weer gauw in handen en trokken hun plan, het plan dat leidde tot Jezus gewelddadige dood.

De palmtakken van Palmzondag doen wèl lang dienst. Een jaar lang in de huizen achter de kruisbeelden. En op de zolder van de kerk waar ze in een grote mand verdorren. Van die verdorde triomftakken wordt de as voor het askruisje gemaakt.

Ach, hoe dikwijls zie je in het leven die omslag. Alles gaat goed, iedereen is blij en opgewekt, er is werk, een fijn gezin, een goed huis, en ineens … Als het je treft, dan vraag je je vaak af: 'Waar ligt mijn priority? Heb ik het belangrijkste niet veel te vaak uit het oog verloren? Zou God geen voorkeursbehandeling van me van me mogen verwachten?'

As en priority. De wereld en het leven zijn fantastisch, maar je kunt je erin verliezen.

 

begin pagina

 

 

 

 

Joods commentaar...

Heel de geschiedenis door is er geen Jood geweest die bekender was dan Jezus. Kind van Joodse ouders, met een Joodse naam, Yeshua, opgegroeid in een Joods gezin dat de Joodse wet onderhield, de Joodse spijswetten ernstig nam, de Sabbat vierde en op de grote Joodse feestdagen naar Jerusalem pelgrimeerde.

De woorden en de daden van de Jood Jezus waren, en zijn nog steeds, een inspiratie voor miljoenen mannen en vrouwen. Zijn geboorte markeerde een keerpunt in de geschiedenis van de mensheid. In zijn naam werd er een belangrijke godsdienst gesticht en Christenen hebben zijn goede boodschap verspreid tot in de meest afgelegen streken van de aardbodem.

Het is dan toch wel bijzonder vreemd dat de meeste Joden nauwelijks aandacht hebben geschonken aan het leven en de leer van deze beroemde Jood. Toch is het een feit en het is gekomen omdat de christelijke volgelingen van Jezus overtuigingen hadden over het leven van Jezus die geen Jood kan en mag aannemen. Toen de kerk Joden ging vervolgen om ze tot het christendom te bekeren, sloeg de Joodse onverschilligheid om tot vijandigheid.

Het is een verdrietig historisch feit dat de volgelingen van deze grote Jood het Joodse volk zoveel ellende hebben aangedaan. Zoveel, dat het eeuwen lang voor Joden moeilijk is geweest om zonder wrevel aan de Jood Jezus te denken.
Tot voor kort hebben de meeste Joden ervoor gekozen maar helemaal niet aan Jezus te denken.

De laatste jaren hebben een dramatische verandering laten zien. Joodse geleerden zijn de uitspraken van Jezus gaan bestuderen. Joden hebben zich ingespannen om het edele leven van Jezus op de juiste waarde te schatten. Langzaam maar zeker wordt er aan een nieuwe evaluatie gewerkt en hoewel de eeuwenlange vijandigheid niet zo een-twee-drie kan worden weggewerkt en evenmin de traditionele onverschilligheid van de Joden ten opzichte van Jezus, de tekenen van de tijd zijn veelbelovend.

En ook de Christenen die de Joodse achtergrond van het leven van Jezus zijn gaan bestuderen, zijn ten gevolge daarvan de ware grootheid van het Joodse leven gaan bewonderen. Christenen spreken niet langer kwaad van de Joden en beweren niet meer zoals vroeger dat het Judaïsme alleen maar bestaat uit het naleven van een stel formalistische regeltjes. Christenen zijn gaan inzien dat zij een hele denkwereld en het overgrote deel van hun bijbel te danken hebben aan de Joden en het Jodendom.

Voor de grote meerderheid van de Joden kan Jezus nooit degene zijn die hij voor de Christenen is. Voor Joden is Jezus niet de Heer. Alleen God is voor hen de Heer. Maar meer en meer Joden zijn er trots op dat Jezus Joods was, dat hij als Jood geboren werd, als overtuigde Jood zijn heldhaftig leven leidde en dat hij als Jood stierf.

 

begin pagina

 

 

 

 

De heilige zwerftocht...

Het kleine dappere ezeltje reed, in zijn sukkeldrafje over de wijde vlakte van Judea. Op de rug, temidden van de pakken, zat Maria, en ze hield haar Kind in haar armen, beschut onder haar wijde mantel. En Jozef liep ernaast, gehaast, met grote schreden. Hem was een engel verschenen: ‘Neem het Kind en Zijn Moeder en vlucht! Vlucht …’

De reis van Nazareth naar Bethlehem, hoe zwaar ook, was maar een voorspel geweest. Nu, nadat de komst der wijzen een schijnbaar gemak en een zekere welstand had gebracht in het tijdelijke verblijf van het heilige gezin, was de boodschap van de engel gekomen: ‘Vlucht nu dadelijk! Gun U geen tijd om het vuur te doven, gun U geen tijd om na te denken wat ge mee zult nemen. Neem het Kind en Zijn Moeder, en vlucht …’ En ze vluchtten, dwars door Judea, eerst naar Hebron, dan over de grens van Idumea naar Gaza, van Gaza de eindeloze tocht, langs de kust, door de strook tussen kust en woestijn.

Het was wel eens goed weer, maar dan waren de nachten koud. Soms regende het: slagregen die de beste mantel in een minuut doorweekte, druilregen die doordrong tot het merg der beenderen. Wind, natte en koude wind van over de zee. Storm, die gierde als de roofvogels die hij opjaagde. Dan weer blies de wind, de droge en hete uit de woestijn, meevoerend zand en leem en stof, zodat het ezeltje verblind, klagelijk balkte, en dat Jozef en Maria hun ogen moesten bedekken om niet verblind te worden.

Ze trokken voort, bij dag en bij nacht, in koude en hitte, in dorst en verblindende regen, in sneeuw en dauw, in nevel en rijp.

In de herbergen en serais waar ze onderdak zochten, hoorden Jozef en Maria het wrede bericht. Herodes had kinderen laten vermoorden, omdat er een gerucht liep, dat er ergens, ergens in Judea, misschien in Bethlehem, een kind was geboren dat koning zou zijn, koning van de Joden. Ze vertelden verwarde verhalen over herders die hem tot koning hadden uitgeroepen, van wijzen, of waren het koningen, belangrijke mannen die hem hadden gehuldigd. Maar Herodes had alle kinderen laten vermoorden, om zeker te zijn dat hij de jonge koning zou treffen. Niemand wist iets van de jonge koning van de Joden. Of hij dood was of levend wist niemand.

Jozef die stil geluisterd had, wendde zich af. De volgende morgen ging hij vroeger op weg, jaagde het ezeltje op tot groter spoed. Soms, wanneer hij ’s avonds of ’s morgens de Eeuwige prees en dankte, vroeg hij, de eenvoudige, zich af waarom de Eeuwige dit allemaal toeliet. En hij pakte ’s ochtends zijn ezel op, trok heel de dag voort, tuigde het ’s avonds af, verzorgde met oneindige tederheid Maria en het Kind, met de arme middelen die zijn nooddruft hem gelaten had. En zo trok hij voort uit het land van melk en honing, dat aan de vaderen was geschonken en hij bedacht, dat de ongerechtigheid en de heerszucht van de mensen zelfs de honing bitter maakten, zelfs de melk deed worden to vergif.

Hij trok voort, de dagen werden weken, de weken maanden, hij trok voort met Maria en het Kind, hongerig en verzadigd, koud of warm, moe of uitgerust, maar immer gelijkmoedig, zorgzaam en onderworpen aan de wil van de Eeuwige.

Ze trokken voort en voort, dagen, weken, maanden, totdat ze ergens konden blijven, waar de mensen niet vijandig waren, waar ze hen toelieten, het Kind, de Moeder en de eenvoudige timmerman, ballingen in een vreemd, heidens land.

Toen al, en nu nog, met duizenden

Vluchtelingen leven in een verdeelde wereld,
tussen landen waar ze niet kunnen leven
en landen waarin ze niet mogen leven.

 

begin pagina

 

 

 

 

Biechten...

Voor het eerst in mijn leven heb ik gebiecht. Al die jaren dat ik nu katholiek ben, weet ik eigenlijk niet wat biechten inhoudt, laat staan dat ik het gedaan heb. Ik weet dat het meestal niet meer gedaan wordt in ‘biechtstoelen’ in de kerk. Die dienen tegenwoordig vooral als opbergruimte voor stofzuigers, emmers en schoonmaakmiddelen.
Tegenwoordig is een ‘biechtgesprek’ met de pastor waarbij je met elkaar aan tafel zit gebruikelijker.

Hier in Frankrijk is het biechten, voor mensen die naar de kerk gaan althans, heel normaal. Voor zover ik begreep wat het inhoudt, leek het heel mooi om het te doen. Ik had alleen geen idee bij wie ik kon gaan biechten, het moet iemand zijn die je persoonlijk niet te goed kent. Iemand aan wie ik al mijn zwakheden en misstappen heb toevertrouwd, kom ik liever niet iedere dag tegen.
Op het rooster in de kerk had ik gezien dat er eens in de paar weken een Vlaamse priester aanwezig is die Frans en Nederlands spreekt. Nu hij er weer eens is, zie ik mijn kans schoon. Ik moet wachten op een bank in de kerk, buiten het kamertje. Iedereen die langsloopt kan zien dat ik wat op mijn kerfstok heb, denk ik bij mezelf. Nou ja, sommige zusters zie ik wel twee keer in de week op dat bankje zitten, het kan dus helemaal geen kwaad dat ik in mijn zesjarig bestaan als katholiek mijn zonden ga belijden.

Dit is een bladzijde uit Moeilijk te geloven, een modern boek van Suzanne van der Schot, uitgegeven bij Nieuw Amsterdam. Na deze bladzijde heeft het boek geen aanbeveling meer nodig.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Allerheiligen"...

Herfst...
Of ik nu in Oostenrijk of in Nederland ben, de herfst maakt mij altijd een beetje weemoedig of depressief. De herfst is in mijn gevoelsleven steeds een verwijzing naar Allerheiligen en Allerzielen, twee dagen die jaar na jaar sterven en dood in het middelpunt plaatsen.
Ik ga op een bank zit en begin te mijmeren over de herfst, de stervende natuur en alles wat er om me heen gebeurt. Ik zie de zon verdwijnen achter de wolken, de avondgloed achter de bergtoppen. Dan is de zon definitief weg.
De zon is weg. De avond en de nacht vallen over de bergen en het hele dal. De lichten in de dorpslantaarns en de lampen achter de vensters gaan aan. Ook de toren van de kerk komt in het licht te staan.
Ik kijk naar het kerkhof dat achter de hoge bomen een stukje verder tegen de berghelling ligt. Ik zeg tegen de doden die daar liggen: ‘Jullie zouden me antwoord kunnen geven op de vraag, of doodgaan nieuw leven inhoudt, en bij de mens eeuwig leven. Maar jullie zwijgen. Jullie geven geen antwoord.
Ik zal moeten blijven geloven in het woord van Jezus Christus dat de mens verrijst, dat dood niet dood is maar leven.’
Ik voel in dit avonduur de herfst om me heen. De zomer is voorbij. De mensen in het dorp zeiden vanmorgen: ’Die Bergen kommen ganz nah.’
Ze hebben gelijk: de herfst is begonnen.

 

Allerheiligen...
Allerheiligen en Allerzielen zijn twee dagen waarop we het ‘verleden’ in dankbaarheid het ‘heden’ laten zijn. En twee dagen is niets te veel om te denken aan allen wier liefde ons leven heeft gevoed en wier arbeid de omgeving heeft opgebouwd waarin we mogen werken en wonen.
Voor ons, christenen, zijn het ook dagen waarop we ons geloof uitspreken dat er na iedere Goede Vrijdag een Paasdag volgt. De aardse dood houdt de mensen niet vast; mensen blijven eeuwig leven. Die blijde boodschap van Jezus, die tot de kern van ons geloof behoort, is geen illusie maar waarheid. In die waarheid mogen we zonder schroom geloven, ook als anderen dit als dwaasheid zien.

Begraven.
Onlangs begroef ik de zoveelste dode. Met anderen stond ik op het kerkhof. Vóór ons de kist bedekt met bloemen.
Ik dacht tijdens het wachten aan enkele uitspraken van grote mensen uit het verleden:
‘Als er niets was na dit leven, zou ik me erg beetgenomen voelen. Maar ik zou toch geen spijt hebben dat ik in de liefde heb geloofd.’
[Jean-Marie Vianney, pastoor van Ars]

‘Ik denk wel dat wij eeuwig leven, want eens gegeven blijft gegeven.’
[Martinus Nijhoff]

‘Er is geen enkel bewijs voor een leven na de dood. Het enige dat mij gegeven is, is het geloof in Jezus Christus.
Ik heb enkel zijn belofte dat Gods liefde ons niet loslaat.’
[Maarten Andy Leysen]

Gebed van de oude Michelangelo...
Bitter en hard, Heer, is het brood van de ouderdom.
Ik dacht dat ik rijk was, vroeger, -
nu ben ik arm, eenzaam en hulpeloos.
Waarvoor deug ik nog?
Dag en nacht heb ik pijn, eindeloos zijn de uren zonder slaap.
Ik ben nog maar een schaduw van wat ik was.
Voor anderen ben ik een last.
Moet dit nog zo langer?
Wanneer loopt de nacht ten einde en gaat uw morgenlicht op?
Als ik nog geduld moet oefenen help me dan.
Geef me iets meer van U te zien naarmate de rest mistiger wordt.
Laat me alvast iets eeuwigs voelen naar mate de tijd zinlozer verstrijkt.
Op U, Heer, heb ik altijd gehoopt.
Laat me niet voor gek staan in de eeuwen der eeuwen. Amen.
[Uit: Leo Brueren, pr, Van mens tot Mens, van Hart tot Hart]

Behoed ons voor de wanhoop
God onze Vader,
behoed ons voor de ultieme bekoring
van onze tijd:
die van de wanhoop.
Want het laatste wat men Gods kinderen ontnemen kan
- na het geloof en na de liefde -
is juist de tere plant van de hoop:
het laatste wat wij mensen nodig hebben
om te overleven in barre tijden.
Heer, laat niet toe dat wij wegzinken
in die verzoeking,
dat wij en alle mensen
geen hoop meer zouden hebben.
Want dit is pas de dood voorgoed:
het doven van de hoop.
Behoed ons voor zulk sterven.

 

begin pagina

 

 

 

 

"Allerlei"...

De laatste Christenen van Irak
Nog maar zeven jaar geleden woonden er meer dan een miljoen Christenen in Irak.  Nu nog maar een dèrde van een miljoen.  Stel het je eens voor in Bingelrade: je woont gewoon in je huis, aan allebei de kanten naast je twee onbewoonde huizen, dan een huis waar ’s avonds het licht aan is en dan weer twee waar het altijd donker blijft, omdat er niemand meer woont.  Aan de overkant hetzelfde liedje.  En in alle andere straten van het dorp ook.  Wat een toestand! 
Terug naar Irak:
waar zijn die twee van de drie Christenen gebleven?  2000 zijn er vermoord.  Anderen zijn gekidnapt en kunnen vrij komen als er losgeld voor ze betaald wordt.  Weer anderen zijn naar familie of kennissen in Europa of Amerika, of zo maar op hoop van zegen naar het buitenland vertrokken.  Veel Christenen die nu nog in Irak wonen zouden dolgraag óók weggaan, als ze de kans kregen. 
Toen Sint Servatius in onze streken werkte en toen hij in 384 te Maastricht stierf, woonden er in Irak al jaren en jaren Christenen.  Toen al.  Zouden ze nu allemaal uit hun land moeten?  Door de nood gedwongen?  Omdat ze niet thuis zouden horen in Irak?  En waar moeten ze heen?  Wie zit op ze te wachten?

Signalen

Dat onze kerk momenteel een wat slechte pers heeft, zal niemand ontgaan. Sommige katholieken lijden erg onder die negatieve publiciteit.  Zelf heb ik een paar jaar geleden met een aantal gelijkgestemden afgesproken om niet aan de kerk te gaan lijden, want daar is de kerk niet voor bedoeld.  Wij vinden dat verspilling van energie.  We trainen onze ogen en oren liever in het ontdekken van positieve signalen en hoopvolle initiatieven op geestelijk en kerkelijk terrein.  En daar genieten we dan ongeneerd van. Moet U ook doen. Men kan zich eenvoudig oefenen om die hoopvolle signalen op te vangen. 
Zo: probeer naast elk negatief bericht over kerk en geloof minstens één positief signaal op te vangen.
En geniet dan van die signalen.  Dat zal U geestelijke energie geven.
Kees Pannekoek

Emigratie uit de eigen cultuur
Het is duidelijk dat er in het Westen veel mensen in wat men noemt een ‘identiteits-crisis’ zijn: ze leven in onvrede met wat hun in de eigen samenleving wordt aangeboden, opgedrongen en aangepraat aan waarden en normen.  Ze ervaren dat als een valse identiteit en gaan op zoek naar een nieuwe.  Ze willen méér, meer zingeving in hun leven.  Vroeger werd voor hen die behoefte aan zingeving vervuld binnen het christendom, de joods-christelijke traditie, de traditionele christelijke kerken.  Nu is die eigen religieuze traditie voor hen onherkenbaar geworden, en gaan ze op zoek.  Zo komen velen bij de Grieks/Russisch orthodoxe kerk en liturgie terecht of bij andere oosterse religieuze tradities.
Omgekeerd komt ook voor.  Ook in het Oosten zijn er die moeite hebben met het eigen culturele erfgoed. 
Vooral in Amerika zijn veel hindoeïsten en boeddhisten die kennis willen maken met de joods-christelijke traditie.

Waar komt het kwaad vandaan?
Bij het zoeken naar de oorzaak van het kwaad, hebben we de neiging om overal te gaan zoeken maar niet bij onszelf.  Kwaad komt ‘van buitenaf’ denken we dan.  Jezus waarschuwt ons dat deze manier van denken kortzichtig is.  Het kwaad heeft niet alleen externe wortels.  Letterlijk zegt Jezus: ‘Uit het binnenste, uit het hart van de mensen, komen boze gedachten, ontucht, diefstal, moord, echtbreuk, hebzucht, kwaadaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, godslastering, trots, lichtzinnigheid.’  [Evangelie volgens Marcus 7, 21-22]

 

begin pagina

 

 

 

 

"Bartje zoekt het geluk"....

Bartje zoekt het geluk.... Wie niet trouwens?

Het geluk dat je vandaag kunt ervaren, stel dat niet uit tot morgen. Leven duldt geen uitstel.
Je leven gebeurt vandaag, hier, op deze plek waar je nu leeft. Het geluk gebeurt vandaag, hier, op deze plek waar je nu leeft.
Het geluk gebeurt nu, vandaag, aan jou, en niet later, verderop, morgen.

Je hoort wel eens van mensen hoe moeilijk het voor hen is om helemaal te kunnen genieten van het pensioen wanneer ze zover zijn. Het werk is er niet meer, en je had altijd gedacht:
“Later, als ik met pensioen ga, dan ga ik genieten van allerlei dingen, waar ik vandaag niet aan toe kom”.

Later, later, want vandaag kan het nog niet. En als het zover is, blijkt het ineens heel moeilijk te zijn, want je hebt nooit leren genieten van het leven.

Wil je gelukkig leven blijf dan eens even staan. Kijk eens met al je aandacht naar wat er vandaag in jouw leven gebeurt. Neem eens even de tijd, hol niet verder, en zie, hoor, wat jouw leven te zeggen heeft.

Aandacht, tijd, dat geeft je ook de kans om andere mensen naast je, mensen die je langs de weg ontmoet, echt te zien.

Een vluchteling kijkt altijd schichtig om zich heen, kan het eigenlijk niet lijden dat hij een ogenblik blijft staan om te kijken.
Mensen die haast hebben geven je ook altijd de indruk, dat ze eigenlijk geen enkele voorbijganger de moeite waard vinden. Ze kijken er over heen, vooral als het kleinen en geringen zijn.

Aandacht, blijven staan, jouw leven met anderen echt zien, dat heeft in het Evangelie, dat Goede Nieuws, te maken met de ontmoeting met God. Wie een geringe voorbijganger in de ogen ziet, mag weten dat hij de nabijheid van God ervaart. “Wat je de minsten der mijnen hebt gedaan, dat heb je mij gedaan.”

Leo Brueren pr.

 

begin pagina

 

 

 

 

Wat is Taizé?...

De gemeenschap van Taizé (Frankrijk) telt een honderdtal broeders,katholiek en van verschillende protestantse afkomst, uit bijna dertig landen.
Uit alle werelddelen komen jongeren massaal naar Taizé om deel te nemen aan de wekelijkse ontmoetingen.
Een verblijf in Taizé is een mogelijkheid om naar gemeenschap met God te zoeken door gemeenschappelijk gebed, het zingen, stilte en persoonlijke bezinning.

Eén keer per jaar is er een grote jongerenontmoeting in een Europese stad.
Met zo’n 25.000 jongeren Oud&Nieuw vieren – dat doen de broeders van Taizé al jaren, en elk jaar in een ander land van Europa.

Dit jaar is Nederland aan de beurt: de 33e Europese jongerenontmoeting wordt in Rotterdam gehouden.
De jongeren, die vanuit de hele wereld naar Rotterdam zullen komen, worden opgevangen in gastkerken en gastgezinnen: 28.12.2010 – 1.1.2011.
Het wordt een bijzondere gebeurtenis die zelfs de sfeer in de stad zal veranderen, zo blijkt uit de reacties van de autoriteiten in alle steden waar de Europese Jongerenontmoeting gehouden wordt.

Op 3.10.2010 vindt er in Rotterdam een ontmoeting plaats die het startsein is voor een nieuwe etappe in de voorbereidingen voor deze Jongerenontmoeting.
Daarvoor ben je van harte uitgenodigd! Aanmelden niet nodig.
• 12:00 uur ontmoeting. Locatie: Junior Middelande College, Robert Fruinstraat 37, Rotterdam.
• 14:00 uur picknick (zelf je eten en je drinken meebrengen)
• 15:00 gebedsviering in de Laurentiuskathedraal, Mathenesserlaan 307, Rotterdam, gevolgd door een ontmoeting met alle aanwezigen in de kathedraal, waarin de broeders van Taizé uitleg geven over de voorbereidingen.
• Rond 18:00 einde.

 

begin pagina

 

 

 

 

“Wat hebben ze ons vroeger niet allemaal wijsgemaakt!”...

De oud-bisschop van Antwerpen, Mgr Van den Berghe schrijft daarover:
"‘Dat ze ons destijds ‘iets hebben wijsgemaakt’, dat geloof ik niet. Onze leraars en onze (groot)ouders, de priesters en zusters die ons catechese of godsdienstonderricht hebben gegeven, ze hebben ons niet willen wijsmaken. Ze méénden wat ze ons leerden. Misschien kan men zeggen: zij – of toch sommigen onder hen – hadden toch beter moeten weten! Maar wie zijn wij, dat wij zo over hen oordelen?"

Feit is wel dat er in onze generatie zeer veel is veranderd....
Allereerst in de praktijk van het geloof – en we mogen niet onderschatten wat dat heeft meegebracht in ons aanvoelen van het geloof en in het denken over de inhoud van het geloof.
Om maar één voorbeeld te noemen: als we de eucharistie vieren ‘met het aangezicht naar het volk toe’,
dan leggen we de klemtoon op onszelf, hier en nu verzameld als vierende gemeenschap, en dat is goed zo. Maar wat meteen minder aan bod komt, is de gerichtheid op de Vader in de hemel en op de Heer die we uit de hemel verwachten!
We hebben onbewust een accent verlegd in ons geloof.

Ik denk dat men pas later goed zal zien wat er in onze tijd allemaal geleefd en gewerkt heeft, aan aanvoelen en denken, aan vooroordelen en onbewuste normen, aan nieuwe vanzelfsprekendheden en nieuwe twijfels. Met andere woorden, het zijn niet louter de godsdienstleer of de geloofsverkondiging die veranderd zijn, ook wijzelf zijn veranderd. We hebben nieuwe vragen en we hangen nieuwe waarden aan. En ook wij hebben onze blindheden, net zoals de generatie die ons is voorgegaan. Dat zullen ze later beter zien!

Soms stelt men: “Als je gelooft, dan stel je geen vragen meer!”...
Ik denk juist omgekeerd: “Als je gelooft, dan stel je juist vragen!”

Maar het zijn dan geen boze vragen, die heimelijk of openlijk een afwijzing van het geloof inhouden.
Nee, het zijn vragen die ontstaan uit gehoorzaamheid aan het geloof. Wie gelooft, blijft ‘ge-hoor-zaam’ vragen naar wat bedoeld is, om zich daarna vol vertrouwen gewonnen te geven aan Gods Woord.’

 

begin pagina

 

 

 

 

Sociaal Welzijn en een bijzonder toneelspel...

Het algemeen welzijn...
Om zich te ontwikkelen heeft de menselijke persoon sociaal leven nodig. In het gezin lachen vader en moeder tegen een onmondig kindje en zo leert het kindje teruglachen. Vader en moeder worden op hun beurt aangemoedigd naast het gezinsleven en hun werk deel te nemen aan het verenigingsleven en de instellingen van hun gemeenschap. “U moet niet eenzaam voor uzelf gaan leven, maar kom bij elkaar en zoek naar wat voor de gemeenschap nuttig is,” schreef Clemens Romanus al in de eerste eeuw van het christendom.
Ieders afzonderlijk welzijn staat in verband met het algemeen welzijn. Het algemeen welzijn raakt ieders leven. Het algemeen welzijn veronderstelt eerbied voor elke persoon. Daarnaast vraagt het algemeen welzijn toegang tot alles wat nodig is om een echt menselijk leven te kunnen leiden: voedsel, kleding, gezondheidszorg, arbeid, onderwijs, vrijheid, cultuur en nog veel meer. Het is de plicht van het gezag om dit allemaal te organiseren, te behoeden en te ontwikkelen.
In een democratie kiezen burgers de gezagsdragers. Het is weliswaar geen wettelijke, maar wel een sociale plicht aan verkiezingen deel te nemen en een verantwoorde keuze te maken, daarbij vooral lettend op het algemeen belang, niet zozeer op een persoonlijk belang of stokpaardje. Het gekozen gezag ontleent zijn gezag uiteindelijk aan God. We omringen de personen die het gezag uitoefenen met respect en – naar gelang hun verdienste – met dankbaarheid en welwillendheid.
De oudste gebedstekst van de kerk voor politieke leiders luidt: “Heer, geef hun gezondheid, vrede, eendracht en rust, opdat ze de door U gegeven macht onberispelijk uitvoeren. Heer, Gij eeuwige koning der eeuwen, geef de mensenkinderen luister, eer en macht over al wat op aarde bestaat; Gij, Heer, leid hun plannen naar wat schoon en welgevallig is voor U, opdat ze in vrede en nederigheid de door U gegeven macht toegewijd uitoefenen en zo uw genade deelachtig worden.”
Het is goed voor de gezagsdragers te bidden, niet alleen samen, en kort, in de Zondagse Eucharistieviering, maar ook in onze persoonlijke dagelijkse gebeden. De gezagsdragers hebben er recht op. En het is nodig voor het algemeen welzijn.

Bisschoppen op het toneel en ook gewone gelovigen...
De Canadese toneelschrijver Drew Pautz heeft een ongewoon toneelstuk geschreven.
Als het doek opengaat zien we een conferentie van Anglicaanse bisschoppen van over de hele wereld.
We horen hun beraadslagingen. We ervaren hoever de standpunten uit elkaar liggen. Het ene uiterste wordt zichtbaar en hoorbaar in de woorden van Hannah, een Amerikaanse vrouwelijke bisschop. Zij spreekt over God als iemand die vol begrip is en altijd bereid om zwakke mensen te vergeven, als zij om vergiffenis voor hun fouten vragen. Het andere uiterste wordt getekend in Paul, een Afrikaan. Hij preekt over God als een strenge rechter, die zijn mensen voor moeilijke keuzes stelt. Heeft God niet aan Abraham gevraagd, zegt Paul, of hij bereid is zijn zoon te doden? Nou dan! De Engelse aartsbisschop die de bisschoppenconferentie als voorzitter moet leiden, heeft het niet makkelijk.
Dat gewone gelovigen het evenmin makkelijk hebben in het leven wordt op het toneel getoond in de personen van Michael, een Engelse evangelische christen die als waarnemer bij de conferentie is, en zijn vrouw Shelly. Tussen de zittingen in meent Michael zich in het hotel waar hij en zijn vrouw verblijven seksueel nogal wat te mogen permitteren. Op hun eigen kamer wacht Shelly, die al wat ouder is, vol ongeduld op hem. Zij wil graag dolzwanger worden voordat het te laat is. Michael heeft met haar al dikwijls gesproken over een IVF behandeling. Shelly, die niet weet dat haar echtgenoot ook met mannen slaapt, kan dit niet verantwoorden met haar opvatting van christelijk huwelijksleven.
De aartsbisschop-voorzitter is misschien niet de ideale voorzitter, maar als hij als pastor met elk van de personages in contact komt, is hij vol begrip voor menselijke zwakheid en zondigheid; hij is heel sterk, warm en onberispelijk; een echte pastor.

 

begin pagina

 

 

 

 

Pinksteren 2010...

Ooit was er Pinksteren jaar 1: de Kerk, volk van God, begint haar geschiedenis.
Wat moet ik met de Kerk van Pinksteren 2010? Wat is er te beleven met dat volk van God, wat maken wij ervan? Als wij deze vragen stellen, en dat doen we met recht, dan is het goed om eens te kijken naar het begin, naar het eerste Pinksterfeest van de apostelen in het centrum van Jerusalem. Wat gebeurt daar? Een klein groepje van Jezus leerlingen zit met angst en beven bij elkaar; zonder Jezus; Die is naar zijn Vader die in de hemel is. Maar als de Geest eenmaal vaardig wordt over hen, als het vuur loskomt en de wind gaat waaien, nou dan is er heel wat te beleven. Enkele kenmerken van het Pinksterwonder, kenmerken van het allereerste begin van de kerk; die ook kenmerken zijn van de kerk van nu.

Ten eerste...
het gaat over een gezamenlijke ervaring, er gebeurt iets met de mensen als geheel. Geloven is geen privé-onderneming; het is niet: ieder voor zich en God voor mijzelf. Het geloof van mij persoonlijk is deel van een groter geheel: mijn geloof, ònze belijdenis.

Ten tweede...
het Pinksterwonder wordt door God gemaakt. Mensen hebben het niet zelf kunnen bedenken. De moed en de kracht, de durf en de bezieling van de leerlingen zijn te danken aan een gave, een geschenk van Godswege. De verrezen Heer blaast de Geest in.

Ten derde...
de Geest wordt aan alle gelovigen gegeven. Heel de menigte deelt in de gevolgen van die bezieling. Al die vreemde, anders getaalde mensen horen dezelfde boodschap. Voordat je in de kerk gaat praten over een hiërarchie van hoog en laag, over paus, bisschoppen, priesters en leken, moet je beseffen dat er één volk van God is en dat de Geest waait door alle (taal)verschillen heen. In dat volk van God telt iedereen mee, omdat ieder deelt in die Geest.

Ten vierde...
als de Geest zijn werk begint, dan vervult Hij de sprekers met vrijmoedigheid. Zij begonnen te spreken in vreemde talen. Dat betekent ook dat een gelovig mens van harte en eerlijk mag zeggen hoe hij of zij het geloof beleeft, in de overtuiging dat dit bijdraagt tot een goed geheel.

Zo is de kerk begonnen. Zo moet de kerk nu eigenlijk zijn. Zijn er ook nu nog gelovigen die voorop willen lopen? Die voorop mògen lopen van de anderen? Mensen die inspirerend kunnen en mogen zijn? Zijn er misschien mensen die aarzelend langs de kant staan; zien we die dan? mogen die dan toch mee? Hebben we oog voor achterblijvers en is er tijd om mensen die flink gevallen zijn op de been te helpen? Wordt er ruimte gegeven voor ieders eigen tempo? Is er geduld en vergeving en respect? Bidden we dat de Geest ons steeds weer geschonken wordt? Zodat ons geloof persoonlijk en vrijmoedig wordt en tegelijk: algemeen
(= katholiek, zoals protestanten en katholieken in hun credo belijden) dus levend in een groter geheel.
(Cfr Nederlandse Priesters in Frankrijk).

 

begin pagina

 

 

 

 

Scheiden doe je niet alleen...

Het gaat al een tijd niet meer goed tussen u en uw partner. Misschien denkt u over een scheiding na of heeft u deze beslissing al genomen. Het kan ook zijn dat de scheiding al voltrokken is, maar gemaakte afspraken niet worden nagekomen.
Door vroegtijdig gebruik te maken van onafhankelijke, betrouwbare informatie en deskundig advies kunnen onnodige problemen voorkomen worden.

 

Daarom is er sinds kort een Informatie- en AdviesPunt Scheiding

Een scheiding is voor alle betrokkenen een ingewikkelde en ingrijpende gebeurtenis. De periode voor, tijdens en na een scheiding wordt vaak gekenmerkt door onzekerheid, twijfel en ruzie. U kunt geconfronteerd worden met gevoelens van woede, agressie, schuld en verdriet. En in deze moeilijke periode moeten dan ook nog beslissingen genomen worden, die bepalend zijn voor uw verdere leven en, indien u kinderen heeft, ook voor hún verdere leven.
Het IAP Scheiding biedt informatie, advies, begeleiding en bemiddeling rondom een (mogelijke) scheiding. Deze vragen kunnen te maken hebben met partnerschap en relatie, ouderschap, juridische en financiële afwikkeling en omgangsregelingen voor kinderen. Belangrijke uitgangspunten hierbij zijn de bereidheid om samen tot oplossingen te komen op basis van gedeelde verantwoordelijkheid en gelijkwaardigheid van (ex)partners/ouders.
Het IAP Scheiding is een samenwerkingsverband van verschillende instellingen die
hulp bieden op het gebied van scheiding. Binnen dit multidisciplinaire samenwerkingsverband zijn Partners in Welzijn ,Bureau Jeugdzorg Limburg, Virenze, Pro Psy en twee VFAS-advocaten betrokken.

 

begin pagina

 

 

 

 

Het wordt me teveel...

Mantelzorgers en dementerenden,
Op 5 Mei in Elvira: aanvang 19:30 - zaal open 19:00 - geen entreegeld - koffie.
Na de vertoning van een interview met Jeltje van Nieuwenhoven over haar ervaringen als mantelzorger, zal Paul Hermans, de psycholoog van het Zorgcentrum Elvira-Leontine, met enkele ervaringsdeskundigen en met de zal in gesprek gaan over deze thematiek.
Van harte welkom!

 

begin pagina

 

 

 

 

Zeven regels over elk van de zeven sacramenten...

Doopsel...
Blij met je kindje ….. “Laat de kinderen tot Mij komen,” zegt Jezus.
Dat weten jullie. Parochie bellen. Doopsel bespreken. Je geeft je kind immers alle goeds mee. Door de Doop is je kind dicht bij Jezus en dus dicht bij God. Dat willen jullie. Ook hoort je kind door de Doop in de geloofsgemeenschap van de christenen (in de kerk, in een parochie, hier, of waar ter wereld ook).
Terwijl het water over het bolletje vloeit, klinken de woorden:
“Ik doop je in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.”

Huwelijk...
Vlinders in je buik?…. Tot over je oren verliefd?…. Samen plannen aan het maken? Trouwplannen? Bel de parochie, maak afspraken. Want trouwen bij het altaar, trouwen “voor het aanschijn van God,” geeft een
diepte aan jet leven!…. een rijkdom…! niet te zeggen! Beiden ben je (wist je dat?) naar Gods beeld geschapen; de man beeld van God, de vrouw beeld van God. Elkaar trouw belijden voor God. In de middeleeuwen zeiden ze:“Hi ghaf haer sijn trouwe te pande” en “si ghaf hem haer trouwe te pande.”

Ziekenzalving (vroeger: Oliesel)...
Bent u ernstig ziek? Verlangt u naar een goed gesprek en naar woorden van hoop en toekomst? Laat iemand de parochie waarschuwen. Na een goed gesprek, kunt u het sacrament van de ziekenzalving ontvangen.
De zalving “in de naam van de Heer” zal u goeddoen, hoop geven, sterken. Door al uw tranen heen zult u opnieuw ervaren, dat het de Heer is die u goeddoet en die door de zalving en het gelovige gebed u opricht.

Biecht...
Hebt u iets helemaal verkeerd gedaan ten opzichte van iemand? Hebt u erge spijt? Maak het met uw medemens in orde!… Ook met God wil je soms iets in orde maken. Bid Hem om vergeving. God is immers vlak bij u. Hij is vergevensgezind. Hij is blij, wanneer u bij Hem terugkeert. Het kan gebeuren, dat u ergens zo mee zit, dat u een gesprek wilt met een priester. Hij mag u Gods genade aanzeggen en u uw fouten vergeven in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Blij en rijk zult u opnieuw leven in vrede met God en de mensen.

Eucharistie...
Jezus zat, met zijn twaalf apostelen voor het laatst aan tafel. Hij nam brood en beker en zei:
“Mijn lichaam en bloed, dat voor jullie en allen wordt overgeleverd.
” En na de maaltijd zei Hij: “Blijft dit doen om Mij te gedenken.”
(de dag daarna werd Hij overgeleverd en gedood aan het kruis).
Gelovigen blijven de maaltijd van Jezus vieren en zijn kruisdood gedenken, altijd. Ze eten van het brood dat Jezus ze aanbiedt. En zo worden ze samen het Lichaam van Christus, één gemeenschap, het éne volk van God; bijeen in vrede met God, met Jezus, met elkaar.

Vormsel...
Hoe oud ben je, als je het sacrament van het vormsel ontvangt? Een jaar of twaalf?
Bij de voorbereiding hoor je mooie verhalen over de Geest die Jezus en ook anderen bijstaat; die ook groepen bezielt en al zeker de kerk. Je krijgt zin om ook zelf te kiezen voor de weg van Jezus (waarop de Geest van de Heer zo duidelijk aanwezig is). Tijdens de vormselviering word je gezalfd; ontvang je het zegel van de Geest en een soort ridderslag. Vanaf dat moment verwacht de Heer veel van je:
inzet, toewijding, trouw. Maar gelukkig: de Geest bezielt je met kracht en wijsheid.

Priesterschap..
Wel eens een priesterwijding meegemaakt? Mooie plechtigheid, indrukwekkend.
De kandidaat wordt door de bisschop gezalfd: gezalfd worden met name de handen waarmee hij de zegen zal geven en de sacramenten zal toedienen. Hij ontvangt het evangelieboek (waaruit hij moet/mag preken), de beker (waarmee hij de eucharistie zal vieren). De kandidaat ligt op de grond, languit, het gezicht naar beneden. Dan klinkt de litanie van alle heiligen. De hemel en alle heiligen komen hem te hulp en buigen zich over hem.

 

begin pagina

 

 

 

 

Mosterd na de maaltijd...

De impasse waarin de katholieke kerk zich bevindt, heeft vele oorzaken. Een daarvan is de steeds groeiende afstand tussen wat de curie (de bureaus in het Vatikaan) wenst vast te houden en de gelovigen veranderd willen zien. Bij een zo centraal bestuurd instituut als de rooms-katholieke kerk levert dit spanningen op, die tenslotte tot kortsluiting moeten leiden, als de stroom niet reeds verbroken is. Ik bedoel met dit laatste minder, dat het leergezag van Rome door de gelovigen uitdrukkelijk ontkend wordt, als veeleer dat bepaalde opvattingen, zoals die over de geboorteregeling, al lang door hen in praktijk gebracht worden, terwijl Rome zelf over de toelaatbaarheid ervan nog steeds aan het dubben is. Ook dit is een vorm van kortsluiting. Op die manier krijgt een gezag, dat voorop zou moeten marcheren om nieuwe wegen aan te wijzen, het beeld van een oude man, die berustend de paden inslaat waar iedereen al sinds jaren loopt.

Dit telkens capituleren voor voldongen feiten dateert niet van vandaag of gisteren. De afgelopen honderd jaren bieden hiervan voorbeelden te over. De evolutieleer werd krachtig verworpen, later schoorvoetend aanvaard. De inzichten van Freud ontmoetten de heftigste tegenstand, maar werden gaandeweg toch ingepolderd. De sportbeweging was uit den boze, maar ook hier werd tenslotte de vlag gestreken. En zo kan men doorgaan. Dit voortdurend prijsgeven van barricades gebeurt natuurlijk niet straffeloos. De prijs, die men betalen moet, is prestigeverlies. Een instantie die zich met onfeilbaarheid omkleedt, kan niet voortgaan met nolens volens en dan telkens te laat haar fiat te geven aan wat de ‘wereld’ aan nieuwe inzichten verworven heeft, maar dient die ontdekking zelf te doen. Verzuimt ze dit, dan sloft zij hoofdschuddend achter de gebeurtenissen aan. Het is precies het beeld van een kribbige oude tante, dat het image dreigt te worden van een gezagsorgaan, dat eeuwenlang in Europa de toon heeft aangegeven.

Mosterd na de maaltijd werd meer dan veertig jaar geleden geschreven door Godfried Bomans. Het was de tijd dat iedereen, ook de meeste bisschoppen van Nederland, verwachtte dat Rome nu toch eindelijk de alom gepraktiseerde geboorteregeling officieel zou toestaan en het verplichte celibaat en priesterschap zou ontkoppelen.

Het is anders gelopen. Het tij is gekeerd. Hoe dat kan? Door geduldig jarenlang bisschoppen te benoemen van een bepaalde snit. En dat kan, omdat sinds het kerkelijk wetboek van 1917 de paus de enige is die bisschoppen kan aanstellen. Dat is niet altijd zo geweest.

Heel lang werden bisschoppen gekozen door de gelovigen en geestelijken van het bisdom. Later kregen vorsten het benoemingsrecht van bisschoppen. In onze streek b.v. Karel de Grote. Dit gebruik is eeuwen in stand gebleven. In 1829 stonden er in de Latijnse kerk 646 bisschoppen aan het hoofd van een bisdom.
555 van hen waren benoemd door de Staat,
67 van hen waren gekozen door de kanunniken van hun bisdom en
24 van hen waren door de paus aangesteld.

Dat de Staat het recht verloren heeft kerkelijke benoemingen te doen, moet gezien worden als een groot goed. Velen beschouwen echter een toenemende centralisatie van macht in Rome, beslist niet als een voordeel voor het goed functioneren van het kerkelijk leven.

 

begin pagina

 

 

 

 

Van as-woensdag tot Pasen. ...

Van as-woensdag tot Pasen...
Als de haringvloten binnenvaren, de vangst aan land is gebracht en de netten te drogen worden gehangen, dan blijkt dat er gaten gevallen zijn . De netten zijn ergens achter blijven hangen en kapot getrokken. Dan gaat de bemanning aan het werk, de netten worden geboet, heel gemaakt. Het is mooi werk om iets heel te maken. Van as-woesdag tot Pasen doen wij katholieken dat ook: gevallen gaten herstellen. DOEN, want katholiek zijn is in de eerste plaats een kwestie van doen. Hier zijn dingen die we in die tijd kunnen doen. Misschien dingen waar je niet zo een, twee, drie aan zou denken.

Van as-woensdag tot Pasen > Voor Wandelaars...
Welke wandelaar wil er nu niet in beweging komen voor de arme boeren van Malawi, als dat kan gebeuren door te wandelen? Wandelen voor een goed doel is populair. De Vastenactie organiseert tien wandelingen overal in het land, ook een in Limburg. Ga naar www.sponsorwandeling.nl en je krijgt een persoonlijke internetpagina. Via e-mail, Hyves of Twitter kun je anderen uitnodigen je te sponsoren. Het sponsorgeld dat voor je sponsorwandeling binnenkomt zie je op je spaardoos op je scherm.
Hella van der Wijst, presentatrice van het KRO tv-programma De Wandeling, is Vastenactie- ambassadrice.

Van as-woensdag tot Pasen > Voor Ouders en kinderen...
Toen jullie kindje gedoopt werd, vroeg de priester jullie als ouders: ‘Beloven jullie om jullie kindje een gelovige opvoeding te geven?’ ‘Beloven jullie je kindje te leren leven zoals Jezus het heeft voorgeleefd in liefde voor God en de mensen?’ En jullie hebben met overtuiging beloofd dat te zullen doen. Maar hoe doe je dat tegenwoordig: een gelovige opvoeding geven? Anders als toen je zelf kind was, want de tijd staat niet stil. Gelukkig zijn er hulpbronnen.
Voor wie de gelovige opvoeding van zijn kinderen serieus wil nemen is vorig jaar het boek ‘Ons dagelijks brood’ uitgegeven. Een kleurrijk boek waarin op een duidelijke en kindvriendelijke manier het leven van Jezus verteld en … meebeleefd wordt. Het is een rijk geïllustreerd boek voor dagelijks gebruik in de opvoeding van kinderen.
Voor iedere dag van as-woensdag tot Pasen heeft ‘Ons dagelijks brood’ een voorleesverhaal voor kinderen van 4-6 jaar en een verhaal voor kinderen van 7-12 jaar. Ook vraagjes en een lichtpuntje ter overweging en prachtige tekeningen om met de kinderen naar te kijken en over te praten. www.dagelijksbrood.nl meer informatie

Van as-woensdag tot Pasen > Op weg in de nacht...
Katholiek zijn is vooral een kwestie van doen. Gewoon doen. Ook doen samen met anderen. Een bekende manier van zo doen is het samen trekken naar bijzondere plaatsen. Soms in processies met vaandels en muziek door versierde straten in eigen omgeving. Veel vaker op eigen gelegenheid met auto of fiets naar bedevaartplaatsen wat verder weg, Wittem of Heppeneert b.v. In de tijd vóór Pasen naar Amsterdam voor de Stille Omgang: zonder muziek, stilletjes door de nachtelijke straten van Amsterdam Centrum in de buurt van het Mirakel 1345 in de (huidige) Kalverstraat. De tocht is goed georganiseerd: in de nacht van 20 op 21 Maart; bus vertrekt van de Markt in Hoensbroek om 20:10, van de Markt in Nuth om 20:45, van de Eligiuskerk in Schinveld om 19:45 uur. ’s Morgens is men om 07:00 of 07:30 uur weer op de plaats van vertrek. Autobussen met toilet; deelnermerskaarten in de bus; kosten 18 euro per persoon; voor de terugtocht koffie en een broodje. Er komen deelnemers uit het hele land. www.stilleomgangzmlimburg.@hetnet.nl

 

Van as-woensdag tot Pasen > Eeuwenoude wijsheid...
De eeuwen door krijgen de christenen voor de dagen tussen as-woensdag en Pasen deze raad: meer bidden, sober leven, vrijgevig zijn. Hoe kun je het DOEN? Bidden misschien iedere dag iets uit het Gebedenboek van Toon Hermans (Uitgeverij De Fontein 1e druk 2007 ISBN 978 90 261 2331 3).
De missen op de Zondagen zijn heel geschikt om mee te vieren, mee te bidden in de vastentijd. Met soberheid en eenvoud gaat het in onze wereld de verkeerde kant op; geluk lijkt alleen te bestaan uit bezitten en consumeren; met een heel klein beetje fantasie is daar in onze persoonlijke wereld wel iets praktisch aan te doen. Veel goede doelen worden voortdurend op allerlei manieren aanbevolen; om samen met anderen vrijgevig te zijn is www.vastenaktie.nl praktisch. meer informatie

 

begin pagina

 

 

 

 

Diverse activiteiten...

Wandelen in het voetspoor van Franciscus...
Met wandelpater Mattie Jeukens ofm, franciscaan en pastor van de parochies in het Wyckerveld-Noord en Wittevrouwenveld te Maastricht wandelen in Umbrië, het groene hart van Italië in het voetspoor van Franciscus en Clara over smalle paadjes van kloostertje naar kloostertje. Elf wandeldagen voor mensen die van avontuur en ongebaande wegen houden en een normale goede conditie hebben met wandelervaring. Het vertrek is Maandagmiddag 5 Juli en we komen Vrijdagmorgen 23 Juli terug. De prijs is 795,- euro all inclusive.
Op Woensdag 10 Maart is er om 20:00 uur een info-avond in het Trefcentrum, Edisonstraat 4, Wittevrouwenveld te Maastricht en op Woensdag 17 Maart in het Colamgebouw, Heinsbergerweg 2 te Roermond, ook om 20:00 uur. Een folder is op aanvraag verkrijgbaar en ook verdere informatie bij Mattie Jeukens ofm, Voltastraat 25, 6224 EK Maastricht, tel. 043 3634348, jmpp.jeukens@planet.nl

Vastenaktie 2010...
Dit jaar wordt de vastenactie voor de vijftigste keer gehouden. Vastenactie kiest partij voor de armsten. Kiest voor eerlijk delen, voor hier wat minder en daar wat meer onder het motto: Samen maken we er meer van. Vastenactie ondersteunt initiatieven tégen armoede en vóór een betere leefomgeving. In verband met het 50-jarig jubileum van de vastenactie kiezen we in 2010 landelijk voor één project: Malawi in de klimaatveranderingen.
De klimaatverandering die vooral veroorzaakt wordt door de rijke landen maakt het juist voor mensen in het arme land Malawi steeds ingewikkelder en binnenkort onmogelijk om hun normale manier om in hun levensonderhoud te voorzien aan te houden. Voor hen zijn de gevolgen van de klimaatverandering ingrijpend: een kortere regentijd met steeds extremere regens die akkergrond wegspoelen, langere periodes van droogte. De inwoners van Malawi worden hard getroffen. Maar zij hebben – anders dan wij – niet het geld maatregelen te treffen. Voedselschaarste en hongersnood zijn het gevolg.
Vastenactie helpt de locale boerenorganisaties met training van landbouwers in het verbouwen van nieuwe gewassen die beter tegen de droogte bestand zijn. Ook met instructie en hulp in het voorkomen van bodemerosie.
Ook de parochie Amstenrade/ Bingelrade helpt de vastenactie met dit jubileumproject waardoor mensen in Malawi weer zelfstandig kunnen zorgen voor hun levensonderhoud in de verander(en)de klimaatsomstandigheden. In Maart volgen mededelingen hoe de Vastenactie in onze parochie dit jaar vorm krijgt.

De Kruisweg van Pierre Servat in de Kloosterbibliotheek Wittem...
Tijdens de veertigdagentijd zal de bijzondere kruisweg van Pierre Servat in de Kloosterbibliotheek Wittem hangen.
Pierre Servat (pseudoniem van Pierre van Hemert) is een bijzondere kunstenaar met een zeer expressieve en kleurrijke stijl van schilderen. Van jongs af aan wilde hij kunstenaar worden. Maar afkomstig uit een groot gezin, moest hij al jong geld verdienen. Hij werd leerling-goudsmid en dat kunstzinnige vak heeft hij 27 jaar uitgeoefend. In de avonduren volgde hij teken- en schildercursussen. Pierre van Hemert is een zeer veelzijdig kunstenaar.
De kruisweg van 14 staties die in de Kloosterbibliotheek te zien zijn schilderde hij in 2003 en 2004. De afbeeldingen worden gekenmerkt door felle kleuren en hebben een scherpe uitstraling.
Over deze kruisweg zegt Pierre zelf: “Het hele lijdensverhaal laat ik afspelen in onze tijd. Een tijd die voor miljoenen mensen een lijdensweg op aarde is. Vele onschuldige mensen worden steeds opnieuw vermoord, gemarteld, gestenigd, de handen afgerukt. Jezus was ook een mens(God) die niemand kwaad deed, maar opkwam voor de minst bedeelden in de maatschappij. Alleen zijn lot was voorbestemd, dat stond reeds vast bij zijn geboorte. In de ogen van de toen heersende klasse was hij (Jezus) een zonderling, een rebel. In onze tijd zijn er ook mensen, die hun mond open doen en durven te ageren tegen onrecht dat anderen wordt aangedaan. Niet zelden moeten zij dat bekopen met de dood.”

De tentoonstelling van de Kruisweg van Pierre Servat is tot en met eerste Paasdag elke zondag geopend van 12:00 tot 16:30 uur. Op zondag 21 februari is de toegang tussen 14:00 en 16:00 uur beperkt vanwege het programma Kloostergasten.
Kunstenaars voelen nieuwe stromingen dikwijls heel vroeg aan (‘verstaan de tekenen van de tijd’, zou de paus zeggen) en helpen ons de omslag van ‘vroeger’ naar ‘tegenwoordig’ mee te maken. Wat wij vaag vermoeden en enigszins aanvoelen, weten zij al vorm te geven; een vorm waar we nog niet vertrouwd mee zijn, maar die ons denken en voelen richting kan geven. Daarom is het goed om b.v. de kruisweg van Pierre Servat in Wittem te gaan zien.

Ontmoetingsdagen voor vrouwen...
25 Februari of 2 Maart 10:00 – 15:30 uur
Swalmerstraat 100 Roermond
Thema: Groeien naar eenheid onder christenen
De toegang is gratis en er zijn geen kosten verbonden aan koffie, thee en lunch. Inschrijven is noodzakelijk omdat het aantal deelneemsters begrensd is. Looptijd vanaf het NS Station 10 minuten. Info via 0475 38 68 20 of 06 439 85 194 of www.schrijnenhuis.nl
Inschrijven door te mailen naar schrijnenhuis@bisdom-roermond.nl

Wijsheid begint met verwondering...
Aan het gezicht van een kind kun je de verbazing afzien als er iets onbekends in zijn omgeving gebeurt. Als wij openstaan voor die verwondering, dan volgt ook bij ons volwassenen de wijsheid vanzelf. [maandspreuk van de Bond zonder Naam]

 

begin pagina

 

 

 

 

De kerk en de parochie Bingelrade zijn toegewijd aan de Heilige Lambertus...

Wie was Lambertus?
Een authentieke Limburgse heilige en ook de laatste bisschop van Maastricht.
Kort na zijn dood in 705 schreef een tijdgenoot een levensbeschrijving. 
Lambertus was een geboren en getogen Maastrichtenaar. 
Hij stamde uit de hoogste Merovingische kringen. Onder toezicht van bisschop Theodardus werd hij opgeleid in het koninklijk paleis. In het jaar 670 volgde hij Theobardus op als bisschop van Maastricht. 
In de stad en in de regio heerste een machtstrijd tussen de oude families van de Merovingers en de in opkomst zijnde families rondom Pepijn. 
Lambertus werd een slachtoffer van de strijd.

In Luik lag een grote Romeinse villa (landbouwbedrijf in de Romeinse tijd). Lambertus bracht daar veel tijd door als het in Maastricht onrustig was.  Met enkele vertrouwde mensen kwam hij er om te bidden en te mediteren. De tegenpartij van zijn familie wist hem daar te vinden en Lambertus werd vermoord. 
Zijn stoffelijk overschot werd nog diezelfde dag naar zijn bisschopsstad Maastricht gebracht.

Op de plaats van de moord bouwde het volk een gedachteniskerk voor de vrome bisschop.  Deze kerk is de voorloper van de kathedraal Sint Lambertus (Saint-Lambert).  De opgravingen (eind vorige eeuw) op de Place Saint-Lambert in Luik hebben enkele restanten van de gedachteniskerk aan het licht gebracht.
Tot zijn opvolger in Maastricht werd zijn oud-leerling Hubertus gekozen.

Gegevens ontleed aan Bisdom langs de Maas: Geschiedenis van de kerk in Limburg. 
Redactie Dr R. de la Haye en Dr P. Hamans, resp. diaken en priester van het bisdom Roermond. 
Uitgegeven in 2009 bij de viering van het 450-jarig bestaan van het bisdom Roermond. 
Het boek van 734 bladzijden is al uitverkocht; een volgende druk wordt voorbereid.

Nog meer informatie hierover treft U aan op

http://heiligeninkruissteek.50webs.com/lambertus.html meer informatie

 

begin pagina